Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.2]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ
โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม

Title – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย
Author - Kapunoii Rate – R18
Genre - Yaoi Pairing - Mark x Bam , MarkBam
Type - Thailand fic Status - Ongoing

Chapter 2

ในค่ำคืนแห่งราตรีนี้มันช่างเต็มไปด้วยแสง สี และเสียงที่ดังออกมาจากตามผับต่างๆ ทีเปิดให้บริการเสียงเพลงจังหวะโยกย้าย ผู้คนที่แออัดเบียดเสียดกันเสมือนขาดความอบอุ่น เสียงที่ดังแซงแซ่ของเหล่าผู้ที่ถูกสิ่งยั่วยุมอมเมา และกลิ่นฉุนจากเหล้าสีอำพันยี่ห้อต่างๆ ที่คละคลุ้งอยู่ภายในผับดัง 

อ่า...ใช่แล้วนี่ละคือสถานที่ทำงานของเขาเอง ที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนและสิ่งโสมม...

“วันนี้มาเลทไป 5 นาทีนะเรา ไปทำไรมาหรอแบมแบม?” เสียงใสของสาวรุ่นพี่จีน่าเอ่ยทัก เด็กน้อยที่พึ่งเข้ามาถึงพลางยิ้มหวานส่งไปให้ก่อนจะตอบพี่สาวคนสวยอกสะบึ่มไป

“พอดีผมให้มินโฮมันเลี้ยงเค้กนะครับ แล้วกินเพลินนิดหน่อยเลยมาสายพี่จีน่าไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกผู้จัดการใช่ไหมครับ?” แบมแบมถามไม่จริงจังนักทำไมเขาจะไม่รู้ละว่าตัวเองเป็นที่เอ็นดูของคนในร้านขนาดไหน กับเรื่องมาสายนิดสายหน่อยคงไม่มีใครว่าอยู่แล้ว และนี่เขาก็พึ่งเคยมาสายเป็นครั้งแรกด้วยตั้งแต่ทำงานมา

“แหมกล้านะเรา เราก็รู้ผู้จัดการนะทั้งรักทั้งเอ็นดูเราขนาดไหนมีหรอที่จะกล้าว่าเรานะ” จีน่าตอบพลางเอามือคู่สวยยกขึ้นมาลูบกลุ่มผมนุ่มของเด็กน้อยตรงหน้า ก่อนรุ่นพี่คนสวยอกสะบึ่มจะไล่หนุ่มรุ่นน้องให้เข้าไปเปลี่ยนชุดมาทำงาน

หลังจากที่เขาเริ่มทำงานเสิร์ฟกับแกล้มและเหล้าไปได้สักพัก รุ่นพี่ที่ทำงานเป็นเด็กนั่งดริ้งก็เดินเข้ามาบอกว่าผู้จัดการให้มาตามเขาไปหาเพราะจะมีแขกสำคัญระดับVIPมาเยือนร้าน และผู้จัดการคิม ฮีซอลก็บอกให้เขาไปรับแขกเองเสียด้วยซึ่งนั่นทำให้แบมแบมปฎิเสธไม่ได้ เจ้าตัวได้แต่บอกปลอบใจกับตัวเองว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปแถมยังได้ทริปเยอะซะด้วย...ใช่ถ้าวันนั้นเขาไม่ไปทำงานพิเศษมันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้

ขาบางก้าวมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องระดับ VIP ดวงตากลมโตคู่สวยแอบสั่นไหวเล็กน้อยกับความกังวล ใช่!ถึงแม้จะทำมาหลายต่อหลายครั้งแต่เขาก็ไม่เคยชินกับมันเลยสักครา ไม่ว่าจะกี่ครั้งหรือกี่หนเขาก็กลัวมันไปซะตลอดแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ผ่านมันมาได้ด้วยดีเสมอ... มือบางยกขึ้นมาเคาะประตูห้องรับรองแขกสำหรับ VIP สองสามทีก่อนที่จะเปิดเข้าไปข้างใน บุคคลที่น่าเกรงขามและดูทรงเสน่ห์นั่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่นุ่มสีทึบ ใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าเขาดูหล่อเหลาปานทวยเทพ ดวงตาคมเข้มที่ดูแข็งกร้าวแต่แข็งแกร่งและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากหยักที่ได้รูปรับกับใบหน้า ผิวพรรณของผู้ดีมีชาติตระกูลเปร่งปรั่งจนแสบตา และสีผมที่ร้อนแรงดั่งเปลวเพลิงที่แผดเผาหัวใจใครๆ ได้ในคราวเดียวที่เห็น ทุกอย่างมันช่างลงตัวไปหมดสำหรับบุคคลตรงหน้า และเขาก็ไม่ได้คิดชมแบบมารยาทแต่อย่างใดแต่ภาพตรงหน้าที่ได้เห็นมันคือเรื่องจริง...มีเสน่ห์ น่าเกรงขาม และมาดที่แบดๆ คนแขกตรงหน้านี่มันซาตานในร่างเทพดีๆ นิเอง

“จะยืนจ้องอะไรนักหนาวะ! ฉันเรียกมาให้ปรนนิบัติไม่ใช่ให้มายืนโชว์ตัว!!” เสียงตะโกนบ่นที่ดูติดจะหงุดหงิดของคนตรงหน้าทำให้แบมแบมหน้าเสียอยู่ไม่น้อย มาถึงก็โดนด่ามันคงจะดูไม่ดีกับชื่อเสียงของร้านสักเท่าไหร่

“ค...ครับผม” ร่างบางพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินตรงไปนั่งบนโซฟานุ่มข้างๆ กายคนขี้โมโห ห้องก็ไม่ได้ร้อนแต่กาบเหงื่อของเขาแอบผุดขึ้นมาเล็กน้อยสงสัยเพราะคนข้างกายละมั้ง มือบางคีบน้ำแข็งก้อนขนาดพอดีขึ้นมาใส่ลงไปในแก้วของแขก ตามด้วยเหล้าชั้นดีที่ค่อยๆ รินลงไปในแก้วใสของคนข้างๆ ที่ดื่มไปบ้างแล้วก่อนเขาจะเข้ามามา

“หึ...ลีลา!!” เป็นอีกประโยคที่เขาโดนต่อว่าจากคนข้างกาย ร่างบางทำได้แต่เพียงก้มหน้าก้มตารับผิดแต่ภายในใจก็บ่นอิดออดว่ามันก็เป็นธรรมดาที่จะรินเหล้าแบบนี้กับลูกค้า หรือจะให้เขายกขวดเหล้ากระแทกเข้าปากคนข้างๆ แทนเผื่อว่ามันจะถูกใจแขกคนสำคัญ

เวลาผ่านไปเพียงสิบห้านาทีที่แบมแบมเอาแต่รินเหล้าให้แขก แต่สำหรับร่างบางมันกลับยาวนานเป็นชั่วโมงๆ ภายในห้องไม่มีการพูดคุยกันเพราะตัวเขาก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาเรื่องอะไรมาพูดให้เข้าหูคนข้างกายดี กลัวชวนคุยแล้วจะกลายเป็นโดนด่ากลับมาอีกช่างเป็นแขกที่เอาใจยากที่สุดตั้งแต่เคยทำมา แอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยได้ไม่นานร่างบางก็ต้องสะดุ้งตกใจเนื่องจากคนข้างๆ กระแทกแก้วใสที่มีน้ำสีอำพันลงมากับโต๊ะเสียงดังจนน้ำกระฉอกออกมาเลอะทั้งโต๊ะและมือของร่างสูงไปหมด

มือบางรีบควานหยิบผ้าสะอาดขึ้นมาเช็ดมือหนาแขกของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ คนร่างสูงไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไรเหมือนที่เขามโนและยังยอมให้เช็ดแต่โดยดี แต่มันคงจะดีได้เพียงไม่นานร่างบางก็ต้องตกใจเมื่อร่างสูงตะโกนดุเขาอีกครั้ง

“กูใช้ให้มึงปรนนิบัติกูไม่ใช่หรอไง? ไม่ใช่ให้มานั่งเงียบแข่งกับป่าช้า” ดวงตาวาวโรจส่งไปหาแบมแบมด้วยความโมโห สรรพนามที่ใช้เรียกแทนตัวก่อนหน้านี้ถูกสลัดทิ้งอย่างไม่มีชิ้นดี แบมแบมรู้ได้ทันทีว่าในไม่ช้าชะตาเขาอาจจะขาดเพราะคนอารมณ์ไม่นิ่งตรงหน้า

“ค...คือผม...ผมไม่รู้ว่าจะชวนคุยอะไรดีครับ ก...กลัวว่าชวนคุยแล้วจะไม่เข้าหู” ร่างบางหลับตาปี๋พร้อมกับพูดตามความจริงในสิ่งที่เขาคิดอยู่ตลอดเวลา ร่างสูงเงียบไปสักแปบก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเพียงแวบเดียวเท่านั้นและแบมแบมคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นมันแน่นอน...”รอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์”

“งั้นหรอถ้าชวนกูคุยไม่ได้ก็ไม่เป็นไร งั้น...เรามาทำอย่างอื่นกันดีกว่า” มือหนาดึงคนข้างกายให้ขยับชิดเข้ามาหาตนจนใกล้ชิดกัน กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เย้ายวนแผ่ออกมาจากกายบาง มือหนาจับเข้าไปที่ช่วงเอวของคนตัวเล็กกว่าก่อนจะอุ้มขึ้นมาให้นั่งอยู่ที่ตักเขา ร่างเล็กที่กำลังตื่นตกใจเป็นอะไรที่หน้ามองสำหรับคนตรงหน้า...อาช่างดูยั่วยวนกว่าใครคนไหนที่เขาเคยพบเจอ ท่าทางตื่นกลัวเหมือนกระต่ายน้อยที่ใกล้จะโดนขย้ำ...แต่คงไม่นานหรอกเดี๋ยวก็โดนขย้ำแล้วละ หึหึ!!

“ย...อย่าครับ...คุณ” ร่างบางบอกห้ามพร้อมกับดันคนตรงหน้าให้ออกห่าง เขากำลังตื่นกลัว...กลัวสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องเจอ ท่าทางที่คาดเดาไม่ได้ของคนตัวสูงที่เขานั่งทับอยู่ น้ำเสียงที่เริ่มแหบพร่าของคนตรงหน้า ไหนจะลมหายใจอุ่นจนร้อนที่รินลดร่างกายของเขาไปทั่วเมื่อยามที่แขกของเขาพยาพยามสูดดมกลิ่นกาย

“มาร์ค...กูชื่อมาร์ค ต้วน อี้เอิน” บอกชื่อตัวเองเสร็จสรรพก็ก้มลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอระหงส์อย่างเอาเป็นเอาตาย ตอนนี้แบมแบมรู้เรื่องเดียวคือต้องแกะมือปลาหมึกของจอมหื่นตรงหน้าให้ได้เพื่อที่เขาจะได้หนีพ้นจากเงื้อมมือมารของคนตรงหน้านี้

“ปล่อยผมเถอะครับ...ผมขอละคุณมาร์ค” สองมือยกขึ้นพนมไหว้พลางขอร้องและอ้อนวอนคนข้างกายไปด้วย ไม่ว่าจะพูดกี่รั้งบอกอีกกี่หนแต่ไอ้มือปลาหมึกที่มีชั้นเชิงของคุณมาร์คมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าเจ้าตัวจะใจดีปล่อยไปแต่อย่างใด แถมรู้สึกว่าเขายังไปทำให้อารมณ์ขี้หงุดหงิดของคุณมาร์คขาดผึ่งเสียด้วยซ้ำ ทั้งใบหน้าและดวงตาที่บอกอยู่เป็นนัยๆ ว่ากำลังไม่สบอารมณ์เอามากๆและถ้าเขายังไม่ยอมปล่อยให้คุณมาร์คได้ทำตามใจชอบ ใบหน้าของคุณมาร์คมันบอกได้ทันทีเลยว่าเขาอาจจะต้องเจอกับชะตากรรมที่ย่ำแย่และเลวร้ายมากกว่านี้ แต่นี่มันก็เลวร้ายสำหรับเขาแล้วละต่อให้จะเลวร้ายกว่านี้มันคงไม่มีอีกแล้ว

ดวงตาคู่สวยของแบมแบมสั่นไหวและพร่ามัว ตอนนี้น้ำตาของเขาเริ่มก่อตัวเพราะความกลัวมากขึ้นกว่าเดิม ร่างกายที่สั่นเทากับเสียงร้องยังคงเล็ดรอดห้ามปรามอยู่เรื่อยๆ แต่ดูเหมือนคุณมาร์คไม่คิดจะสนใจมันเลย มือหนาที่ตอนนี้เข้ามาอยู่ภายในสาบเสื้อของเขาไล้ควานไปทั่วแผ่นหลัง แบมแบมสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสที่ไม่เคยมีมาก่อนเริ่มคลืบคลานเข้ามา...”สัมผัสที่น่าขยะแขยง!”

“เหอะ!มึงเป็นใครมาสั่งกูวะ นี่กูแขกระดับ VIP ถ้ามึงยังขัดขืนกูมากกว่านี้ ทั้งผับทั้งมึงอาจจะหายไปจากเกาหลีเลยก็ได้นะ” คำขู่สุดแสนจะร้ายกาจถูกพ่นออกมาจากปากหยัก นี่กะจะไม่ให้เขาและคนอื่นๆ ที่เคยมีบุญคุณกับเขาในผับนี้ได้ไปผุดได้ไปเกิดกันเลยหรอไง คุณมันจะใจร้ายเกินไปแล้ว...ไม่สิต้องบอกว่าต่ำช้าเกินไปแล้วถึงจะถูก!!

“ผ...ผมรู้ว่าคุณมาร์คคงใหญ่มาก แต่ผม...ผมก็ไม่อยาก...ผมไม่ใช่เด็กนั่งดริ้งที่จะต้องพลีกายเพื่อแลกเศษตัง”

“งั้นมึงก็เป็นตั้งแต่ตอนนี้ซะเลยสิ!!” คำประกาศดังกร้าวออกมาถึงกับทำให้แบมแบมหน้าชา ถึงตัวเขาจะจนตรอกขนาดไหนเขาก็ไม่เคยคิดจะเสียตัวเพื่อแลกกับเศษเงิน ใช่!เงินมันมีค่าแต่ก็ใช่ว่าจะต้องทำตัวไร้ค่าเพื่อให้ได้มันมา ร่างบางส่ายหน้าพัลวันอย่างจะไม่ยอมท่าเดียวน้ำตาที่เคยคลอหน่วงตอนนี้ก็ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เขากลัวและเกลียดเกลียดคนตรงหน้านี้เขาไม่เคยเจอใครที่โหดเหี้ยมเท่าคุณมาร์คมาก่อน

มันเยอะเกินไปกับสิ่งที่เขาได้รับจนทนไม่ไหว หัวใจดวงน้อยๆ เหมือนโดนฉีกกระชากทิ้ง...

ก่อนที่สติจะขาดหายไปเพราะรับไม่ได้กับสิ่งที่คุณมาร์คกำลังกระทำอยู่ มือข้างหนึ่งของคุณมาร์คที่กำลังบี้ยอดอก...เขาขยะแขยง ริมฝีปากที่เขาเคยคิดว่ามันสวยกับบดขยี้ริมฝีปากเขาอย่างกระหาย...มันน่ากลัว และมืออีกข้างของคุณมาร์คที่เขารู้สึกได้ก่อนดวงตาจะดับวูบ อ่าใช่มือคุณมาร์ที่กำลังรูดรั้งแกนกายของเขาอยู่...ช่างน่ารังเกียจ แต่ทำไมร่างกายถึงรู้สึกดีไปกับรสสัมผัสนั้น แม้มันจะรู้สึกดีเพียงใดแต่กับหัวใจของเขามันค่อยๆ แหลกสลายเพราะการกระทำแสนหยาบช้า ทำไมหัวใจกับร่างกายเขามันถึงสวนทางกันอย่างนี้นะ... 

หึ! น่ารังเกียจชะมัดเลยตัวเราที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเงื้อมมือของปีศาจ...ปีศาจที่อยู่ในคราบเทวาอย่างคุณมาร์ค...

To be con.