Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.3]

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRj4fSksiUGfMGDzU0xHi1kYCEoeFa0WH4sbu4yr97MvbianOgJj6fFQgLmnnnXTnYfrM1iOLDhyphenhyphenzMMbqVusGkSV4qKiGg44D-TKPURLB8KPht57ly5eigKgdeqrpnvsJw5vx_QFqY8ikC/s1600/1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRj4fSksiUGfMGDzU0xHi1kYCEoeFa0WH4sbu4yr97MvbianOgJj6fFQgLmnnnXTnYfrM1iOLDhyphenhyphenzMMbqVusGkSV4qKiGg44D-TKPURLB8KPht57ly5eigKgdeqrpnvsJw5vx_QFqY8ikC/s1600/1.png" /></a></div> </td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ<br /> โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม</td></tr> </tbody></table> <b><br /> </b> <b>Title</b> – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย<br /> <b>Author </b>- Kapunoii <b>Rate </b>– R18<br /> <b>Genre </b>- Yaoi <b>Pairing </b>- Mark x Bam , MarkBam<br /> <b>Type </b>- Thailand fic <b>Status </b>- Ongoing<br /> <br /> <br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>Chapter 3</b></div> <div style="text-align: right;"> <b><br /> </b><br /> <b><br /></b></div> <div style="text-align: right;"> <div style="text-align: justify;"> ม...ไม่เอา อย่าครับคุณมาร์ค...</div> <div style="text-align: justify;"> ผม...ผมไหว้ละ...อย่าใส่มันเข้ามาเลยได้โปรด...อ้ากกก!! </div> <div style="text-align: justify;"> จ...เจ็บ ไม่ ไม่เอานะ...อย่า...อย่านะ...ม่ายยยย!!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> เฮือกก!</div> <div style="text-align: justify;"> “โอ้ยย!!” เสียงร้องระทมด้วยความเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกายหลังตกใจตื่นเพราะความฝันที่มันคอยตามหลอกหลอน หลังจากคืนที่โดนคุณมาร์คขืนใจในผับเขาก็โดนลากไปต่อที่คอนโดหรูของคนใจร้ายอีกถ้าถามว่ารู้ได้ไงคงเพราะมันเป็นฝันร้ายที่เขาลืมไม่ลงเลย วันนี้ก็ไม่ต่างจากคืนนั้นร่องรอยแห่งราคะที่ถูกตราไว้บนผิวกายสีขาวนวลกลับเต็มไปด้วยรอยกัดและลอยดูดจนเป็นจ้ำๆ น้ำกามแห่งอารมณ์คละคลุ้งไปทั่วห้องที่ตนอยู่กลิ่นกายของคนที่ทำร้ายยังติดตรึงจนแทบอยากจะสำรอกออกมา </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> เมื่อเห็นว่านี่เป็นอีกวันที่เขาตื่นมาแล้วไม่เจอคุณมาร์คขาบางก็พยายามฝืนตนให้ลุกออกจากเตียงแห่งขุมนรกนี่เสียที เสื้อผ้าที่ระเกะระกะเพราะโดนกระชากและโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีด้วยน้ำมือคนใจร้ายอยู่กองตามพื้นห้องไม่เป็นที่ทาง กายบางพยายามฝืนเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ทีละชิ้นอย่างทุลักทุเล ทั้งเจ็บ ทั้งปวด ทั้งทรมาน แต่ก็หนีเงื้อมมือของซาตานไม่เคยพ้น</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> เขาเคยคิดนะว่าชีวิตเขาเนี่ยดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆ ถึงแม้จะไม่ได้ร่ำรวยและถึงแม้จะต้องพยายามลำบากทำงานด้วยและเรียนไปด้วยแต่เขาก็ยังมีความสุขและยิ้มได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่เจอมันเหมือนฝันร้ายแต่เปล่าหรอกจริงๆ แล้วถึงแม้จะลืมตาตื่นมาจากฝันนั้นก็ยังพบเจอกับความเป็นจริงที่แสนเจ็บปวด</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ความจริงที่โหดร้ายกว่าวังวนแห่งความฝัน...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> หึ! เสียงหัวเราะเยาะที่สมเพชตัวเองเสียเต็มประดากับสิ่งที่เป็นอยู่ ทำไมชีวิตเขาจะต้องมาพบเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย มาร์ค ต้วน อี้เอิน กำลังทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นนรกขุมที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ชีวิตที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้มันก็ไม่ต่างกับคนตายที่ยังมีลมหายใจทิ้งไปวันๆ ไม่ใช่หรอ?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> อยู่ก็เหมือนตายแต่ถ้าเลือกได้เขาจะเลือกตายไปเลยดีกว่าต้องทนอยู่อย่างเจ็บปวด...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> หลักจากร่างบางของแบมแบมกลับมาอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องพักของเขาเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเรียน โรงเรียนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยพรรคพวกของคุณมาร์ค ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาอีกแล้วรวมถึงเพื่อนสนิทที่สุดเพียงสองคน...เพื่อนที่ตอนนี้คงทุกข์ทรมานใจเหมือนกับเขาเช่นเดียวกัน เพื่อนที่ต้องยอมหันหลังให้เพื่อนเพียงเพราะถูกคนใจร้ายข่มขู่ถ้ามายุ่งย่ามกับเขา เขาไม่นึกเลยว่าจะโดนตามจองล้างจองผลาญได้ถึงขนาดนี้<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> รองเท้านักเรียนสีดำขลับถูกสวมลงก่อนจะก้าวออกจากห้องเช่า เสียงกริ๊กบ่งบอกถึงเจ้าตัวจัดการล็อคกลอนเป็นที่เรียบร้อย ถึงห้องเขาจะมีสภาพไม่ต่างจากรังหนูที่ถูกจัดเป็นระเบียบและไม่มีอะไรให้ขโมยได้ แต่อย่างน้อยเพื่อความปลอดภัยล็อคสักนิดก็ไม่ใช่ปัญหา</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ตลอดทางที่เดินไปโรงเรียนมีแต่ผู้คนคอยจ้องมองเขาตลอดอย่างปิดไม่มิด เป็นแบบนี้ตั้งแต่คุณมาร์คประกาศกร้าวว่าตัวเขาเป็นของเล่นที่คุณมาร์คแสนหวงแหน เหอะ! ของเล่นงั้นหรอ? น่าขำสิ้นดี ทั้งๆ ที่เขาก็เป็นคนเหมือนกันคนที่มีจิตใจเหมือนกับคุณมาร์ค ต้องทนฟังถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจกันครั้งแล้วครั้งเล่าที่หลุดออกมาจากปากคุณมาร์คตลอด นี่เขายังมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นคนเหมือนอย่างใครต่อใครบ้างไหมหรือแม้แต่จะร้องขอเขาก็ยังไม่อาจทำได้กัน?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ตั้งแต่ที่เรียนโรงเรียนนี้แบมแบมก็พึ่งรู้เหมือนกัน ว่าโรงเรียนที่เขาสอบเข้ามาได้ด้วยทุนจะมีคนใหญ่คนโตอย่างคุณมาร์คเรียนอยู่ สองปีที่เขาเรียนทำไมไม่เคยเจอแม้แต่วันเดียวเพราะถ้าเจอเขาจะรีบย้ายไปขอทุนที่โรงเรียนอื่นเลยจริงๆ เราสองคนจะได้ไม่ต้องเจอกันอีกเลยตลอดชีวิต...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ครืดดด</div> <div style="text-align: justify;"> เสียงเปิดประตูของห้องเรียนทำให้นักเรียนทั้งห้องต่างเงียบกริบ สายตาที่จ้องมองมาที่เขามันมีแต่ท่าทีรังเกียจตลอดเวลาที่ก้าวเดินเข้าไปนั่งโต๊ะ โต๊ะที่โดนคุณมาร์คเป็นคนสั่งให้เขาแยกออกมา</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ‘ออกห่างจากทุกคนในห้องซะ! ถ้าไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้ใครต่อใครเดือดร้อน’</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> นั่นคือประโยคคำสั่งที่ตัวเขาต้องรีบกุลีกุจอทำตาม เพราะไม่เช่นนั้นทั้งห้องคงจะต้องเกลียดเขาไปมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ แค่นี้มันก็เจ็บปวดมากเกินพอแล้ว</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ‘ไม่รู้หมอนั่นจะมาเรียนทำไมเนอะ!’</div> <div style="text-align: justify;"> ‘เป็นแค่ของเล่นของคุณมาร์คแท้ๆ’</div> <div style="text-align: justify;"> ‘สงสัยจะพลีกายเพื่อคุณมาร์คถึงได้เป็น “ตั้ง” ของเล่น’</div> <div style="text-align: justify;"> ‘ฉันว่าเพราะคุณมาร์คเขารวยมากกว่าเลยอยากจะเกาะบารมี’</div> <div style="text-align: justify;"> ‘ร่าน’</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ปึ้งง!!</div> <div style="text-align: justify;"> “รำคาญ!! จะหุบปากกันได้ยัง” เสียงตบโต๊ะที่ดังสนั่นทำให้ผู้คนที่แอบนินทาแบมแบมอย่างโจ่งแจ้งถึงกับเงียบกันหมด เขารู้ว่าใครเป็นคนทำให้คนพวกนี้หุบปาก </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ความจริงคยูฮยอนไม่ควรเอาตัวเองมาตกนรกทั้งเป็นเหมือนเขาเลยมันไม่คุ้มหรอก...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> แม้จะอยากบอกกับอีกฝ่ายว่าไม่ต้องทำอะไรเพื่อเขาหรอกเขารับได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะถ้าแค่นี้ยังทนไม่ไหวแล้วเวลาที่อยู่กับคุณมาร์คต้องเจอมาหนักกว่านี้เขาคงไม่ต้องทนมันพอดี</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ตืดดดด!!</div> <div style="text-align: justify;"> เสียงโทรศัพท์ยี่ห้อผลไม้แหว่งราคาแพงที่คุณมาร์คซื้อให้ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่าคนเป็นของเล่นก็ต้องใช้ของเล่นที่เจ้าตัวซื้อให้ใช้เหมือนกันสั่นขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีข้อความที่เขาไม่อยากจะกดอ่านมันเหมือนๆ กับทุกครั้ง ลมหายใจที่ถูกพรูออกเล็กน้อยบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหนักใจ มือสวยสั่นไหวนิดหน่อยก่อนจะกดเปิดอ่านข้อความที่เจ้าตัวเม็มชื่อเบอร์มือถือไว้ว่า ‘เจ้าชีวิต’</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> [พักเที่ยงมาหากูด้วยที่เดิม อย่าช้าไม่งั้นมึงได้เจ็บตัว]</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ไหล่บางสั่นไหวเล็กน้อยกับข้อความที่โชว์เด่นหรา ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยชินกับมันสักที ได้แต่นึกโทษคนใจร้ายที่คอยจ้องแต่จะทำร้ายชีวิตเขา บางทีก็เคยนึกนะว่าเขาไปทำอะไรให้คุณมาร์คกันทำไมคุณมาร์คถึงต้องคอยตามจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้ แต่ก็นะคำถามที่ไม่เคยได้ถามออกไปมันจะไปมีคำตอบได้ยังไงกัน แต่ถึงไม่ถามก็เดาคำตอบได้อยู่แล้วละก็เป็นแค่เพียงของเล่นที่ตอนนี้คุณมาร์คสนอกสนใจอยู่นี่นา</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> เป็นแค่ของเล่นก็เจ็บปวดเกินทนอยู่แล้ว อย่าให้เป็นมากกว่านี้เลยเขากลัวจะอดทนไม่ไหว...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> สองขาที่สาวเท้ายาวๆ อย่างเร่งรีบก่อนจะกลายเป็นวิ่งไปในที่สุด ถ้าไปสายเขาจะโดนหนักแต่ถ้าไปถึงเร็วเขาอาจจะโชคดีอยู่บ้าง เม็ดเหงื่อที่ค่อยๆ ผุดขึ้นมาจากไรผมตรงหน้าผากบ่งบอกว่าเจ้าตัวเริ่มออกอาการเหนื่อยอยู่บ้าง ตึกเขากับตึกที่คุณมาร์คเรียกไปอยู่คนละตึกกันแม้จะไม่ไกลแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเดินแค่สามก้าวแล้วถึงเสียเมื่อไหร่</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ตลอดคาบเช้าตั้งแต่คุณมาร์คส่งข้อความมาหาเขาก็เรียนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เพราะภายในใจมันมัวแต่พะวงเรื่องคุณมาร์คไปหมด กลัวว่าตัวเขาจะไปไม่ทันเหมือนคราวที่แล้วและผลที่ได้รับมันเลวร้ายเอาการสำหรับคนอย่างเขา เท้าหนักๆ ที่คุณมาร์คจงใจประเคนใส่เพื่อระบายอารมณ์ของคนขี้โมโห ทั้งเจ็บทั้งจุกแถมยังระบมมือไม้ก็ได้แต่ยกขึ้นไหว้ขอร้องอย่างอ้อนวอนแต่มันก็ไม่ได้ทำให้คนใจร้ายหยุดกระทำเรื่องร้ายกาจได้ ภายในห้องที่เขาโดนซ้อมเขายังจำสายตาของเพื่อนๆ คุณมาร์คที่ส่งมาให้ได้ดีอย่างไม่มีวันลืมสายตาที่บ่งบอกว่าสงสารแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> เสียงเปิดประตูดังครืนเป็นสัญญาณว่าเจ้าของร่างบางได้มาถึงห้องที่คุณมาร์คนัดแนะแล้วเรียบร้อย ภายในห้องเป็นห้องเรียนธรรมดาทั่วๆ ไปแต่พิเศษตรงที่ห้องนี้ไม่ได้เปิดให้นักเรียนไว้ใช้ แต่เปิดให้พวกคุณมาร์คได้ไว้ใช้พักผ่อนเวลาเบื่อๆ เดากันไม่ผิดหรอกมันเป็นห้องของคุณมาร์คกับเพื่อนๆ ของเจ้าตัวนั่นเอง</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “แฮ่กๆ..ม...มาถึงแล้ว...แฮ่กๆ...ครับ..” เสียงหอบหายใจจนตัวโยนเพราะผ่านการวิ่งอย่างหนัก ใบหน้าหวานติดซีดนิดๆ เนื่องจากหายใจไม่ทันมือไม้ยกขึ้นแปะป่ายไปทั่วใบหน้ามนเพื่อเช็ดเหงื่อที่ซึมออกตั้งแต่วิ่งมา</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “มาไวจังนะเจ้าหน้าหวาน” เสียงขี้เล่นของคนในห้องที่ร้อยทั้งร้อยเขาก็เดาออกว่าต้องไม่ใช่คุณมาร์คพูดแน่ๆ ต่อให้นอนยันนั่งยันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ล้านเปอร์เซ็น คนที่เอ่ยทักเขาคือคุณแจ็คสันที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของคุณมาร์ค นิสัยที่ขี้เล่นทำให้เขารู้สึกอุ่นใจเล็กๆ เวลาต้องอยู่กับคุณมาร์ค</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ครับผม” รอยยิ้มบางๆ ถูกจุดขึ้นที่ใบหน้าหวานเพื่อส่งไปให้คนร่าเริงตรงหน้า มือที่ผายเข้าตัวของคุณแจ็คสันบ่งบอกให้เขาสามารถเดินเข้าไปหาบุคคลที่ใหญ่ที่สุดในกลุ่มได้ ศรีษะเล็กๆ ของแบมแบมโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณมาร์คที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องพิเศษอยู่ก่อนแล้ว</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> สายตาคมตวัดหันมาหาบุคคลมาใหม่เล็กน้อยให้แบมแบมสะดุ้งตัวเล่น นิ้วชี้กระดิกเรียกร่างบางสองสามทีเจ้าตัวก็เดินตามสัญญาณนิ้วมาหาเขา ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห่างจากระยะเท้าของร่างสูงเล็กน้อยอย่างกล้าๆ กลัวๆ เรียกเสียงหัวเราะให้เพื่อนๆ ของคุณมาร์คที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นให้กับท่าทางน่ารักซื่อๆ และความขี้กลัวของแบมแบมได้เป็นอย่างดี</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ไหงไปนั่งกับพื้นอย่างนั้นละ” จินยองเอ่ยถามร่างเล็กข้างๆ มือคู่สวยฉุดคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นจากพื้นก่อนจะดันหลังบางให้เดินไปหาคุณมาร์ค แบมแบมหันมาส่ายหัวเล็กๆ และส่งสายตาเป็นเชิงว่าไม่อยากจะไปนั่งข้างคุณมาร์ค ขาบางพยายามขืนไว้สุดฤทธิ์แต่ก็ไม่เป็นผลต่อจินยองสักนิด</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ปล่อยมันไม่อยากนั่งดีๆ ก็ไม่ต้องนั่ง!” คุณมาร์คสั่งเสียงแข็งเมื่อเห็นท่าทางดื้อดึงของคนตัวบางไม่ยอมโอนอ่อนตามง่ายๆ ไม่อยากนั่งก็ไม่ต้องนั่งดีจะตายให้ยืนค้างซะให้เข็ด</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ไอ้มาร์คเพราะมึงเป็นงี้ไงตัวเล็กเขาถึงไม่กล้านั่ง” คุณแจบอมหันไปบอกกับคุณมาร์คก่อนจะหันกลับมากวักมือเรียกให้ผมและคุณจินยองเดินเข้ามาใกล้ ผมหันไปมองพวกคุณๆ ทุกคนก่อนจะค่อยๆ เดินขยับเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้ อย่างน้อยพวกคุณๆ เขาก็ไม่น่ากลัวเท่าคุณมาร์ค</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ผมยืนมาหยุดอยู่ข้างหน้าคุณมาร์คเราสองคนห่างกันเล็กน้อย ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปนั่งตรงไหนดีของโซฟาในเมื่อข้างซ้ายคุณมาร์คก็เป็นคุณแจบอมข้างขวาก็เป็นคุณยองแจ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะนั่งตรงไหนดีจนในที่สุดผมตัดสินใจค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งกับพื้นข้างหน้าคุณมาร์ค ยังไม่ทันที่ก้นผมจะแตะถึงพื้นปูนเย็นๆ มือแกร่งของคุณมาร์คก็ฉุดผมขึ้นมาและจับผมลงที่ตักคุณมาร์คแทน</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “อ...เอ่อ..” ใบหน้าผมขึ้นสีเล็กๆ ยอมรับว่าตัวเองเขินกับการกระทำของคุณมาร์คมากๆ เดี๋ยวก็ใจร้ายแต่เดี๋ยวก็อ่อนโยนผมตามอารมณ์ของผู้ชายคนนี้ไม่ทันจริงๆ</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ฮิ้ววว ดูคุณชายมาร์คของเราดิเห้ย กอดของเล่นไม่ยอมปล่อยเลยเว้ยย” เสียงคุณแจ็คสันล้อเลียนพร้อมกับคุณๆ คนอื่นคอยแซวตลอดจนทำให้ผมต้องก้มหน้างุดจนหน้าแทบจะรวมร่างกับอกผมอยู่แล้ว ผมทนความเขอะเขินและเสียงแซวไม่ไหวจนต้องพยายามยันตัวลุกออกจากตักแกร่งของคุณมาร์ค แต่ก็โดนมือปลาหมึกที่สอดเข้ามาที่เอวตอนไหนไม่รู้คอยรั้งไว้ไม่ให้ลุกไปไหน </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> สุดท้ายตลอดช่วงพักก็กลายเป็นว่าผมต้องจำใจนั่งตักคุณมาร์คอย่างช่วยไม่ได้ แม้แต่ตอนทานข้าวผมก็ต้องนั่งทานท่านั้นหรือแม้แต่ตอนที่คุณมาร์คสั่งให้ผมป้อนเขา คำสั่งห้วนๆ และสายตาดุดันที่ส่งมาให้ทำให้ผมไม่สามารถขัดคำสั่งประกาศิตของคุณมาร์คได้เลย...  </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: right;"> <b>To be con.</b></div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> </div> </div> </div>

Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.3]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม Title – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย Author - Kapu...

อ่านเพิ่มเติม »

Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.2]

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRj4fSksiUGfMGDzU0xHi1kYCEoeFa0WH4sbu4yr97MvbianOgJj6fFQgLmnnnXTnYfrM1iOLDhyphenhyphenzMMbqVusGkSV4qKiGg44D-TKPURLB8KPht57ly5eigKgdeqrpnvsJw5vx_QFqY8ikC/s1600/1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRj4fSksiUGfMGDzU0xHi1kYCEoeFa0WH4sbu4yr97MvbianOgJj6fFQgLmnnnXTnYfrM1iOLDhyphenhyphenzMMbqVusGkSV4qKiGg44D-TKPURLB8KPht57ly5eigKgdeqrpnvsJw5vx_QFqY8ikC/s1600/1.png" /></a></div> </td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ<br /> โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม</td></tr> </tbody></table> <b><br /> </b> <b>Title</b> – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย<br /> <b>Author </b>- Kapunoii <b>Rate </b>– R18<br /> <b>Genre </b>- Yaoi <b>Pairing </b>- Mark x Bam , MarkBam<br /> <b>Type </b>- Thailand fic <b>Status </b>- Ongoing<br /> <br /> <br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>Chapter 2</b></div> <div style="text-align: right;"> <b><br /> </b><br /> <b><br /></b></div> <div style="text-align: right;"> <div style="text-align: justify;"> ในค่ำคืนแห่งราตรีนี้มันช่างเต็มไปด้วยแสง สี และเสียงที่ดังออกมาจากตามผับต่างๆ ทีเปิดให้บริการเสียงเพลงจังหวะโยกย้าย ผู้คนที่แออัดเบียดเสียดกันเสมือนขาดความอบอุ่น เสียงที่ดังแซงแซ่ของเหล่าผู้ที่ถูกสิ่งยั่วยุมอมเมา และกลิ่นฉุนจากเหล้าสีอำพันยี่ห้อต่างๆ ที่คละคลุ้งอยู่ภายในผับดัง </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> อ่า...ใช่แล้วนี่ละคือสถานที่ทำงานของเขาเอง ที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนและสิ่งโสมม...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “วันนี้มาเลทไป 5 นาทีนะเรา ไปทำไรมาหรอแบมแบม?” เสียงใสของสาวรุ่นพี่จีน่าเอ่ยทัก เด็กน้อยที่พึ่งเข้ามาถึงพลางยิ้มหวานส่งไปให้ก่อนจะตอบพี่สาวคนสวยอกสะบึ่มไป</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “พอดีผมให้มินโฮมันเลี้ยงเค้กนะครับ แล้วกินเพลินนิดหน่อยเลยมาสายพี่จีน่าไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกผู้จัดการใช่ไหมครับ?” แบมแบมถามไม่จริงจังนักทำไมเขาจะไม่รู้ละว่าตัวเองเป็นที่เอ็นดูของคนในร้านขนาดไหน กับเรื่องมาสายนิดสายหน่อยคงไม่มีใครว่าอยู่แล้ว และนี่เขาก็พึ่งเคยมาสายเป็นครั้งแรกด้วยตั้งแต่ทำงานมา</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “แหมกล้านะเรา เราก็รู้ผู้จัดการนะทั้งรักทั้งเอ็นดูเราขนาดไหนมีหรอที่จะกล้าว่าเรานะ” จีน่าตอบพลางเอามือคู่สวยยกขึ้นมาลูบกลุ่มผมนุ่มของเด็กน้อยตรงหน้า ก่อนรุ่นพี่คนสวยอกสะบึ่มจะไล่หนุ่มรุ่นน้องให้เข้าไปเปลี่ยนชุดมาทำงาน</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> หลังจากที่เขาเริ่มทำงานเสิร์ฟกับแกล้มและเหล้าไปได้สักพัก รุ่นพี่ที่ทำงานเป็นเด็กนั่งดริ้งก็เดินเข้ามาบอกว่าผู้จัดการให้มาตามเขาไปหาเพราะจะมีแขกสำคัญระดับVIPมาเยือนร้าน และผู้จัดการคิม ฮีซอลก็บอกให้เขาไปรับแขกเองเสียด้วยซึ่งนั่นทำให้แบมแบมปฎิเสธไม่ได้ เจ้าตัวได้แต่บอกปลอบใจกับตัวเองว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปแถมยังได้ทริปเยอะซะด้วย...ใช่ถ้าวันนั้นเขาไม่ไปทำงานพิเศษมันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ขาบางก้าวมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องระดับ VIP ดวงตากลมโตคู่สวยแอบสั่นไหวเล็กน้อยกับความกังวล ใช่!ถึงแม้จะทำมาหลายต่อหลายครั้งแต่เขาก็ไม่เคยชินกับมันเลยสักครา ไม่ว่าจะกี่ครั้งหรือกี่หนเขาก็กลัวมันไปซะตลอดแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ผ่านมันมาได้ด้วยดีเสมอ... มือบางยกขึ้นมาเคาะประตูห้องรับรองแขกสำหรับ VIP สองสามทีก่อนที่จะเปิดเข้าไปข้างใน บุคคลที่น่าเกรงขามและดูทรงเสน่ห์นั่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่นุ่มสีทึบ ใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าเขาดูหล่อเหลาปานทวยเทพ ดวงตาคมเข้มที่ดูแข็งกร้าวแต่แข็งแกร่งและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากหยักที่ได้รูปรับกับใบหน้า ผิวพรรณของผู้ดีมีชาติตระกูลเปร่งปรั่งจนแสบตา และสีผมที่ร้อนแรงดั่งเปลวเพลิงที่แผดเผาหัวใจใครๆ ได้ในคราวเดียวที่เห็น ทุกอย่างมันช่างลงตัวไปหมดสำหรับบุคคลตรงหน้า และเขาก็ไม่ได้คิดชมแบบมารยาทแต่อย่างใดแต่ภาพตรงหน้าที่ได้เห็นมันคือเรื่องจริง...มีเสน่ห์ น่าเกรงขาม และมาดที่แบดๆ คนแขกตรงหน้านี่มันซาตานในร่างเทพดีๆ นิเอง</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “จะยืนจ้องอะไรนักหนาวะ! ฉันเรียกมาให้ปรนนิบัติไม่ใช่ให้มายืนโชว์ตัว!!” เสียงตะโกนบ่นที่ดูติดจะหงุดหงิดของคนตรงหน้าทำให้แบมแบมหน้าเสียอยู่ไม่น้อย มาถึงก็โดนด่ามันคงจะดูไม่ดีกับชื่อเสียงของร้านสักเท่าไหร่</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ค...ครับผม” ร่างบางพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินตรงไปนั่งบนโซฟานุ่มข้างๆ กายคนขี้โมโห ห้องก็ไม่ได้ร้อนแต่กาบเหงื่อของเขาแอบผุดขึ้นมาเล็กน้อยสงสัยเพราะคนข้างกายละมั้ง มือบางคีบน้ำแข็งก้อนขนาดพอดีขึ้นมาใส่ลงไปในแก้วของแขก ตามด้วยเหล้าชั้นดีที่ค่อยๆ รินลงไปในแก้วใสของคนข้างๆ ที่ดื่มไปบ้างแล้วก่อนเขาจะเข้ามามา</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “หึ...ลีลา!!” เป็นอีกประโยคที่เขาโดนต่อว่าจากคนข้างกาย ร่างบางทำได้แต่เพียงก้มหน้าก้มตารับผิดแต่ภายในใจก็บ่นอิดออดว่ามันก็เป็นธรรมดาที่จะรินเหล้าแบบนี้กับลูกค้า หรือจะให้เขายกขวดเหล้ากระแทกเข้าปากคนข้างๆ แทนเผื่อว่ามันจะถูกใจแขกคนสำคัญ</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> เวลาผ่านไปเพียงสิบห้านาทีที่แบมแบมเอาแต่รินเหล้าให้แขก แต่สำหรับร่างบางมันกลับยาวนานเป็นชั่วโมงๆ ภายในห้องไม่มีการพูดคุยกันเพราะตัวเขาก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาเรื่องอะไรมาพูดให้เข้าหูคนข้างกายดี กลัวชวนคุยแล้วจะกลายเป็นโดนด่ากลับมาอีกช่างเป็นแขกที่เอาใจยากที่สุดตั้งแต่เคยทำมา แอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยได้ไม่นานร่างบางก็ต้องสะดุ้งตกใจเนื่องจากคนข้างๆ กระแทกแก้วใสที่มีน้ำสีอำพันลงมากับโต๊ะเสียงดังจนน้ำกระฉอกออกมาเลอะทั้งโต๊ะและมือของร่างสูงไปหมด</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> มือบางรีบควานหยิบผ้าสะอาดขึ้นมาเช็ดมือหนาแขกของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ คนร่างสูงไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไรเหมือนที่เขามโนและยังยอมให้เช็ดแต่โดยดี แต่มันคงจะดีได้เพียงไม่นานร่างบางก็ต้องตกใจเมื่อร่างสูงตะโกนดุเขาอีกครั้ง</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “กูใช้ให้มึงปรนนิบัติกูไม่ใช่หรอไง? ไม่ใช่ให้มานั่งเงียบแข่งกับป่าช้า” ดวงตาวาวโรจส่งไปหาแบมแบมด้วยความโมโห สรรพนามที่ใช้เรียกแทนตัวก่อนหน้านี้ถูกสลัดทิ้งอย่างไม่มีชิ้นดี แบมแบมรู้ได้ทันทีว่าในไม่ช้าชะตาเขาอาจจะขาดเพราะคนอารมณ์ไม่นิ่งตรงหน้า</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ค...คือผม...ผมไม่รู้ว่าจะชวนคุยอะไรดีครับ ก...กลัวว่าชวนคุยแล้วจะไม่เข้าหู” ร่างบางหลับตาปี๋พร้อมกับพูดตามความจริงในสิ่งที่เขาคิดอยู่ตลอดเวลา ร่างสูงเงียบไปสักแปบก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเพียงแวบเดียวเท่านั้นและแบมแบมคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นมันแน่นอน...”รอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์”</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “งั้นหรอถ้าชวนกูคุยไม่ได้ก็ไม่เป็นไร งั้น...เรามาทำอย่างอื่นกันดีกว่า” มือหนาดึงคนข้างกายให้ขยับชิดเข้ามาหาตนจนใกล้ชิดกัน กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เย้ายวนแผ่ออกมาจากกายบาง มือหนาจับเข้าไปที่ช่วงเอวของคนตัวเล็กกว่าก่อนจะอุ้มขึ้นมาให้นั่งอยู่ที่ตักเขา ร่างเล็กที่กำลังตื่นตกใจเป็นอะไรที่หน้ามองสำหรับคนตรงหน้า...อาช่างดูยั่วยวนกว่าใครคนไหนที่เขาเคยพบเจอ ท่าทางตื่นกลัวเหมือนกระต่ายน้อยที่ใกล้จะโดนขย้ำ...แต่คงไม่นานหรอกเดี๋ยวก็โดนขย้ำแล้วละ หึหึ!!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ย...อย่าครับ...คุณ” ร่างบางบอกห้ามพร้อมกับดันคนตรงหน้าให้ออกห่าง เขากำลังตื่นกลัว...กลัวสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องเจอ ท่าทางที่คาดเดาไม่ได้ของคนตัวสูงที่เขานั่งทับอยู่ น้ำเสียงที่เริ่มแหบพร่าของคนตรงหน้า ไหนจะลมหายใจอุ่นจนร้อนที่รินลดร่างกายของเขาไปทั่วเมื่อยามที่แขกของเขาพยาพยามสูดดมกลิ่นกาย</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “มาร์ค...กูชื่อมาร์ค ต้วน อี้เอิน” บอกชื่อตัวเองเสร็จสรรพก็ก้มลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอระหงส์อย่างเอาเป็นเอาตาย ตอนนี้แบมแบมรู้เรื่องเดียวคือต้องแกะมือปลาหมึกของจอมหื่นตรงหน้าให้ได้เพื่อที่เขาจะได้หนีพ้นจากเงื้อมมือมารของคนตรงหน้านี้</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ปล่อยผมเถอะครับ...ผมขอละคุณมาร์ค” สองมือยกขึ้นพนมไหว้พลางขอร้องและอ้อนวอนคนข้างกายไปด้วย ไม่ว่าจะพูดกี่รั้งบอกอีกกี่หนแต่ไอ้มือปลาหมึกที่มีชั้นเชิงของคุณมาร์คมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าเจ้าตัวจะใจดีปล่อยไปแต่อย่างใด แถมรู้สึกว่าเขายังไปทำให้อารมณ์ขี้หงุดหงิดของคุณมาร์คขาดผึ่งเสียด้วยซ้ำ ทั้งใบหน้าและดวงตาที่บอกอยู่เป็นนัยๆ ว่ากำลังไม่สบอารมณ์เอามากๆและถ้าเขายังไม่ยอมปล่อยให้คุณมาร์คได้ทำตามใจชอบ ใบหน้าของคุณมาร์คมันบอกได้ทันทีเลยว่าเขาอาจจะต้องเจอกับชะตากรรมที่ย่ำแย่และเลวร้ายมากกว่านี้ แต่นี่มันก็เลวร้ายสำหรับเขาแล้วละต่อให้จะเลวร้ายกว่านี้มันคงไม่มีอีกแล้ว</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ดวงตาคู่สวยของแบมแบมสั่นไหวและพร่ามัว ตอนนี้น้ำตาของเขาเริ่มก่อตัวเพราะความกลัวมากขึ้นกว่าเดิม ร่างกายที่สั่นเทากับเสียงร้องยังคงเล็ดรอดห้ามปรามอยู่เรื่อยๆ แต่ดูเหมือนคุณมาร์คไม่คิดจะสนใจมันเลย มือหนาที่ตอนนี้เข้ามาอยู่ภายในสาบเสื้อของเขาไล้ควานไปทั่วแผ่นหลัง แบมแบมสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสที่ไม่เคยมีมาก่อนเริ่มคลืบคลานเข้ามา...”สัมผัสที่น่าขยะแขยง!”</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “เหอะ!มึงเป็นใครมาสั่งกูวะ นี่กูแขกระดับ VIP ถ้ามึงยังขัดขืนกูมากกว่านี้ ทั้งผับทั้งมึงอาจจะหายไปจากเกาหลีเลยก็ได้นะ” คำขู่สุดแสนจะร้ายกาจถูกพ่นออกมาจากปากหยัก นี่กะจะไม่ให้เขาและคนอื่นๆ ที่เคยมีบุญคุณกับเขาในผับนี้ได้ไปผุดได้ไปเกิดกันเลยหรอไง คุณมันจะใจร้ายเกินไปแล้ว...ไม่สิต้องบอกว่าต่ำช้าเกินไปแล้วถึงจะถูก!!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “ผ...ผมรู้ว่าคุณมาร์คคงใหญ่มาก แต่ผม...ผมก็ไม่อยาก...ผมไม่ใช่เด็กนั่งดริ้งที่จะต้องพลีกายเพื่อแลกเศษตัง”</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> “งั้นมึงก็เป็นตั้งแต่ตอนนี้ซะเลยสิ!!” คำประกาศดังกร้าวออกมาถึงกับทำให้แบมแบมหน้าชา ถึงตัวเขาจะจนตรอกขนาดไหนเขาก็ไม่เคยคิดจะเสียตัวเพื่อแลกกับเศษเงิน ใช่!เงินมันมีค่าแต่ก็ใช่ว่าจะต้องทำตัวไร้ค่าเพื่อให้ได้มันมา ร่างบางส่ายหน้าพัลวันอย่างจะไม่ยอมท่าเดียวน้ำตาที่เคยคลอหน่วงตอนนี้ก็ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เขากลัวและเกลียดเกลียดคนตรงหน้านี้เขาไม่เคยเจอใครที่โหดเหี้ยมเท่าคุณมาร์คมาก่อน</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> มันเยอะเกินไปกับสิ่งที่เขาได้รับจนทนไม่ไหว หัวใจดวงน้อยๆ เหมือนโดนฉีกกระชากทิ้ง...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ก่อนที่สติจะขาดหายไปเพราะรับไม่ได้กับสิ่งที่คุณมาร์คกำลังกระทำอยู่ มือข้างหนึ่งของคุณมาร์คที่กำลังบี้ยอดอก...เขาขยะแขยง ริมฝีปากที่เขาเคยคิดว่ามันสวยกับบดขยี้ริมฝีปากเขาอย่างกระหาย...มันน่ากลัว และมืออีกข้างของคุณมาร์คที่เขารู้สึกได้ก่อนดวงตาจะดับวูบ อ่าใช่มือคุณมาร์ที่กำลังรูดรั้งแกนกายของเขาอยู่...ช่างน่ารังเกียจ แต่ทำไมร่างกายถึงรู้สึกดีไปกับรสสัมผัสนั้น แม้มันจะรู้สึกดีเพียงใดแต่กับหัวใจของเขามันค่อยๆ แหลกสลายเพราะการกระทำแสนหยาบช้า ทำไมหัวใจกับร่างกายเขามันถึงสวนทางกันอย่างนี้นะ... </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> หึ! น่ารังเกียจชะมัดเลยตัวเราที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเงื้อมมือของปีศาจ...ปีศาจที่อยู่ในคราบเทวาอย่างคุณมาร์ค...</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: right;"> <b>To be con.</b></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> </div> </div> </div>

Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.2]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม Title – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย Author - Kapu...

อ่านเพิ่มเติม »

Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.1]

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRj4fSksiUGfMGDzU0xHi1kYCEoeFa0WH4sbu4yr97MvbianOgJj6fFQgLmnnnXTnYfrM1iOLDhyphenhyphenzMMbqVusGkSV4qKiGg44D-TKPURLB8KPht57ly5eigKgdeqrpnvsJw5vx_QFqY8ikC/s1600/1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRj4fSksiUGfMGDzU0xHi1kYCEoeFa0WH4sbu4yr97MvbianOgJj6fFQgLmnnnXTnYfrM1iOLDhyphenhyphenzMMbqVusGkSV4qKiGg44D-TKPURLB8KPht57ly5eigKgdeqrpnvsJw5vx_QFqY8ikC/s1600/1.png" /></a></div> </td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ<br /> โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม</td></tr> </tbody></table> <b><br /> </b> <b>Title</b> – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย<br /> <b>Author </b>- Kapunoii <b>Rate </b>– R18<br /> <b>Genre </b>- Yaoi <b>Pairing </b>- Mark x Bam , MarkBam<br /> <b>Type </b>- Thailand fic <b>Status </b>- Ongoing<br /> <br /> <br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>Chapter 1</b></div> <div style="text-align: right;"> <b><br /> </b></div> <div style="text-align: right;"> <br /> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> สองขาเรียวก้าวเดินไปตามทางที่คุ้นเคยแบบทุกเช้า สถานศึกษาคือที่ๆ เด็กนักเรียนทุกคนมาเล่าเรียน ไม่ว่าจะมาหาความรู้ใส่สมองอันน้อยนิด หรือโดนผู้ให้กำเนิดถีบส่งเพื่อให้ได้ใบประกาศสักใบสองใบ แต่จะมีใครที่มันจะตั้งใจเรียนจริงๆ กันบ้างละ แต่สำหรับโรงเรียนคุณหนูค่าเทอมแพงที่เขาศึกษาอยู่ละก็ไม่แน่หรอก เพราะถ้าเรียนจบออกไปได้ไม่ว่าจะบริษัทไหนๆ เขาก็รับเข้าทำงานทั้งนั้น</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “มยองซู” คือชื่อโรงเรียนลูกคุณหนูที่เด็กหนุ่มกำลังศึกษาอยู่ ใบหน้าหวานยกยิ้มเหยเกเมื่อนึกไปถึงการบ้านที่เจ้าตัวลืมทำมา กะมาตายเอาดาบหน้าที่โรงเรียนอย่างเดียวเลยนะนิ นิ้วเรียวสวยหยิบหูฟังไอพอดเครื่องโปรดขึ้นมาพร้อมกับกดปุ่มเพล เสียงเพลงโปรดที่เขาอดหลับอดนอนโหลดลงเครื่องจนเต็มเมมโมรี่บรรเลงขึ้นตามจังหวะดนตรี เจ้าของเครื่องแอบโยกตัวเล็กน้อยตามจังหวะเพลงที่ดังคลออยู่ภายในหู ริมฝีปากได้รูปก็ขยับตามเนื้อเพลงไปด้วย นี่คือชีวิตประจำวันที่เขาต้องทำทุกเช้าก่อนเข้าห้องเรียน...อ่าใช่มันเคยเป็นชีวิตประจำวันของเขาละนะ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> หูฟังสีขาวถูกถอดออกเมื่อเจ้าของเครื่องมาถึงห้องเรียน กระเป๋านักเรียนถูกวางลงบนโต๊ะอย่างเคยชิน มือสวยรีบควานหาการบ้านที่เขายังไม่ได้ทำขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ใบหน้าหวานที่เข้ากับเรือนผมสีดำหันไปหาโต๊ะข้างๆ อย่างเคยชิน</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “นี่คยูขอยืมการบ้านวิชาคณิตหน่อยดิ” ไม่ยืมเปล่าเจ้าตัวยังส่งสายตาวิ้งวับไปให้คนข้างๆ เห็นแล้วเจ้าของชื่อละอยากจะเอาตีนยันให้ ไม่ใช่ว่าไม่น่ารักนะแต่แมร่งหมันไส้มากกว่า</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “มึงเคยคิดจะทำเองบ้างไหมไอ้แบม” เจ้าของชื่อยู่หน้าใส่อย่างขัดใจ ก็ถ้าไม่ติดว่าเขามัวแต่ทำงานพิเศษจนเลิกเกือบสว่าง เขาก็คงไม่ลืมทำมาแล้วละ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “คยูก็รู้ว่าเราต้องทำงานพิเศษอ่ะ” คนตัวเล็กกว่าตอบไปอย่างหน่ายๆ เห็นเขายืมการบ้านเพื่อนมาลอกอย่างนี้อย่าคิดว่าเขาจะโง่นะ เห็นแบบนี้แบมแบมก็เป็นเด็กทุนเชียว แต่เพราะฐานะทางบ้านเขาก็ใช่ว่าจะดีเหมือนอย่างใครๆ ในโรงเรียน เพราะงั้นตัวเขาจึงต้องทำงานพิเศษจนเกือบรุ่งสางทุกวัน และถ้าถามเขายังรักษาทุนมาได้ไงคงเดาได้ไม่ยากหรอกนะ ก็ให้คยูช่วยแลคเชอร์และเน้นส่วนสำคัญที่จะออกสอบนั่นละ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> คยูฮยอนส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายเหมือนอย่างเคย แต่มือหนาก็ควานหยิบสมุดวิชาคณิตศาสตร์ยื่นไปให้อยู่ดี ทั้งเขาและคนตัวเล็กข้างๆ ต่างก็เรียนอยู่มอปลายปี 2 แล้ว แต่แบมแบมก็ยังพูดจามีมารยาทกับเขาเสมอเหมือนตอนที่รู้จักกันใหม่ๆ ไม่มีผิด ส่วนเรื่องเรียนเขายังแปลกใจอยู่เลย ว่าแบมแบมรักษาทุนได้ยังไงไหนจะต้องทำงานพิเศษจนเกือบเช้าไหนจะต้องมาเรียนอีก เวลานอนก็ใช่ว่าจะเยอะแยะเสียเมื่อไหร่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยคนตัวเล็กหรอกนะ แต่พอพูดเกี่ยวกับเรื่องเงินทีไรเจ้าตัวก็โมโหทุกที บอกว่าไม่อยากรบกวนเขาทั้งๆ ที่บอกว่าให้ยืมก็ได้ พอเรียนจบค่อยหามาใช้คืน แต่แบมแบมยืนกรานไม่ยอมท่าเดียวจนต้องหามตัวเองอย่างนี้ </div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ขอบใจนะคยูว่าแต่ทำไมวันนี้มินโฮมาช้าจัง” ร่างเล็กส่งสมุดที่ลอกเสร็จเรียบร้อยคืนให้คยูเหมือนเดิม เจ้าตัวหันไปถามหาเพื่อนอีกคนในกลุ่ม เมื่อเห็นว่าใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้วแต่เพื่อนตัวเองยังไม่มีวี่แววว่าจะมาเลย</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ตอนเที่ยงนู้นกว่ามันจะมา มันโทรมาบอกแล้วว่าเมื่อคืนมันดีดนั่งเล่นเกมส์ยันเช้า สงสัยจะตื่นมาไม่ไหว” แบมแบมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจกับกิจวัตประจำวันของมินโฮคนติดเกมส์ดี นี้ยังดีที่แค่ดีดถึงเช้าบางวันนู้นสองสามวันยังไม่อยากจะหลับจะนอน ไม่รู้จะรีบปั่นเวลเอาแชมป์โลกหรือไง</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> ไม่นานนักคาบโฮมรูมก็มาถึงเจ้าตัวหันไปกำชับกับคยูฮยอนก่อนว่าถ้าพักเที่ยงเมื่อไหร่ให้ปลุกเขาด้วย ส่วนการบ้านคณิตก็ฝากรวบรวมไปให้หัวหน้าห้องเหมือนอย่างเคย ถึงคยูฮยอนจะหน่ายๆ กับหน้าที่เบ๊จำเป็นแต่เจ้าตัวก็เออออตกปากรับคำเหมือนอย่างเคย </div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> ใบหน้าหวานที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆ เขา ถ้าเป็นคนอื่นเห็นคงเพ้อไปไกลกับใบหน้ายามหลับของคนข้างกาย ทั้งแพขนตายาวยามที่หลับใหล จมูกเข้ารูป แก้มใสอมชมพูที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนสุขภาพดี ปากอวบอิ่มสีเชอรี่ที่มีคราบน้ำลายไหลออกมา อืม...รวมๆ มันอาจจะดูดีนะ แต่สำหรับเขาถ้าให้ดูอีกทีถีบได้คงถีบตกเก้าอี้ไปแล้ว นอนหลับได้ไม่น่ารักเหมือนหน้าตาเลยให้ตายสิ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ฮัลโหล๊วววว มายเฟรนส์...” เสียงลากยาวของบุคคลมาใหม่เอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี มินโฮหย่อนก้นลงมานั่งเก้าอี้ข้างแบมแบม คนตัวสูงพลางส่งยิ้มตาหยีไปให้เพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “แหมมาตรงเวลาดีแท้เนอะมึงนิ” คยูฮยอนจิกกัดมินโฮเหมือนอย่างเคย เวลาดีดทีไรมาตอนเที่ยงตลอด ไม่รู้จะติดเกมส์อะไรขนาดนั้นทีเรื่องเรียนไม่เห็นขยันเหมือนตอนเล่นสักที</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “โถ่มึงก็...ไม่จิกกูซักวันจะตายไหมวะครับไอ้ยาคู้ว” ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวยังเอามือมาหยิบไก่ในจานแบมแบมขึ้นมากินอย่างหน้าตาเฉย ได้ข่าวว่ายังไม่ได้ขออนุญาตจากเจ้าของ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “มินโฮถ้าจะแย่งเรากินขนาดนี้นะ เลี้ยงเค้กเป็นการชดเชยด้วย!!” ร่างเล็กเบะปากอย่างขัดใจ ไก่ชิ้นนั้นเขากะว่าจะเก็บไว้กินตอนสุดท้ายแท้ๆ เชียว</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “โหมึงไก่ชิ้นเดียว ให้กูเลี้ยงเค้กเลยหรองกชิบหาย” มือหนาจัดการผลักหัวร่างเล็กอย่างหมันไส้ คนอะไรน่ารักแต่เสือกงก นี้ถ้าไม่ติดว่าหล่อจะจัดการคายไก่ใส่จานคนน่ารักข้างๆ กลับคืนที่เดิมเลยนะนิ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ไม่รู้ละ จะเลี้ยงไม่เลี้ยง!!” คนน่ารักนั่งเท้าสะเอวหันไปทำหน้าตาบ่งบอกว่าถ้าไม่เลี้ยงมีงอน มีหรอคนอย่างมินโฮจะกลัว</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “เออๆ เลี้ยงก็ได้วะ นี่เห็นว่าเป็นมึงหรอกถ้าเป็นไอ้ยาคู้วนะกูให้มันจ่ายเองแล้ว” นี่มินโฮไม่ได้กลัวจริงๆ นะสาบานได้ แต่เวลาแมร่งงอนแล้วง้อโครตจะยากนี่ละปัญหา</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> คนตัวเล็กยิ้มหวานส่งไปให้มินโฮทันทีหลังจากเจ้าตัวตอบตกลงเรื่องเค้กเย็นนี้ แบมแบมไม่ลืมที่จะหันไปแท็กมือกับคยูฮยอนอย่างคนชนะ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> หลังจากเลิกเรียนพวกเขาสามคนก็มาร้านเค้กเจ้าประจำข้างโรงเรียน ภายในร้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีครีมมองแล้วรู้สึกสบายตา บวกกับของตกแต่งร้านน่ารักมุ้งมิ้งที่ดูเข้ากับร้าน</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “พี่ทึกพวกผมขอเหมือนเดิมนะ” แบมแบมยืนเท้าคางสั่งเมนูประจำอยู่หน้าเค้าท์เตอร์อย่างรู้งาน ใบหน้าหวานส่งยิ้มไปให้พี่ลีทึกเจ้าของร้านเค้กอย่างเคยชิน มือหนาของลีทึกเอื้อมไปยีผมสีดำอย่างคนหมันเขี้ยวเจ้าเด็กน่ารักตรงหน้า</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “แค่เห็นหน้าเราพี่ก็รู้เมนูแล้วละ ไม่ต้องมายืนหน้าสลอนสั่งตรงนี้ก็ได้มั้งแหม่”</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “โถ่พี่ทึกอ่าผมอุตส่าห์คิดถึงอยากเห็นหน้าพี่นะ แล้วดูพี่ดิทำไรกับหัวผมยุ่งไปหมดแล้วเดี๋ยวถ้าผมหมดหล่อขึ้นมาจะมีสาวไหนมาแลเนี้ย” เจ้าตัวไม่ว่าเปล่าพลางจัดตกแต่งทรงผมให้กลับเข้าที่เหมือนเดิม แล้วสะบัดก้นกลับไปนั่งรอที่โต๊ะอย่างงอนๆ ลีทึกส่ายหัวให้กับความคิดเจ้าตัวเล็กอย่างเอือมๆ ก็ถ้าหน้าตาอย่างเจ้าแบมแบมจัดว่าอยู่ในประเภทผู้ชายหน้าหล่อนะ ป่านนี้ทั้งประเทศมันก็หน้าตาเทวดากันหมดแล้วละ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ว่าไงละมึง ไหงเดินก้นงอนกลับมานั่งที่โต๊ะได้ ไม่ใช่ว่าจะอยู่ยืนคุยกับพี่ทึกกี้หรอไงวะ” มินโฮถามคนตัวเล็กอย่างงงๆ เพราะตอนเข้ามาเห็นบอกว่าจะไปทักทายพี่ลีทึกเจ้าของร้านสักหน่อย แต่ไหงมันกลับมาไวจังวะ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ไปมาแล้วและก็โดนไล่กลับมานั่งแล้วนี่ไง” ร่างเล็กเบะปากอย่างขัดใจก่อนจะหย่อนก้นลงไปนั่งกับโซฟานุ่มข้างคยูฮยอน</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “เออสมน้ำหน้ามึง” คยูฮยอนว่าพร้อมกับผลักหัวเล็กอย่างหมันไส้กับท่าทางแสนแบ๊ว ปากก็พร่ำบอกว่าแมนๆ แต่อิท่าทางที่มึงแสดงเนี้ยแรดซะยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก = _ = </div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> รอเพียงไม่นานเค้กสตอเบอร์รี่ของโปรดก็มาเสิร์ฟโดยพี่ลีทึกเจ้าของร้าน ส่วนช็อคโกแลตและวนิลาเค้กเป็นของคยูกับมินโฮ ผมไม่รอช้ารีบรับเค้กที่ไม่ใช่ของตัวเองส่งยื่นไปให้เพื่อนทั้งคู่แล้วจึงค่อยหยิบของผมขึ้นมาตั้งท่ากินทีหลัง</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “แล้วช่วงนี้งานมึงเป็นไงบ้างวะไอ้แบม” คยูหันมาถามผมพลางตักเค้กเข้าปากไปด้วย ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อนึกไปถึงงานที่ต้องทำทุกๆ คืน</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ก็เรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่ลูกค้า vip มันก็โอเคอยู่นะ แต่พอเป็น vip แล้วปฏิเสธไม่ได้นี่ดิ ไหนต้องไปนั่งรินนั่งดื่มกับแขก ถึงร้านจะมีกฏเข้มงวดก็เหอะแต่เวลาโดนแต๊ะอั๋งก็ไม่ค่อยชอบอ่ะ” ผมตอบออกไปตามความจริง ถึงผมจะทำงานพิเศษอยู่ในผับดัง แต่ตัวผมเป็นแค่เด็กเสิร์ฟธรรมดาเท่านั้น แม้เจ้าของร้านเขาจะอ้อนวอนให้ผมเปลี่ยนเป็นเด็กนั่งดริ้งอยู่ทุกวันก็เถอะนะ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ก็ยังดีกว่ามึงไปเป็นเด็กดริ้งละวะ ไม่งั้นนะได้เสียตัวตั้งแต่วันแรกที่เป็นละเชื่อกู” น่าตบปากมินโฮมันจริงๆ มาพูดเรื่องที่ผมกลัวแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน ถึงจะรู้ว่ามันก็เป็นห่วงไม่น้อยไปกว่าคยูฮยอนก็เถอะ</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “เอาน่า...ยังไงก็ไม่โดนหรอก ผมทำแค่ส่วนเด็กเสิร์ฟเท่านั้นละ อีกอย่างผับผมพวกนายก็รู้ว่ากฎนะเข้มซะยิ่งกว่ากาแฟดำ” ผมยักไหล่ตอบกลับพลางทำท่าไม่ใส่ใจ แต่ข้างในลึกๆ แล้วผมก็ยังแอบกลัวอยู่เหมือนกัน กลัวว่าสักวันมันจะไม่เหมือนที่เคยเป็น</div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> “ก็ขอให้มันจริง!” ทั้งคู่ตอบผมเป็นเสียงเดียวกันราวกับนัดแนะกันมางั้นละ</div> </div> <div style="text-align: left;"> </div> <div style="text-align: left;"> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: right;"> <b>To be con.</b></div> </div> </div> <div style="text-align: justify;"> </div>

Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.1]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม Title – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย Author - Kapu...

อ่านเพิ่มเติม »

Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Intro]

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRj4fSksiUGfMGDzU0xHi1kYCEoeFa0WH4sbu4yr97MvbianOgJj6fFQgLmnnnXTnYfrM1iOLDhyphenhyphenzMMbqVusGkSV4qKiGg44D-TKPURLB8KPht57ly5eigKgdeqrpnvsJw5vx_QFqY8ikC/s1600/1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRj4fSksiUGfMGDzU0xHi1kYCEoeFa0WH4sbu4yr97MvbianOgJj6fFQgLmnnnXTnYfrM1iOLDhyphenhyphenzMMbqVusGkSV4qKiGg44D-TKPURLB8KPht57ly5eigKgdeqrpnvsJw5vx_QFqY8ikC/s1600/1.png" /></a></div> </td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ<br /> โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม</td></tr> </tbody></table> <b><br /> </b> <b>Title</b> – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย<br /> <b>Author </b>- Kapunoii <b>Rate </b>– R18<br /> <b>Genre </b>- Yaoi <b>Pairing </b>- Mark x Bam , MarkBam<br /> <b>Type </b>- Thailand fic <b>Status </b>- Ongoing<br /> <br /> <br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>Intro</b></div> <div style="text-align: right;"> <b><br /> </b></div> <div style="text-align: right;"> <b><br /> </b></div> <div style="text-align: justify;"> “...หึ” เสียงหัวเราะเบาๆ ที่ปล่อยออกมาจากลำคอระหงส์ สองขาเรียวหยุดยืนมองอยู่ที่หน้าโรงเรียนมยองซู มือบางกำสายสะพายกระเป๋าที่พาดอยู่ด้านหลังของเจ้าตัวแน่น ดวงตากลมโตสีดำมองตรงไปข้างหน้าโรงเรียนเสมือนคนที่กำลังขบคิดอะไรบางอย่าง เพียงไม่นานเจ้าตัวก็ตัดสินใจเลือกที่จะเดินเข้าโรงเรียนไป</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจที่กำลังหันไปกระซิบกระซาบนินทาเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาอย่างปิดไม่มิด สำหรับเขาเรื่องแค่นี้มันเล็กน้อยกับสิ่งที่ต้องเผชิญ ก็ในเมื่อตัดสินใจที่จะไม่วิ่งหนีตัวเขาก็ต้องเตรียมใจเผชิญกับผลที่มันจะตามมา</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ถ้าเป็นเมื่อไม่กี่วันก่อน"แบมแบม"คงมีชีวิตเป็นนักเรียนวัยรุ่นธรรมดาๆ ที่ใช้ชีวิตปกติเหมือนคนอื่นทั่วๆ ไป มาโรงเรียนด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข พูดคุยหยอกล้อกับเพื่อนในห้องอย่างบ้าบอ กินข้าวกับกลุ่มเพื่อนตามประสาเด็กที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดี และเดินกลับบ้านกับบรรดาพวกเพื่อนๆ ในกลุ่ม</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> แต่แล้วสิ่งที่เคยเป็นมันก็มะลายหายไป ทั้งชีวิตอันแสนสุข ความสนุกเหมือนอย่างเคย ทุกอย่างที่เคยใช้ชีวิตอย่างปกติสุข และทุกสิ่งที่ได้ทำร่วมกับเพื่อนๆ บัดนี้มันได้แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี เหมือนกับแก้วที่แสนเปราะบางสุดท้ายแค่ออกแรงบีบเพียงน้อยนิดมันก็แตกจนแหลกละเอียด หรือแม้แต่คำว่าเพื่อนตอนนี้เขาก็ยังไม่มีสิทธิที่จะหยิบยืมมันมาใช้กับคนในห้อง</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> ไม่มีใครอยากจะเข้ามายุ่ง ไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้ให้ตัวเองพาลเดือดร้อนชีวิต สายตาทุกคู่ที่กำลังจ้องมองมาที่เขามีแต่ความสมเพชปนสมน้ำหน้า แม้แต่กลุ่มเพื่อนที่เคยรู้จักกันก็มองด้วยสายตาไม่ต่างจากคนพวกนั้น สายตาที่มีไว้ใช้มองพวกเห็บหมัด ชีวิตของเขาที่มันกำลังจมดิ่งลงสู่ห้วงนรก ชีวิตที่แสนจะบัดซบจนไม่เหลือชิ้นดีตั้งแต่ที่เขาได้เจอกับมันผู้ชายที่ชื่อว่า..."มาร์ค ต้วน อี้เอิน"</div> <div> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>To be con.</b></div> </div> <br />

Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Intro]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม Title – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย Author - Kapu...

อ่านเพิ่มเติม »

Program Draws

สวัสดีครับนานๆแวะมาอัพอะไรเกี่ยวกับบล็อกตัวเองซักทีนึง วันนี้เลยมาแนะนำโปรแกรมวาดรูปและลิ้งค์ดาวน์โหลดให้เพื่อนๆเลือกใช้ตามความถนัดกันครับ<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWxmw4UEz-c7vtlLlKNoKsZ-km3WNZa0R-VtPg4r4DGqD2LXD4I8hy6iH1lQkgVNibG7kpdv2EbsXH5lTHuZW7sAQ6kjWQKdr73xpaD5w36DHz5994qdSL8-sPtdH5Z8VhXs_SwBX31R4r/w1470-h827-no/1.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWxmw4UEz-c7vtlLlKNoKsZ-km3WNZa0R-VtPg4r4DGqD2LXD4I8hy6iH1lQkgVNibG7kpdv2EbsXH5lTHuZW7sAQ6kjWQKdr73xpaD5w36DHz5994qdSL8-sPtdH5Z8VhXs_SwBX31R4r/w1470-h827-no/1.PNG" width="320" /></a></div> <br /> <b>Paint tool sai</b> >> โปรแกรมที่แนะนำสำหรับพวกไม่โปรและโปรแล้วนะครับ ส่วนตัวผมไม่ถนัดใช้โปรแกรมนี้เลย =w=a แต่คนส่วนใหญ่นิยมใช้กันครับ เพราะเนื้อที่โปรแกรมน้อยและทำให้ไม่เปลืองแรม แถมโปรแกรมนี้ก็สามารถทำได้สาระพัดแทบจะเทียบเท่าโฟโต้ฉ่อยกันเลยทีเดียว แถมเหมาะสำหรับคนที่ไม่มีเม้าส์ปากกาด้วยครับแนะนำเลย<br /> <br /> <span style="color: red;">*มีสองลิ้งค์ให้เลือกระหว่างติดตั้งกับไม่ติดตั้งนะครับ</span><br /> Paint tool sai install <b><a href="http://www.mediafire.com/download/1h8686twzl3zfjc/Paint%20tool%20Sai%20Install.rar">Download</a></b><br /> Paint tool sai portable <b><a href="http://www.mediafire.com/download/t8rg3pf9bt97p84/PaintTool%20SAI%20Portable.rar">Download </a></b><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfD97B5G0nW3R-U58jkIcA3CRJv7YOMciyefn6qxA-B2LseBgEsvcB46QQatG2SP6OEw4ds1Is8Vp6LhabdV7b6tKqmFOqKKSeafjqh1IWsnWpkYzu5w64xiluMNOy1-SUrDPFaFLmz31u/w1470-h827-no/" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfD97B5G0nW3R-U58jkIcA3CRJv7YOMciyefn6qxA-B2LseBgEsvcB46QQatG2SP6OEw4ds1Is8Vp6LhabdV7b6tKqmFOqKKSeafjqh1IWsnWpkYzu5w64xiluMNOy1-SUrDPFaFLmz31u/w1470-h827-no/" width="320" /></a></div> <br /> <b>Manga Studio EX5</b> >> ตัวนี้ผมชอบมากไม่รู้ทำไมเหมือนกัน = =a ตัวโปรแกรมเวลาใช้รู้สึกมันจะฝืดๆนิดๆเวลาปาด ทำให้รู้สึกดีกว่าปาดด้วยไซ เพราะไซเวลาผมปาดแล้วมันจะไวมากเหมือนเราตวัดเส้นทำให้เส้นของผมมันเบี้ยวง่าย ตัวนี้แทบจะเทียบเท่ากับโฟโต้ฉ่อยเลยทีเดียวครับ เพราะเครื่องมือต่างๆก็เหมือนกันมาก ทำให้คนที่ใช้ไม่เป็นสามารถใช้ได้ง่ายครับ ตัวนี้จะเหมาะสำหรับคนที่ทำพวกโดจินหรือมังงะขายมากครับ<br /> <br /> Manga Studio Ex5 <b><a href="http://www.mediafire.com/download/z77qacwibfri5c5/Manga%20Studio%20EX%205.0.3%20Win.rar">Download</a></b><br /> Material 1 <a href="http://www.mediafire.com/download/lg7738xaa3ptcg3/Material%201.rar"><b>Download</b></a><br /> Material 2 <a href="http://www.mediafire.com/download/hn7ipdplxxv90cn/Material%202.rar"><b>Download</b></a><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy-65r9j_r1trC4v63bIdDKMcS1SqjCscDuaFF22t-UGON6BOomzwf5ceZv8nijc0x2ax-Ir3hdRQujuBVIAvoPPIduM1L8RwsIWpgor7dEl8_LwGNJb7H_5F_8H2f4amhgdSBwbpyJJWW/w1470-h827-no/" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy-65r9j_r1trC4v63bIdDKMcS1SqjCscDuaFF22t-UGON6BOomzwf5ceZv8nijc0x2ax-Ir3hdRQujuBVIAvoPPIduM1L8RwsIWpgor7dEl8_LwGNJb7H_5F_8H2f4amhgdSBwbpyJJWW/w1470-h827-no/" width="320" /></a></div> <br /> <b>OpenCanvas</b> >> ตัวนี้ผมเคยใช้เมื่อนานแสนนานมาแล้วครับ ปัจจุบันไม่ได้ตามเท่าไหร่แต่ตัวที่ให้โหลดน่าจะเป็นตัวล่าสุดแล้วนะครับ โปรแกรมนี้เหมาะสำหรับคนที่เม้าส์ปากกานะผมว่า เพราะเท่าที่จำได้ถ้าใช้เม้าส์หนูจะตัดเส้นลำบากอยู่นะครับ แต่ปัจจุบันไม่แน่ใจว่าจะยังลำบากอยู่หรือไม่<br /> <br /> OpenCanvas <b><a href="http://www.mediafire.com/download/jhuui97nid71ujn/OpenCanvas5.5.21.rar">Download</a></b>

Program Draws

สวัสดีครับนานๆแวะมาอัพอะไรเกี่ยวกับบล็อกตัวเองซักทีนึง วันนี้เลยมาแนะนำโปรแกรมวาดรูปและลิ้งค์ดาวน์โหลดให้เพื่อนๆเลือกใช้ตามความถนัดกันครับ ...

อ่านเพิ่มเติม »

Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก [Final]

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjui-5M_A5lwwxKEvU33eLfirMxZBsokKd6afNyuhIQLE59OY-6748uJDT_sf6ZbSO3mbVSLgZsqM-qkFoPz_9Ml3VrYkkuzM3GY1yf5A1ocDiUuNDi0JgCzbRYBF-IFtNrTFi_wda1SZY/s1600/111913953.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjui-5M_A5lwwxKEvU33eLfirMxZBsokKd6afNyuhIQLE59OY-6748uJDT_sf6ZbSO3mbVSLgZsqM-qkFoPz_9Ml3VrYkkuzM3GY1yf5A1ocDiUuNDi0JgCzbRYBF-IFtNrTFi_wda1SZY/s1600/111913953.png" /></a></div> </td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ<br /> โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม</td></tr> </tbody></table> <br /> <b>Title</b> - Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก<br /> <b>Author</b> - Kapunoii <b>Rate</b> - R18<br /> <b>Genre</b> - Yaoi <b>Pairing </b>- Chul x Hyuk<br /> <b>Type</b> - Thailand fic <b>Status</b> - Ending<br /> <br /> <br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>Chapter Final</b></div> <div style="text-align: right;"> <br /></div> <div style="text-align: left;"> </div> <br /> Mode Kim HeeChul Talk<br /> <br /> “นี่ไก่น้อย รอพี่ก่อนซิ” ผมพูดพร้อมกับวิ่งตามไก่ไป? คน อะไรก็ไม่รู้เดินหนีไวชะมัด แอบบ่นพึมพำในใจ แต่ขาผมก็ก้าวต่อไป ก็อุตส่าได้เจอไก่แล้วทั้งทีหนิ ยังไงๆ ผมก็จะบอกรักเจ้าตัวเล็กนี่ให้ได้เลย แต่ เจ้าไก่ก็ยังเดินหนีไม่หยุด นี้ความน่ากลัวของผมมันหายไปหมดแล้วหรอไง เจ้าไก่ถึงไม่ฟังผม ไม่ได้ๆ ถ้ายังหนีอยู่อย่างนี้ คงคุยไม่รู้เรื่องกันแน่<br /> <br /> “ถ้านายไม่หยุดฉันเอานายตายแน่!!~” ผมขู่เสียงเย็น ก่อนที่จะเห็นปฏิกิริยาน่ารักของไก่น้อย คงจะกลัวจนหยุดกึกแล้วล่ะซิ ผมจึงรีบสาวเท้าก้าวไปอย่างไว พร้อมกับเอื่อมมือไปกอดเอวบางอย่างระมัดระวัง ก็กลัวเอวจะหักซะก่อนนี้ครับ ดูไก่น้อยของผมจะกลัวอยู่เล็กน้อย ก็ตัวสั่นอยู่หน่อยๆ นี้ฮะ สงสัยผมจะน่ากลัวจริงๆ แฮะ<br /> <br /> “ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า แค่ขู่เท่านั้น” คำพูดของผมแอบเปลี่ยนไปนิดหน่อย ให้เข้ากับคำที่แอบขู่ไว้เมื่อตอนแรก ไก่อะไร นอกจากหวานแล้วยังหอมอีก สติผมหายไปครู่หนึ่ง พร้อมกับหัวผมตอนนี้จมหายเข้าไปที่ซอกคอหอมๆ ขาวๆ นี่แล้วละฮะ แอบสูดดมไม่พอ ต้องทำให้เป็นรอยรักเล็กน้อย<br /> <br /> “อ๊ะ!รุ่นพี่จะทำอะไรหนะฮะ” รู้สึกไก่น้อยของผมจะรู้ตัวแล้วละฮะ ว่าผมกำลังลวนลามอยู่ จึงเอ่ยปากเปรยออกมา “ก็...ฉันจะทำให้รู้ว่านายหนะเป็นของ ๆ ใครไง” ผมพูดแล้วฝังจมูกลงไปที่ซอกคอหอมๆ ต่อ ตอนนี้ผมได้ทำรอยตีตราจองนี้ไว้แล้ว รอยรักสีกุหลาบเด่นหราขึ้นมาจากซอกคอขาวๆ<br /> <br /> “ระ...รุ่นพี่ทำแบบนี้ทำไมฮะ?” ดูเหมือนว่าเจ้าไก่ตัวน้อยจะไม่รู้ความหมายของผมเลยล่ะซิ อะไรจะซื่อ(บื้อ)ขนาดนี้นะ “ก็เพราะฉันรักนายไง เลยไม่อยากให้ใครมาแย่งไป” ผมพูดพร้อมกับขโมยหอมไปที่แก้มแดงๆ นั่นทีนึง “แล้วนายละ รักฉันมั้ย?” ผมถามออกไป ถ้าคำตอบว่าไม่ผมคงได้ช็อคตายคาโรงเรียนแหงมๆ<br /> <br /> ร่างบางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้าไปทางร่างโปร่งที่ขโมยหอมแก้มบ้าง สูดดมความหอมจากซอกคอบ้าง ตอนนี้ใบหน้าขาวใสของร่างบางนั้นได้มีเลือดฟาดไปทั่วหน้า มันคงจะเยอะไปหน่อยจนตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเลยก็ว่าได้ ใบหน้าน่ารัก กับหน้าแดงๆ นั้นดูเหมือนจะยั่วร่างโปร่งไม่น้อย ปากอิ่มสีเชอร์รี่ขยับเล็กน้อย พร้อมกับพูดเบาๆ ที่ข้างหูร่างโปร่ง เพียงแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ ร่างโปร่งก็จัดการอุ้มเจ้าไก่น้อยพาดบ่าพร้อมวิ่งไปที่โรงเก็บของทันที<br /> <br /> “อ่ะ...อื้อ ...พะ...พี่...อ่ะ...ฮีนิม....ผะ...ผม...จะ....ไป....แล้ว....ฮะ...อื้อ” เสียงครางเสนาะหู ระงมไปทั่วโรงเก็บของ “งั้นเรียกฉัน ฮีนิมก่อนซิแล้วจะให้ไป” ร่างโปร่งว่าพร้อมเสียงแหบพร่า ใช่ว่าเขาจะไม่ถึงขีดสุด แต่การแกล้งร่างเล็กที่อยู่ข้างใต้ คือความสุขของเหล่าเมะอย่างเขานี่<br /> <br /> “ฮะ...ฮี นิม...ผะ...ผม....ขอ...ร้อง...ให้...ผม...ไป....เถอะ....ฮะ...อ่ะ....อื้อ ....” ร่างบางที่ตอนนี้หน้าตาได้เต็มไปด้วยเหงื่อ กับตาที่ปรือขึ้นมองร้องขออย่างยากลำบาก<br /> <br /> “อื้ม...อ่า!!~~” ร่างโปร่งขยับกายเข้าออกอีกไม่กี่ที ก็ปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองเข้าที่ช่องทางรักของร่างบาง แต่ดูท่าจะเยอะไปเสียหน่อยถึงได้ล้นออกมาจากช่องทางรักเยอะพอสมควร พร้อมกับร่างบางที่ตอนนี้ก็ปลดปล่อยของเหลวออกมาเปรอะช่วงท้องเต็มไปหมด<br /> <br /> “ฉันรักนายนะ...ตัวเล็กของฉัน” ร่างโปร่งพูดจบก็กดจูบเบา ๆ ไปที่ขมับบาง ร่างบางไม่ได้ว่าอะไรได้แต่ปรือตาขึ้นมาพูดตอบโต้บ้างแค่นั้น “ถ้ารักผม ฮีนิมก็ต้อง...จูบผมอีกซิฮะ” เพียงลูกอ้อนน้อย ๆ ของไก่น้อยแสนจะน่ารัก มีหรอที่นางพญาจะไม่ทำตาม ก็คนตรงหน้าอ้อนซะน่ารักขนาดนี้ จะไม่จูบก็กระไรอยู่.....<br /> <br /> “ฮีนิมมมม...” เสียงหวานตะโกนออกมาอย่างเจื้อยแจ้ว พร้อมกับโบกมือเรียกไหวๆ อยู่ข้างๆ สนาม ร่างโปร่งที่ได้ยินเสียงของร่างบางก็รู้ได้ทันทีว่าใคร ที่เรียกชื่อตนอย่างห้วนๆ “เรียกพี่ทำไมฮะ เจ้าตัวเล็ก”สรรพนามที่ใช้เรียกก็เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก (แต่ไรเตอร์ก็ชอบนะตัวเล็กอ่ะ ฮาๆ)<br /> <br /> “ผมแค่มาเชียร์ฮีนิมหนิฮะ กลัวจะแข่งแล้วไม่ชนะ” ไม่ว่าเปล่าแต่แถมมาด้วยรอยยิ้มน่ารักน่าเอ็นดู ให้เหล่าเมะที่เดินผ่านไปมาใจละลายเล่น ก็เล่นยิ้มงี้นางพญาไม่หวงก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ร่างโปร่งส่งสายตาอาฆาตไปทั่วบริเวณที่มีเหล่าเมะๆ ที่โงหัวไม่ขึ้นกับรอยยิ้มละลายใจของคนตัวเล็กนี้ไม่ได้ ถึงจะรู้ว่าเป็นแฟนนางพญาก็เหอะ แต่แค่รอยยิ้ม ก็ขอเอาไปฝันหวานหน่อยหน่า แต่เหล่าเมะๆ ก็คงฝันหวานได้ไม่นาน<br /> <br /> เพราะสายตาอาฆาตจ้องกินเลือด กินเนื้อมันส่งมาให้อย่างรุนแรงนี้สิ เหล่าเมะๆ จึงต้องกุลีกุจอ หนีออกจากฉากรักตรงหน้าอย่างเร่งด่วน เพราะกลัวนางพญาจะวีนแตกขึ้นมาซะก่อน<br /> <br /> “ตัวเล็กอย่ายิ้มอย่างนี้ให้ใครเห็นอีกนะฉันไม่ชอบ” ร่างโปร่งพูดอย่างงอนๆ ซึ่งร่างเล็กเห็นแล้วก็อดหัวเราะชอบใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่รู้แต่แค่อยากแกล้งร่างโปร่งตรงหน้าเท่านั้นแหละ ชอบแกล้งเขาดีนักต้องโดนเขาเอาคืนซะบ้าง<br /> <br /> “แล้วฮีนิมชอบแบบไหนละฮะเผื่อผมจะทำให้” ร่างเล็กว่าไม่ว่าเปล่า พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของร่างโปร่ง “ก็ต้องแบบบนเตียงอยู่แล้วสิ” ความคิดของร่างโปร่ง หื่นยังไงก็คงหื่นอย่างนั้นแหละนะ พูดจบก็จับท้ายทอยของล่างเล็กกดลงมา เพื่อให้ได้รับจูบที่หวานและดูดดื่มเป็นกำลังใจในการเชียร์<br /> <br /> “เฮ้ ๆพวกนายสองอายฉันบ้างสิ อย่างน้อยกระต่ายน้อยก็ยังยืนอยู่ตรงนี้นะ ตั้งแต่ตอนแถมแล้ว ทำไมได้ออกน้อยจังว่ะ จำไว้เลยนะ เรื่องหน้าฉันจะเป็นพระเอกคอยดู!!~” กระต่ายอวบว่าเสร็จก็จับแยกทั้งคู่ออกจากกัน พร้อมทั้งแยกเขี้ยวใส่ฮีนิมแบบไม่กลัวเกรงทันที ก็มีไก่น้อยคอยกันอยู่ จะกลัวได้ไงล่ะ ฮ่า ฮ่า<br /> <br /> “จูบฉันอีกซิ...ไก่น้อย แล้วฉันจะชนะเจ้าพวกคู่แข่งนี้ให้ดู” ว่าเสร็จก็ขอกำลังใจจากแฟนสาว? ก่อน จะลงไปแข่งที่สนามต่อ ร่างบางก็ทำท่าเขิลอายเล็กน้อย ก่อนจะเขย่งขาจูบร่างตรงหน้าไปทีนึง เพื่อเป็นกำลังใจในการออกศึก “สู้ สู้ นะ ฮะ แล้วคืนนี้ค่อยเอารางวัล ถ้าชนะอ่ะนะ” ร่างเล็กพูดข้างๆ ใบหูร่างโปร่งก่อนจะลดตัวมายืนเขิลอาย <br /> <br /> “ได้!! ก็ฉันได้มัดจำจากนายแล้วหนิ คืนนี้นายไม่ได้นอนแน่ เจ้าตัวเล็ก” ว่าเสร็จก็วิ่งเข้าสนามเพื่อไปเอาชัยชนะมาให้ร่างเล็กทันที แล้วคืนนี้ร่างเล็กตรงหน้าจะได้นอนมั้ยนี้....รีดเดอร์ไปจิ้นกันเอาเองเน้อ !!!~~<br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>Fin.</b></div>

Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก [Final]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม Title  - Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก Author  - Ka...

อ่านเพิ่มเติม »

Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก [Ch.2]

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjui-5M_A5lwwxKEvU33eLfirMxZBsokKd6afNyuhIQLE59OY-6748uJDT_sf6ZbSO3mbVSLgZsqM-qkFoPz_9Ml3VrYkkuzM3GY1yf5A1ocDiUuNDi0JgCzbRYBF-IFtNrTFi_wda1SZY/s1600/111913953.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjui-5M_A5lwwxKEvU33eLfirMxZBsokKd6afNyuhIQLE59OY-6748uJDT_sf6ZbSO3mbVSLgZsqM-qkFoPz_9Ml3VrYkkuzM3GY1yf5A1ocDiUuNDi0JgCzbRYBF-IFtNrTFi_wda1SZY/s1600/111913953.png" /></a></div> </td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ<br /> โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม</td></tr> </tbody></table> <br /> <b>Title</b> - Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก<br /> <b>Author</b> - Kapunoii <b>Rate</b> - PG13<br /> <b>Genre</b> - Yaoi <b>Pairing </b>- Chul x Hyuk<br /> <b>Type</b> - Thailand fic <b>Status</b> - Ending<br /> <br /> <br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>Chapter 2</b></div> <div style="text-align: right;"> <br /></div> <div style="text-align: left;"> </div> <br /> Mode Kim HeeChul Talk<br /> <br /> เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เป็นเวลา 8.00 บอกได้แน่ชัด ว่าผมตื่นไปโรงเรียนสายครับ เพราะผมแทบไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้ผมก็เลยตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางที่อิดโรยเล็กน้อยครับ ปกติผมจะต้องเนี๊ยบ แต่งตัวให้ดูดีอยู่เสมอ ๆ แต่เพราะเรื่องเมื่อวานแท้ๆ เลย ทำให้ผมนอนไม่หลับ มัวแต่คิดอะไรไม่รู้อยู่ตลอดทั้งวัน ยันข้ามไปอีกวันเลย<br /> <br /> ผมลุกขึ้นเดินไปที่กระจก แอบตกใจเล็กน้อยครับ กับหน้าตาของตัวเอง “ทำไมมันโทรมจังว่ะ” ผมบ่นออกมาเพียงเล็กน้อย เพราะตอนนี้หน้าของผมไม่ต่างอะไรจากผีดิบซักเท่าไหร่ “ผลกระทบของเจ้าไก่น้อย ทำไมมันร้ายแรงจังว่ะ” เพียงไม่นานผมก็เปรยออกมาอีกครั้ง ว่าแล้วผมก็หยิบผ้าขนหนู พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ<br /> <br /> 8.45<br /> บอกได้เลยครับว่าตอนนี้ผมไปสายแน่ๆ แต่ใครจะไปสนล่ะ ก็คนมันนอนไม่พอเนื่องจากโดนไก่น้อยน่ารักสำแดงฤทธิ์เข้าให้นี่ครับ หลังจากเมื่อวานที่เจ้าไก่น้อยเชียร์ผม พร้อมทำท่าทางน่ารักๆ และรอยยิ้มกระชากใจนั้นอีก ผมแทบลืมไม่ลงเลยทีเดียวล่ะ วันนี้ผมเดินไปโรงเรียนอย่างเนือยๆ โดนไก่น้อยดูดพลังมากไปหน่อย วันนี้เลยไม่ค่อยมีอารมณ์? ไปโรงเรียนเท่าไหร่ครับ<br /> <br /> “พะ...พี่ฮีนิมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ดูเหนื่อยๆ ผิดปกตินะครับ” อยู่ๆ ก็มีเสียงไก่ๆ ที่ไหนมาพูดข้างๆ ผมหนิผมล่ะรำคาญจัง ชอบมาวุ่นวายกับชีวิตคนหล่อหน้าสวยซะจริง<br /> <br /> “หนะ...หนวก...” เสียงผมตอนนี้คงขาดหายไปช่วงหนึ่งละครับ เพราะหันมาแล้วดันเป็นหน้าไก่น้อยน่ารักที่ กำลังถามผมด้วยความเป็นห่วงอยู่ หน้าเขากับผมห่างกันแค่ไม่กี่คืบเอง โอ้ยยย~ ผมขอลาตายอย่าสงบ<br /> <br /> <div style="text-align: center;"> (ไว้อาลัยให้ฮีนิม 3 วิ แล้วมาอ่านฟิคต่อค่ะ 55)</div> <br /> “พะ...พี่ไม่เป็นไรหรอกครับไก่น้อย” ผมพูดพร้อมกับยิ้มที่คิดว่าดูเท่ที่สุดส่งไปให้ ไม่อยากจะบอกเลย ผมแอบรักเจ้าไก่น้อยตัวนี้อยู่ตั้งแต่เปิดเรียนวันแรก คนอะไรยิ่งมองยิ่งน่าฟัด ดูซิครับปากแดงๆ หน้าขาวๆ ใสๆ<br /> <br /> ผมสีแดงๆ ที่ทำให้ดูแล้วเหมือนแสบๆ แต่แอบเปรี้ยว แถมด้วยซอกคอขาวๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ นั้นอีก ยังไม่รวมถึงติ่งไตสีชมพูระเรื่อนั้นอีกนะ ‘อร๊ากก!! ผมอยากกระโจนเข้าไปฟัดจังครับ’ เพ้อมากน้ำลายจะไหล<br /> <br /> เอ๊ะ! ลืมเวลาไปเลยนี่มันสายแล้วไม่ใช่หรอครับ แล้วไก่น้อยของผมทำไมพึ่งจะไปโรงเรียน ความคิดผมไวพอ ๆ กับปากครับ คิดได้ดังนั้นปากมันก็ถามออกไปอย่างไวเลย<br /> <br /> “ไก่น้อยทำไมถึงพึ่งมาโรงเรียนละครับ เมื่อคืนนอนดึกหรอ” ผมถามด้วยน้ำเสียงหล่อๆ ของผม ไม่อยากจะบอกว่าผมแอ๊บเสียงหล่ออยู่<br /> <br /> “ก็...นอนดึกนิดหน่อยนะฮะ มัวแต่คิดอะไรจนนอนไม่ค่อยหลับ” ไก่น้อยของผมพูดเสร็จ ก็ยิ้มหวานส่งมาให้ผมหนึ่งที อร๊ากกก พลังโมเอะแอคแทคชั่งร้ายกาจจริงๆ ตอนนี้มือผมมันสั่นจนจะควบคุมไม่อยู่ซะแล้วซิ อยากลากไปจับปล้ำซะให้เข็ด ‘นี้ผมคิดอะไรหื่นๆ อยู่ครับเนี้ย ไม่สมกับเป็นผมเลยหื่นเกินไปแล้ว’ ตอนนี้ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่าผมบ้าแน่ๆ ก็เล่นสะบัดหัวซะแรงขนาดนี้<br /> <br /> “อ่า~ พี่ฮีนิมครับงั้นผมขอตัวเข้าห้องเรียนก่อนนะฮะ” และแล้วตอนนี้ผมก็ถูกพลังโมเอะแอคแทค แถมดาเมจมันรุนแรงเอามากๆ ครอบงำครับ<br /> <br /> “ครับแล้วเจอกันนะ...ครับ” พูดจบแล้วก็จับข้อมือไก่น้อย พร้อมดึงเข้ามาให้ชิด แล้วจูบลงไปที่กลีบปากบางนั้น ดูท่าไก่น้อยของผม คงตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ก็ไม่ยอมขัดขืนแฮะ ผมจึงสามารถที่จะนำลิ้นร้อนๆ ของผมเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานจากในโพลงปากของร่างเล็กตรงหน้าได้<br /> <br /> ผมละจูบออกมาเนื่องจากมันน่าจะนานพอดู เพราะไก่น้อยของผมนะซิครับ ดันมาทุบอกผมคงจะบอกว่าเขาจะหมดลมหายใจไปกับจูบที่ดูดดื่มของผมแล้วละซิ ผมแอบลอบมองหน้าหวานๆ ที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงทั่วใบหน้าน่ารักนั้นอยู่<br /> <br /> “งะ...งั้น ผะ...ผม ขะ...ขอ ตัว กะ...ก่อน นะ ครับ” ว่าจบไก่น้อยของผมก็โค้งให้ทีนึง แล้ววิ่งหนีขึ้นตึกไปเลยละครับ “ไก่อะไร...หวานชะมัด”<br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> Mode HyukJae Talk<br /> <br /> ตอนนี้ผมวิ่งขึ้นตึกเรียนโดยไม่คิดชีวิตด้วยหน้าที่ร้อนผ่าว อายชะมัด ดันยอมให้รุ่นพี่จูบไปซะได้ เมื่อกี้ผมคงจะทำอะไรที่มันเปิ่นๆ มากเลยใช่มั้ยฮะ แต่ผมพูดไม่ออกหนิ อายก็อาย เขิลก็เขิล ก็รุ่นพี่เล่นรุกผมงี้อ่ะ เป็นใครก็ต้องใจเต้นหน้าแดง เมื่อคืนผมก็คิดอยู่ตั้งนาน ว่าผมนั้นชอบรุ่นพี่หรือเปล่า แต่วันนี้ได้คำตอบแล้วละ ก็ไอ้อาการใจเต้นแรงๆ รัวๆ และเร็วๆ แบบนี้มันคงไม่เพียงแค่ชอบอย่างเดียวแล้วแน่ๆ ผมว่าผมคงจะตกหลุมรักรุ่นพี่ฮีนิมแล้วแน่ๆ อ่ะ<br /> <br /> “ขะ ขอโทษครับที่ผมมาสาย” ผมขออนุญาตอาจารย์ก่อนเข้าห้อง อาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังให้ผมกลับไปนั่งที่ของผมง่ายๆ อีกด้วย วันนี้ทำไมผมโชคดีอย่างงี้ว่ะ อาจารย์ก็ไม่ดุแถมยังได้จูบกับรุ่นพี่ที่ดันไปตกหลุมรักอีกคิดแล้วเขิล<br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> Mode SungMin Talk<br /> <br /> วันนี้ทั้งวันไอ้ไก่น้อยของผมแผ่รังศีโมเอะตลอดเลยล่ะครับ ขนาดอาจารย์พอมาเห็นหน้าแดงๆ กับปากเจ่อๆ นั้น ก็ทำอะไรไม่ถูก ยอมให้มานั่งเรียนเฉยเลย ทั้งห้องก็มองหน้าเจ้าไก่ที่นั่งหน้าแดงเขิลอายอะไรอยู่คนเดียวจนเหมือนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ผมก็สงสัยซิฮะไม่ถามไม่ได้แล้ว<br /> <br /> “นี่ไก่น้อยแกโดนใครจูบมาหรอ” ผมถามตรงเกินไปหรือเปล่าครับ พอผมถามจบแค่นั้นหละ เจ้าไก่น้อยของผมก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหน้าที่แดง จนไม่รู้จะแดงขนาดไหนแล้วอ่ะ เพื่อนทั้งห้องโดยเฉพาะเหล่าเมะๆ ก็รู้สึกจะหูผึ่งกันเป็นแถบตั้งใจฟังยิ่งกว่าข้อสอบซะอีก<br /> <br /> “อะ...เออ ...ซะ...ซองมิน...ระ...รู้...ได้...ไง....อ่ะ” เจ้าไก่ของผมพูดตะกุกตะกัก สงสัยยังช็อคกับเรื่องจูบ แหมก็ปากเจ่อซะขนาดนั้น คนมีประสบการณ์มาก่อน? ทำไมจะไม่รู้ล่ะครับ<br /> <br /> “ฉันรู้ก็แล้วกัน....หรือว่า....” ผมพูดเป็นเชิงรู้แกว ว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ฮีนิมที่มาขอให้ผมช่วยเป็นพ่อสื่อให้แน่ๆ แต่ไวไฟชะมัด สงสัยเจอพลังโมเอะแอคแทคขั้นรุนแรงล่ะมั้งเลยห้ามใจไม่อยู่<br /> <br /> “ฉะ...ฉันไม่ได้โดนรุ่นพี่ฮีนิมจูบซักหน่อย” อยู่ๆ ไอ้ท่าทางลุกลี้ลุกลน ผสมกับปากของไอ้ไก่ที่ไวกว่าความคิด “แหม ไม่ได้จูบกับรุ่นพี่ฮีนิม...ทำไมต้องรุ่นพี่ฮีนิมด้วย ฉันยังไม่ได้บอกชื่อเลยนะ” ได้ทีผมก็แกล้งเพื่อนรักหน้าหวานนี้อีก อ่า~ การที่ได้แกล้งเจ้าไก่นี่มันคงจะเป็นสิ่งที่บรรดาเหล่าเมะชอบแกล้งกันแน่ๆ (แล้วเรื่องนี้แกเป็นเมะหรอไง -..-)<br /> <br /> “ฉะ...ฉัน .........................................” เหมือนจะไม่มีสัญญาณตอบรับแล้วละฮะ ตอนนี้หน้าเจ้าไก่คงอายจนถึงขั้นเออเรอร์แล้วแน่ ๆ ส่วนเหล่าเมะในห้อง ก็คงจะช็อคเรื่องจูบเป็นแน่ ดูจากสายตาละห้อยน่าสงสารนั้นแล้วหรือน่าสมเพชดีละฮ่าๆ<br /> <br /> “ฉันไม่คุยกับแกแล้ว เจ้ากระต่ายบ้า” แล้วอยู่ ๆ เจ้าไก่น้อยก็ตะโกนบอกผม พร้อมกับวิ่งหนีไป ให้มันได้งี้สิไอ้ไก่แสนน่ารักเอ้ยยย<br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> Mode HyukJae Talk<br /> <br /> ตอนนี้ผมกำลังวิ่งหนี วิ่งหนีความอายเพราะไอ้เพื่อนบ้าคนเดียวเชียว ผมวิ่งโดยไม่ได้มองทางข้างหน้าเพราะมัวแต่หลับตาวิ่งอยู่ (ไก่วิ่งทั้งที่ยังหลับตา แกชั่งสามารถมาก -[]-) โดยไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้ผมกำลังวิ่งไปชนคนโดยไม่รู้ตัว “อ๊ะ!” ผมร้องอย่างไม่ตั้งใจ อยากจะบอกว่าเจ็บชะมัด เพราะตอนนี้ก้นผมมันกระแทกกับพื้นปูนอย่างจัง ก้นผมคงจะช้ำไปอีกหลายวันเลย ส่วนรุ่นพี่ที่ผมชนก็ใจดีชะมัด ยื่นมือออกมา<br /> <br /> จะให้ผมจับ “ขะ ขอบคุณฮะ” ผมกล่าวขอบคุณโดยที่ยังไม่ได้ช้อนตาขึ้นมามองแต่อย่างใด ก็คนมันยังเจ็บก้นอ่ะ ก็ต้องห่วงก้นน้อยๆ ของผมเป็นธรรมดา<br /> <br /> “ไม่เป็นไรหรอก เจ็บมากมั้ยไก่น้อย” แต่เอ๊ะ ทำไมเสียงมันคุ้นจังอ่ะ คุ้นมากๆ ผมสงสัยขึ้นมาแล้วซิว่าข้างหน้าผมนี้จะเป็นใคร ผมรีบช้อนตาขึ้นมามอง ตกใจฮะ ยอมรับว่าตอนนี้ตกใจมาก หน้าผมคงแดงอีกแล้วแน่ ๆ ก็หน้าของผมกับรุ่นพี่ฮีนิม อยู่กันไม่ถึงคืบ โอ้ยยย ความหล่อกระแทกตา ตอนนี้ควันคงจะออกหูทั้งสองข้างของผมแล้วล่ะมั้ง เขิลจนทำอะไรไม่ถูกเลย จนทำให้ผมลืมความเจ็บที่ก้นไปแล้วล่ะครับตอนนี้<br /> <br /> “เจ็บมากมั้ย” พี่เขาถามผมอีกครั้ง เพราะผมไม่ยอมตอบ ก็ตอบไม่ถูกหนิครับ แต่ต้องตอบกลัวพี่เขารำคาญแล้วหันมาฆ่าผมซะก่อน “มะ ไม่ฮะรุ่นพี่” อ๊า ผมตอบตะกุกตะกักอีกแล้วซิ โถ่เอ้ยสมเพชตัวเองชะมัด เขิลไม่เข้าเรื่อง “ฮ่า ฮ่า นายนี้มันน่ารักชะมัดเลย” อยู่ๆ รุ่นพี่ก็ขำพร้อมกับบอกว่าผมน่ารัก<br /> <br /> ผมไม่ดีใจหรอกนะอยากจะบอก ก็คำว่าน่ารักมันใช้กับเด็กผู้หญิงหนิ แต่ผมผู้ชายนะฮะ ตอนนี้ผมกำลังเบ้ปาก เพราะความไม่ค่อยพอใจของผมซักเท่าไหร่ “ทะ โทษที แต่นายมันน่ารักจริงๆ” รุ่นพี่ฮีนิมพูดพร้อมทั้งยังหัวเราะไม่หยุด อะไรกันหัวเราะเยาะผมนานไปแล้วนะปกติจะน่ากลัวแท้ๆ =3=<br /> <br /> ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมงอนรุ่นพี่ซะงั้น ยังงงกับตัวเองอยู่เลยทำไมถึงไปงอนรุ่นพี่เขาได้ ผมสะบัดก้นเดินเชิดหน้าหนีออกมา ให้ตายสิ คำน่ารัก สองคำก็น่ารัก ผมละไม่ชอบจริงๆ เลยไอ้น่ารักเนี้ยอะ<br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>To be con.</b></div>

Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก [Ch.2]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม Title  - Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก Author  - Ka...

อ่านเพิ่มเติม »

Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก [Ch.1]

<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody> <tr><td><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjui-5M_A5lwwxKEvU33eLfirMxZBsokKd6afNyuhIQLE59OY-6748uJDT_sf6ZbSO3mbVSLgZsqM-qkFoPz_9Ml3VrYkkuzM3GY1yf5A1ocDiUuNDi0JgCzbRYBF-IFtNrTFi_wda1SZY/s1600/111913953.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjui-5M_A5lwwxKEvU33eLfirMxZBsokKd6afNyuhIQLE59OY-6748uJDT_sf6ZbSO3mbVSLgZsqM-qkFoPz_9Ml3VrYkkuzM3GY1yf5A1ocDiUuNDi0JgCzbRYBF-IFtNrTFi_wda1SZY/s1600/111913953.png" /></a></div> </td></tr> <tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ<br /> โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม</td></tr> </tbody></table> <br /> <b>Title</b> - Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก<br /> <b>Author</b> - Kapunoii <b>Rate</b> - PG13<br /> <b>Genre</b> - Yaoi <b>Pairing </b>- Chul x Hyuk<br /> <b>Type</b> - Thailand fic <b>Status</b> - Ending<br /> <br /> <br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>Chapter 1</b></div> <div style="text-align: right;"> <br /></div> <div style="text-align: left;"> </div> <br /> “เฮ้!!~ ไอ้ไก่น้อย” เสียงตะโกนของหนุ่มน้อยน่ารักร่างอวบหน้ากระต่ายร้องทัก<br /> <br /> “หืม? นี่แกเรียกฉันหรอซองมิน” ร่างบางหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงเดินเข้ามาถาม<br /> <br /> “เอ้า!! ถ้าฉันไม่เรียกแก แล้วจะให้กระต่ายน้อยตรงนี้ไปเรียกใครละ(ว่ะ)ครับ” ดูๆ มันซิครับรีดเดอร์ ถามผมมาได้ ไอ้หน้าหวานๆ แต่ติดเอ๋อๆ นั้นมันชั่งน่ารักจริงๆ อร๊ากกกก ไก่น้อยของกระต่ายอวบ<br /> <br /> “อ่า~~ งั้นแกเรียกฉันมีอะไรล่ะ ถ้าไม่มีอะไรฉันจะได้ไปสอนการบ้านเจ้าพวกนั้นหน่ะ” ร่างบางไม่ว่าเปล่า พร้อมหันไปทางเหล่าเมะๆ? ที่พร้อมใจทำตาปริบ ๆ หันมาขอร้องร่างบางหน้าหวานคนนี้<br /> <br /> “โถ่!แกเรื่องนั้นชั่งมันก่อนเหอะ มาดูนี่ๆ” กระต่ายน้อยร่างอวบไม่ว่าเปล่า พร้อมดึงข้อมือของร่างบางให้ลงมานั่งที่ตักของตัวเอง ส่วนมืออีกข้างก็ชี้ไปสนามด้านล่างของตึกเรียน (มินๆ แกเนียนกับไก่ฉันหรอ:ไรเตอร์ , ผมเปล่าน๊า ผมเป็นเคะนะครับ:ซองมิน)<br /> <br /> ส่วนบรรดาเหล่าเมะๆ ก็นั่งมองอิจฉาตาร้อนกันเป็นแถบ กระต่ายอ้วนเห็นดังนั้นจึงยักคิ้วให้ข้างนึง เป็นเชิงเยาะเย้ย เหล่าเมะๆ ทั้งหลาย<br /> <br /> ร่างบางที่ไม่สนใจการกระทำของเพื่อนรักเท่าไหร่นัก แต่ก็ส่ายหน้าน้อยๆ เป็นการเอือมเจ้าเพื่อนร่างอวบนี้อยู่ไม่มากก็น้อยล่ะ เห็นแบบนี้จึงหันไปสนใจที่หน้าต่างตรงที่ซองมินชี้ให้ดูแทน<br /> <br /> “หืม? ไหนๆ แกจะให้ฉันดูอะไรหรอ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย นอกซะจาก....รุ่นพี่ขาวีนปีสอง คิม ฮีซอล” ร่างบางพูดประโยคแรกเสียงดัง แต่ประโยคต่อมาพูดเสียงเบา พร้อมกับหันมามองหน้ากระต่ายน้อย<br /> <br /> แต่มีหรอที่กระต่ายน้อยผู้นี้จะไม่ได้ยินที่ไก่น้อยพูด พร้อมทั้งแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ โดยที่ไก่น้อยผู้แสนจะใสซื่อไม่มีทางได้เห็น ร่างอวบไม่ว่าเปล่าจึงหันหน้าไปทางหน้าต่าง พร้อมตะโกนเรียกชื่อรุ่นพี่ คิม ฮีซอล ซะดังลั่น เสียงดังขนาดนั้นมีหรอที่เจ้าแม่ขาวีนจะไม่ได้ยิน<br /> <br /> “แกจะเรียกฉันซะเสียงดังทำไมฮะ! ฉันอยู่แค่ชั้นล่างตึกของแกแค่นี้เองนะ หนวกหูชะมัด” หน้าที่จัดว่าสวยและหล่อเหลาในคราเดียวกันของรุ่นพี่เบ้ปากบ่น ไอ้เจ้ากระต่ายอ้วนตัวแสบข้างบน<br /> <br /> “ก็ไก่น้อยของผม เขามีอะไรจะบอกรุ่นพี่นี้ครับ!!~” เจ้ากระต่ายอวบยังไม่วายตะโกนบอกออกไป (โดนบ่นขนาดนั้นแกก็ยังกล้าตะโกนเนอะ:ไรเตอร์)<br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> Mode HyukJae Talk<br /> <br /> “เอ๋!!!” ตกใจซิฮะอยู่ๆเจ้าบ้าซองมินก็โบ้ยมาให้ผมซะงั้น ถึงคราวซวยของไก่น้อยอย่างผมแล้วซิฮะ จะให้ผมบอกอะไรรุ่นพี่เขาล่ะครับ แค่มองหน้าผมก็สั่นจะตายอยู่แล้ว ก็คนมันกลัวหนิครับ’ ผมก็คิดได้แค่ในใจล่ะครับ จะให้พูดออกไปได้ยังไงล่ะ ว่ากลัว เพราะถ้าพูดออกไปนะ มันก็คงจะเอาไปตะโกนบอกรุ่นพี่ขี้วีนนั้นซิครับ<br /> <br /> “นี้แก...ไอ้มิน แกจะให้ฉันบอกอะไรรุ่นพี่หน่ะฮะ!” ผมหันไปกระซิบถามเจ้าเพื่อนตัวดี ทั้งที่ตอนนี้หน้าของผมมันเริ่มซีดแล้วซิครับ ผมจะตายมั้ยอ่ะ<br /> <br /> “แกก็แค่บอกว่า...รุ่นพี่ฮีนิมครับ ตั้งใจซ้อมนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้ฮะ” กระต่ายอวบพูดออกไปพร้อมทั้งทำท่าที่ผมคิดว่าปัญญาอ่อนมากๆ ประกอบให้ดู<br /> <br /> “ห๊า! ถ้าทำแบบนั้นแล้วพี่เขาจะไม่หันมาฆ่าฉันหรอไง เขายิ่งไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับเขาอยู่ แกก็เห็นไม่ใช่หรอ วันนั้นที่มีคนไปเชียร์พี่เขาอ่ะ ได้แต่หน้าซีดกลับมาทุกคนเลยนะ” ผมเถียงบอก เพราะผมก็ไม่อยากเป็นอีกคนที่โดนด่ากลับมาหรอกนะครับ ถ้าเป็นงั้นจริง ผมคงไม่กล้ามาโรงเรียนอีกหลายวันเลยอ่ะ<br /> <br /> “แกก็ทำตามที่ฉันบอกไม่เหอะน่า ไม่เห็นหรอไงที่ฉันตะโกนเมื่อกี้ เขายังไม่ว่าอะไรฉันเลย ถ้าแกไม่บอกนะ ฉันว่าแกเนี้ยละจะตายของจริง” พูดจบพร้อมกับยักคิ้วให้ผมทีนึง นี้มันจงใจกวนผมใช่มั้ยครับ‘รีดเดอร์’<br /> <br /> ผมคงไม่มีทางเลือกแล้วใช่มั้ยครับ ระหว่างเสี่ยงตาย กับ ตายแน่ๆ งั้นผมคงเลือกข้อแรกดีกว่าครับ อย่างน้อยก็เสี่ยงตายละหน่า ดีกว่าตายแน่ๆ ผมนิ่งทำใจอยู่ซักพัก แอบหันไปขอความเห็นอีกครั้งจากซองมิน มันก็แค่พยักหน้าให้ผม เป็นเชิงว่าเอาเลย สู้ สู้! ผมขอลาก่อนนะครับรีดเดอร์ทุกท่าน ถ้าผมตายขึ้นมาจริง ๆ ก็อย่าลืมมากินข้าวต้มฟรีนะครับ มื้อนั้นผมจะเลี้ยงเอง คิดจบผมก็หันหน้าไปทางหน้าต่าง พร้อมกับทำใจเรียกชื่อพี่แก<br /> <br /> “ระ...รุ่นพี่ฮีนิมครับ ตะ ตั้งใจซ้อมนะครับ ผะ ผมเป็นกำลังใจให้นะฮะ” ผมพูดพร้อมทำท่าทางปัญญาอ่อนตามต้นฉบับซองมิน และยิ้มหวานๆ ไปทีนึง เผื่อเขาจะยกโทษให้กับผมที่ทำอะไรปัญญาอ่อนๆ แบบนี้ยังไงล่ะครับ<br /> <br /> ดูรุ่นพี่แกจะไม่ค่อยเชื่อสายตาซักเท่าไหร่ ผมเห็นเขามองอย่างอึ้งๆ หน้าแดงๆ ด้วย ‘อร๊า~~ นี้ผมมันปัญญาอ่อนจนพี่เขาอายเลยหรอไงครับเนี้ย อายชะมัดเลย ทีหลังผมจะไม่ทำแล้ว ไอ้บ้าซองมินนน’ ผมบ่นกระปอดกระแปดในใจเหมือนคนบ้าไม่มีผิด<br /> <br /> ดูพี่เขาจะนิ่งนานไปหน่อยมั้งครับ จนเหมือนพี่แกได้สติ พร้อมกับหันมามองผม ‘อย่าฆ่าผมนะ ผมกลัวแล้ว ผมแค่ทำตามไอ้กระต่ายบ๊องข้างๆ เองนะครับรุ่นพี่’ ผมแก้ตัวอยู่ภายในความคิด เพราะตอนนี้ผมกลัวจนไม่กล้าสู้หน้าพี่แกแล้วล่ะครับ<br /> <br /> “นะ...นายก็เหมือนกัน เจ้าลูกไก่น้อยที่น่ารักของฉัน ตั้งใจเรียนล่ะ”<br /> <br /> เอ๋! โอ้ววว!? มันน่าแปลกใจมากเลยครับรีดเดอร์ พี่ฮีนิมไม่ว่าผม พร้อมกับบอกให้ผมตั้งใจเรียน อึ้งซิครับ เขิลด้วย ตอนนี้หน้าผมมันร้อนๆ ไปหมดแล้ว ไม่รู้เพราะร้อนแดด หรือ ว่าอายกันแน่ แต่เชื่อเหอะครับ ว่าหน้าผมมันแดงมากจริงๆ<br /> <br /> <br /> <br /> <br /> <br /> Mode SungMin Talk<br /> <br /> “นั่นแน่...เขิลล่ะซิเจ้าไก่น้อยของฉัน หน้าแดงเป็นมะเขือสุกเลยนะ” ผมไม่พูดเปล่าพร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มๆ เล่นที่แก้มของไก่น้อย <br /> <br /> “ขะ...เขิลบ้าเขิลบออะไรกันเล่า” ไก่น้อยของผมพูดปัด ทั้งๆ ที่ยังหน้าแดงอยู่เลยครับรีดเดอร์ แหนะไม่ว่าเปล่า ยังปัดมือข้างที่ผมเอานิ้วจิ้มๆ แก้มเจ้าตัวออกด้วย<br /> <br /> อร๊ากกก!! หน้าตาตอนเขิลของไก่น้อย น่ารัก น่าหยิกชะมัดเลยครับรีดเดอร์ ถ้าเรื่องนี้ผมไม่ได้เป็นเคะนะ ผมคงจะกระโดดเข้าไปฟัด? กับไก่น้อยข้างๆ นี้แล้วละครับ<br /> <br /> <div style="text-align: right;"> <b>To be con.</b></div> <br /> <br /> เอาเรื่องเก่าๆมาลง<br /> หวังว่าจะไม่โกรธกันนะครับ<br /> เพราะตอนนี้กำลังรวบรวมฟิคที่เคยแต่งไว้อยู่<br /> ถ้าไม่ขี้เกียจจะมารีไรท์เรื่องนี้เหมือนกันฮะ

Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก [Ch.1]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม Title  - Kiss&Kiss จูบฉันอีกซิ...ที่รัก Author  - Ka...

อ่านเพิ่มเติม »