Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.1]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ
โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม

Title – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย
Author - Kapunoii Rate – R18
Genre - Yaoi Pairing - Mark x Bam , MarkBam
Type - Thailand fic Status - Ongoing

Chapter 1

สองขาเรียวก้าวเดินไปตามทางที่คุ้นเคยแบบทุกเช้า สถานศึกษาคือที่ๆ เด็กนักเรียนทุกคนมาเล่าเรียน ไม่ว่าจะมาหาความรู้ใส่สมองอันน้อยนิด หรือโดนผู้ให้กำเนิดถีบส่งเพื่อให้ได้ใบประกาศสักใบสองใบ แต่จะมีใครที่มันจะตั้งใจเรียนจริงๆ กันบ้างละ แต่สำหรับโรงเรียนคุณหนูค่าเทอมแพงที่เขาศึกษาอยู่ละก็ไม่แน่หรอก เพราะถ้าเรียนจบออกไปได้ไม่ว่าจะบริษัทไหนๆ เขาก็รับเข้าทำงานทั้งนั้น

“มยองซู” คือชื่อโรงเรียนลูกคุณหนูที่เด็กหนุ่มกำลังศึกษาอยู่ ใบหน้าหวานยกยิ้มเหยเกเมื่อนึกไปถึงการบ้านที่เจ้าตัวลืมทำมา กะมาตายเอาดาบหน้าที่โรงเรียนอย่างเดียวเลยนะนิ นิ้วเรียวสวยหยิบหูฟังไอพอดเครื่องโปรดขึ้นมาพร้อมกับกดปุ่มเพล เสียงเพลงโปรดที่เขาอดหลับอดนอนโหลดลงเครื่องจนเต็มเมมโมรี่บรรเลงขึ้นตามจังหวะดนตรี เจ้าของเครื่องแอบโยกตัวเล็กน้อยตามจังหวะเพลงที่ดังคลออยู่ภายในหู ริมฝีปากได้รูปก็ขยับตามเนื้อเพลงไปด้วย นี่คือชีวิตประจำวันที่เขาต้องทำทุกเช้าก่อนเข้าห้องเรียน...อ่าใช่มันเคยเป็นชีวิตประจำวันของเขาละนะ

หูฟังสีขาวถูกถอดออกเมื่อเจ้าของเครื่องมาถึงห้องเรียน กระเป๋านักเรียนถูกวางลงบนโต๊ะอย่างเคยชิน มือสวยรีบควานหาการบ้านที่เขายังไม่ได้ทำขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ใบหน้าหวานที่เข้ากับเรือนผมสีดำหันไปหาโต๊ะข้างๆ อย่างเคยชิน

“นี่คยูขอยืมการบ้านวิชาคณิตหน่อยดิ” ไม่ยืมเปล่าเจ้าตัวยังส่งสายตาวิ้งวับไปให้คนข้างๆ เห็นแล้วเจ้าของชื่อละอยากจะเอาตีนยันให้ ไม่ใช่ว่าไม่น่ารักนะแต่แมร่งหมันไส้มากกว่า

“มึงเคยคิดจะทำเองบ้างไหมไอ้แบม” เจ้าของชื่อยู่หน้าใส่อย่างขัดใจ ก็ถ้าไม่ติดว่าเขามัวแต่ทำงานพิเศษจนเลิกเกือบสว่าง เขาก็คงไม่ลืมทำมาแล้วละ

“คยูก็รู้ว่าเราต้องทำงานพิเศษอ่ะ” คนตัวเล็กกว่าตอบไปอย่างหน่ายๆ เห็นเขายืมการบ้านเพื่อนมาลอกอย่างนี้อย่าคิดว่าเขาจะโง่นะ เห็นแบบนี้แบมแบมก็เป็นเด็กทุนเชียว แต่เพราะฐานะทางบ้านเขาก็ใช่ว่าจะดีเหมือนอย่างใครๆ ในโรงเรียน เพราะงั้นตัวเขาจึงต้องทำงานพิเศษจนเกือบรุ่งสางทุกวัน และถ้าถามเขายังรักษาทุนมาได้ไงคงเดาได้ไม่ยากหรอกนะ ก็ให้คยูช่วยแลคเชอร์และเน้นส่วนสำคัญที่จะออกสอบนั่นละ

คยูฮยอนส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายเหมือนอย่างเคย แต่มือหนาก็ควานหยิบสมุดวิชาคณิตศาสตร์ยื่นไปให้อยู่ดี ทั้งเขาและคนตัวเล็กข้างๆ ต่างก็เรียนอยู่มอปลายปี 2 แล้ว แต่แบมแบมก็ยังพูดจามีมารยาทกับเขาเสมอเหมือนตอนที่รู้จักกันใหม่ๆ ไม่มีผิด ส่วนเรื่องเรียนเขายังแปลกใจอยู่เลย ว่าแบมแบมรักษาทุนได้ยังไงไหนจะต้องทำงานพิเศษจนเกือบเช้าไหนจะต้องมาเรียนอีก เวลานอนก็ใช่ว่าจะเยอะแยะเสียเมื่อไหร่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยคนตัวเล็กหรอกนะ แต่พอพูดเกี่ยวกับเรื่องเงินทีไรเจ้าตัวก็โมโหทุกที บอกว่าไม่อยากรบกวนเขาทั้งๆ ที่บอกว่าให้ยืมก็ได้ พอเรียนจบค่อยหามาใช้คืน แต่แบมแบมยืนกรานไม่ยอมท่าเดียวจนต้องหามตัวเองอย่างนี้ 

“ขอบใจนะคยูว่าแต่ทำไมวันนี้มินโฮมาช้าจัง” ร่างเล็กส่งสมุดที่ลอกเสร็จเรียบร้อยคืนให้คยูเหมือนเดิม เจ้าตัวหันไปถามหาเพื่อนอีกคนในกลุ่ม เมื่อเห็นว่าใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้วแต่เพื่อนตัวเองยังไม่มีวี่แววว่าจะมาเลย

“ตอนเที่ยงนู้นกว่ามันจะมา มันโทรมาบอกแล้วว่าเมื่อคืนมันดีดนั่งเล่นเกมส์ยันเช้า สงสัยจะตื่นมาไม่ไหว” แบมแบมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจกับกิจวัตประจำวันของมินโฮคนติดเกมส์ดี นี้ยังดีที่แค่ดีดถึงเช้าบางวันนู้นสองสามวันยังไม่อยากจะหลับจะนอน ไม่รู้จะรีบปั่นเวลเอาแชมป์โลกหรือไง

ไม่นานนักคาบโฮมรูมก็มาถึงเจ้าตัวหันไปกำชับกับคยูฮยอนก่อนว่าถ้าพักเที่ยงเมื่อไหร่ให้ปลุกเขาด้วย ส่วนการบ้านคณิตก็ฝากรวบรวมไปให้หัวหน้าห้องเหมือนอย่างเคย ถึงคยูฮยอนจะหน่ายๆ กับหน้าที่เบ๊จำเป็นแต่เจ้าตัวก็เออออตกปากรับคำเหมือนอย่างเคย 

ใบหน้าหวานที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆ เขา ถ้าเป็นคนอื่นเห็นคงเพ้อไปไกลกับใบหน้ายามหลับของคนข้างกาย ทั้งแพขนตายาวยามที่หลับใหล จมูกเข้ารูป แก้มใสอมชมพูที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนสุขภาพดี ปากอวบอิ่มสีเชอรี่ที่มีคราบน้ำลายไหลออกมา อืม...รวมๆ มันอาจจะดูดีนะ แต่สำหรับเขาถ้าให้ดูอีกทีถีบได้คงถีบตกเก้าอี้ไปแล้ว นอนหลับได้ไม่น่ารักเหมือนหน้าตาเลยให้ตายสิ

“ฮัลโหล๊วววว มายเฟรนส์...” เสียงลากยาวของบุคคลมาใหม่เอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี มินโฮหย่อนก้นลงมานั่งเก้าอี้ข้างแบมแบม คนตัวสูงพลางส่งยิ้มตาหยีไปให้เพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“แหมมาตรงเวลาดีแท้เนอะมึงนิ” คยูฮยอนจิกกัดมินโฮเหมือนอย่างเคย เวลาดีดทีไรมาตอนเที่ยงตลอด ไม่รู้จะติดเกมส์อะไรขนาดนั้นทีเรื่องเรียนไม่เห็นขยันเหมือนตอนเล่นสักที

“โถ่มึงก็...ไม่จิกกูซักวันจะตายไหมวะครับไอ้ยาคู้ว” ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวยังเอามือมาหยิบไก่ในจานแบมแบมขึ้นมากินอย่างหน้าตาเฉย ได้ข่าวว่ายังไม่ได้ขออนุญาตจากเจ้าของ

“มินโฮถ้าจะแย่งเรากินขนาดนี้นะ เลี้ยงเค้กเป็นการชดเชยด้วย!!” ร่างเล็กเบะปากอย่างขัดใจ ไก่ชิ้นนั้นเขากะว่าจะเก็บไว้กินตอนสุดท้ายแท้ๆ เชียว

“โหมึงไก่ชิ้นเดียว ให้กูเลี้ยงเค้กเลยหรองกชิบหาย” มือหนาจัดการผลักหัวร่างเล็กอย่างหมันไส้ คนอะไรน่ารักแต่เสือกงก นี้ถ้าไม่ติดว่าหล่อจะจัดการคายไก่ใส่จานคนน่ารักข้างๆ กลับคืนที่เดิมเลยนะนิ

“ไม่รู้ละ จะเลี้ยงไม่เลี้ยง!!” คนน่ารักนั่งเท้าสะเอวหันไปทำหน้าตาบ่งบอกว่าถ้าไม่เลี้ยงมีงอน มีหรอคนอย่างมินโฮจะกลัว

“เออๆ เลี้ยงก็ได้วะ นี่เห็นว่าเป็นมึงหรอกถ้าเป็นไอ้ยาคู้วนะกูให้มันจ่ายเองแล้ว” นี่มินโฮไม่ได้กลัวจริงๆ นะสาบานได้ แต่เวลาแมร่งงอนแล้วง้อโครตจะยากนี่ละปัญหา

คนตัวเล็กยิ้มหวานส่งไปให้มินโฮทันทีหลังจากเจ้าตัวตอบตกลงเรื่องเค้กเย็นนี้ แบมแบมไม่ลืมที่จะหันไปแท็กมือกับคยูฮยอนอย่างคนชนะ

หลังจากเลิกเรียนพวกเขาสามคนก็มาร้านเค้กเจ้าประจำข้างโรงเรียน ภายในร้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีครีมมองแล้วรู้สึกสบายตา บวกกับของตกแต่งร้านน่ารักมุ้งมิ้งที่ดูเข้ากับร้าน

“พี่ทึกพวกผมขอเหมือนเดิมนะ” แบมแบมยืนเท้าคางสั่งเมนูประจำอยู่หน้าเค้าท์เตอร์อย่างรู้งาน ใบหน้าหวานส่งยิ้มไปให้พี่ลีทึกเจ้าของร้านเค้กอย่างเคยชิน มือหนาของลีทึกเอื้อมไปยีผมสีดำอย่างคนหมันเขี้ยวเจ้าเด็กน่ารักตรงหน้า

“แค่เห็นหน้าเราพี่ก็รู้เมนูแล้วละ ไม่ต้องมายืนหน้าสลอนสั่งตรงนี้ก็ได้มั้งแหม่”

“โถ่พี่ทึกอ่าผมอุตส่าห์คิดถึงอยากเห็นหน้าพี่นะ แล้วดูพี่ดิทำไรกับหัวผมยุ่งไปหมดแล้วเดี๋ยวถ้าผมหมดหล่อขึ้นมาจะมีสาวไหนมาแลเนี้ย” เจ้าตัวไม่ว่าเปล่าพลางจัดตกแต่งทรงผมให้กลับเข้าที่เหมือนเดิม แล้วสะบัดก้นกลับไปนั่งรอที่โต๊ะอย่างงอนๆ ลีทึกส่ายหัวให้กับความคิดเจ้าตัวเล็กอย่างเอือมๆ ก็ถ้าหน้าตาอย่างเจ้าแบมแบมจัดว่าอยู่ในประเภทผู้ชายหน้าหล่อนะ ป่านนี้ทั้งประเทศมันก็หน้าตาเทวดากันหมดแล้วละ

“ว่าไงละมึง ไหงเดินก้นงอนกลับมานั่งที่โต๊ะได้ ไม่ใช่ว่าจะอยู่ยืนคุยกับพี่ทึกกี้หรอไงวะ” มินโฮถามคนตัวเล็กอย่างงงๆ เพราะตอนเข้ามาเห็นบอกว่าจะไปทักทายพี่ลีทึกเจ้าของร้านสักหน่อย แต่ไหงมันกลับมาไวจังวะ

“ไปมาแล้วและก็โดนไล่กลับมานั่งแล้วนี่ไง” ร่างเล็กเบะปากอย่างขัดใจก่อนจะหย่อนก้นลงไปนั่งกับโซฟานุ่มข้างคยูฮยอน

“เออสมน้ำหน้ามึง” คยูฮยอนว่าพร้อมกับผลักหัวเล็กอย่างหมันไส้กับท่าทางแสนแบ๊ว ปากก็พร่ำบอกว่าแมนๆ แต่อิท่าทางที่มึงแสดงเนี้ยแรดซะยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก = _ = 

รอเพียงไม่นานเค้กสตอเบอร์รี่ของโปรดก็มาเสิร์ฟโดยพี่ลีทึกเจ้าของร้าน ส่วนช็อคโกแลตและวนิลาเค้กเป็นของคยูกับมินโฮ ผมไม่รอช้ารีบรับเค้กที่ไม่ใช่ของตัวเองส่งยื่นไปให้เพื่อนทั้งคู่แล้วจึงค่อยหยิบของผมขึ้นมาตั้งท่ากินทีหลัง

“แล้วช่วงนี้งานมึงเป็นไงบ้างวะไอ้แบม” คยูหันมาถามผมพลางตักเค้กเข้าปากไปด้วย ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อนึกไปถึงงานที่ต้องทำทุกๆ คืน

“ก็เรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่ลูกค้า vip มันก็โอเคอยู่นะ แต่พอเป็น vip แล้วปฏิเสธไม่ได้นี่ดิ ไหนต้องไปนั่งรินนั่งดื่มกับแขก ถึงร้านจะมีกฏเข้มงวดก็เหอะแต่เวลาโดนแต๊ะอั๋งก็ไม่ค่อยชอบอ่ะ” ผมตอบออกไปตามความจริง ถึงผมจะทำงานพิเศษอยู่ในผับดัง แต่ตัวผมเป็นแค่เด็กเสิร์ฟธรรมดาเท่านั้น แม้เจ้าของร้านเขาจะอ้อนวอนให้ผมเปลี่ยนเป็นเด็กนั่งดริ้งอยู่ทุกวันก็เถอะนะ

“ก็ยังดีกว่ามึงไปเป็นเด็กดริ้งละวะ ไม่งั้นนะได้เสียตัวตั้งแต่วันแรกที่เป็นละเชื่อกู” น่าตบปากมินโฮมันจริงๆ มาพูดเรื่องที่ผมกลัวแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน ถึงจะรู้ว่ามันก็เป็นห่วงไม่น้อยไปกว่าคยูฮยอนก็เถอะ

“เอาน่า...ยังไงก็ไม่โดนหรอก ผมทำแค่ส่วนเด็กเสิร์ฟเท่านั้นละ อีกอย่างผับผมพวกนายก็รู้ว่ากฎนะเข้มซะยิ่งกว่ากาแฟดำ” ผมยักไหล่ตอบกลับพลางทำท่าไม่ใส่ใจ แต่ข้างในลึกๆ แล้วผมก็ยังแอบกลัวอยู่เหมือนกัน กลัวว่าสักวันมันจะไม่เหมือนที่เคยเป็น

“ก็ขอให้มันจริง!” ทั้งคู่ตอบผมเป็นเสียงเดียวกันราวกับนัดแนะกันมางั้นละ

To be con.