Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย [Ch.3]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ
โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม

Title – Wanted รักร้ายๆ ของผู้ชายอันตราย
Author - Kapunoii Rate – R18
Genre - Yaoi Pairing - Mark x Bam , MarkBam
Type - Thailand fic Status - Ongoing

Chapter 3

ม...ไม่เอา อย่าครับคุณมาร์ค...

ผม...ผมไหว้ละ...อย่าใส่มันเข้ามาเลยได้โปรด...อ้ากกก!! 

จ...เจ็บ ไม่ ไม่เอานะ...อย่า...อย่านะ...ม่ายยยย!!

เฮือกก!

“โอ้ยย!!” เสียงร้องระทมด้วยความเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกายหลังตกใจตื่นเพราะความฝันที่มันคอยตามหลอกหลอน หลังจากคืนที่โดนคุณมาร์คขืนใจในผับเขาก็โดนลากไปต่อที่คอนโดหรูของคนใจร้ายอีกถ้าถามว่ารู้ได้ไงคงเพราะมันเป็นฝันร้ายที่เขาลืมไม่ลงเลย วันนี้ก็ไม่ต่างจากคืนนั้นร่องรอยแห่งราคะที่ถูกตราไว้บนผิวกายสีขาวนวลกลับเต็มไปด้วยรอยกัดและลอยดูดจนเป็นจ้ำๆ น้ำกามแห่งอารมณ์คละคลุ้งไปทั่วห้องที่ตนอยู่กลิ่นกายของคนที่ทำร้ายยังติดตรึงจนแทบอยากจะสำรอกออกมา 

เมื่อเห็นว่านี่เป็นอีกวันที่เขาตื่นมาแล้วไม่เจอคุณมาร์คขาบางก็พยายามฝืนตนให้ลุกออกจากเตียงแห่งขุมนรกนี่เสียที เสื้อผ้าที่ระเกะระกะเพราะโดนกระชากและโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีด้วยน้ำมือคนใจร้ายอยู่กองตามพื้นห้องไม่เป็นที่ทาง กายบางพยายามฝืนเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ทีละชิ้นอย่างทุลักทุเล ทั้งเจ็บ ทั้งปวด ทั้งทรมาน แต่ก็หนีเงื้อมมือของซาตานไม่เคยพ้น

เขาเคยคิดนะว่าชีวิตเขาเนี่ยดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆ ถึงแม้จะไม่ได้ร่ำรวยและถึงแม้จะต้องพยายามลำบากทำงานด้วยและเรียนไปด้วยแต่เขาก็ยังมีความสุขและยิ้มได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่เจอมันเหมือนฝันร้ายแต่เปล่าหรอกจริงๆ แล้วถึงแม้จะลืมตาตื่นมาจากฝันนั้นก็ยังพบเจอกับความเป็นจริงที่แสนเจ็บปวด

ความจริงที่โหดร้ายกว่าวังวนแห่งความฝัน...

หึ! เสียงหัวเราะเยาะที่สมเพชตัวเองเสียเต็มประดากับสิ่งที่เป็นอยู่ ทำไมชีวิตเขาจะต้องมาพบเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย มาร์ค ต้วน อี้เอิน กำลังทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นนรกขุมที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ชีวิตที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้มันก็ไม่ต่างกับคนตายที่ยังมีลมหายใจทิ้งไปวันๆ ไม่ใช่หรอ?

อยู่ก็เหมือนตายแต่ถ้าเลือกได้เขาจะเลือกตายไปเลยดีกว่าต้องทนอยู่อย่างเจ็บปวด...

หลักจากร่างบางของแบมแบมกลับมาอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องพักของเขาเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเรียน โรงเรียนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยพรรคพวกของคุณมาร์ค ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาอีกแล้วรวมถึงเพื่อนสนิทที่สุดเพียงสองคน...เพื่อนที่ตอนนี้คงทุกข์ทรมานใจเหมือนกับเขาเช่นเดียวกัน เพื่อนที่ต้องยอมหันหลังให้เพื่อนเพียงเพราะถูกคนใจร้ายข่มขู่ถ้ามายุ่งย่ามกับเขา เขาไม่นึกเลยว่าจะโดนตามจองล้างจองผลาญได้ถึงขนาดนี้

รองเท้านักเรียนสีดำขลับถูกสวมลงก่อนจะก้าวออกจากห้องเช่า เสียงกริ๊กบ่งบอกถึงเจ้าตัวจัดการล็อคกลอนเป็นที่เรียบร้อย ถึงห้องเขาจะมีสภาพไม่ต่างจากรังหนูที่ถูกจัดเป็นระเบียบและไม่มีอะไรให้ขโมยได้ แต่อย่างน้อยเพื่อความปลอดภัยล็อคสักนิดก็ไม่ใช่ปัญหา

ตลอดทางที่เดินไปโรงเรียนมีแต่ผู้คนคอยจ้องมองเขาตลอดอย่างปิดไม่มิด เป็นแบบนี้ตั้งแต่คุณมาร์คประกาศกร้าวว่าตัวเขาเป็นของเล่นที่คุณมาร์คแสนหวงแหน เหอะ! ของเล่นงั้นหรอ? น่าขำสิ้นดี ทั้งๆ ที่เขาก็เป็นคนเหมือนกันคนที่มีจิตใจเหมือนกับคุณมาร์ค ต้องทนฟังถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจกันครั้งแล้วครั้งเล่าที่หลุดออกมาจากปากคุณมาร์คตลอด นี่เขายังมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นคนเหมือนอย่างใครต่อใครบ้างไหมหรือแม้แต่จะร้องขอเขาก็ยังไม่อาจทำได้กัน?

ตั้งแต่ที่เรียนโรงเรียนนี้แบมแบมก็พึ่งรู้เหมือนกัน ว่าโรงเรียนที่เขาสอบเข้ามาได้ด้วยทุนจะมีคนใหญ่คนโตอย่างคุณมาร์คเรียนอยู่ สองปีที่เขาเรียนทำไมไม่เคยเจอแม้แต่วันเดียวเพราะถ้าเจอเขาจะรีบย้ายไปขอทุนที่โรงเรียนอื่นเลยจริงๆ เราสองคนจะได้ไม่ต้องเจอกันอีกเลยตลอดชีวิต...

ครืดดด

เสียงเปิดประตูของห้องเรียนทำให้นักเรียนทั้งห้องต่างเงียบกริบ สายตาที่จ้องมองมาที่เขามันมีแต่ท่าทีรังเกียจตลอดเวลาที่ก้าวเดินเข้าไปนั่งโต๊ะ โต๊ะที่โดนคุณมาร์คเป็นคนสั่งให้เขาแยกออกมา

‘ออกห่างจากทุกคนในห้องซะ! ถ้าไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้ใครต่อใครเดือดร้อน’

นั่นคือประโยคคำสั่งที่ตัวเขาต้องรีบกุลีกุจอทำตาม เพราะไม่เช่นนั้นทั้งห้องคงจะต้องเกลียดเขาไปมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ แค่นี้มันก็เจ็บปวดมากเกินพอแล้ว

‘ไม่รู้หมอนั่นจะมาเรียนทำไมเนอะ!’

‘เป็นแค่ของเล่นของคุณมาร์คแท้ๆ’

‘สงสัยจะพลีกายเพื่อคุณมาร์คถึงได้เป็น “ตั้ง” ของเล่น’

‘ฉันว่าเพราะคุณมาร์คเขารวยมากกว่าเลยอยากจะเกาะบารมี’

‘ร่าน’

ปึ้งง!!

“รำคาญ!! จะหุบปากกันได้ยัง” เสียงตบโต๊ะที่ดังสนั่นทำให้ผู้คนที่แอบนินทาแบมแบมอย่างโจ่งแจ้งถึงกับเงียบกันหมด เขารู้ว่าใครเป็นคนทำให้คนพวกนี้หุบปาก 

ความจริงคยูฮยอนไม่ควรเอาตัวเองมาตกนรกทั้งเป็นเหมือนเขาเลยมันไม่คุ้มหรอก...

แม้จะอยากบอกกับอีกฝ่ายว่าไม่ต้องทำอะไรเพื่อเขาหรอกเขารับได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะถ้าแค่นี้ยังทนไม่ไหวแล้วเวลาที่อยู่กับคุณมาร์คต้องเจอมาหนักกว่านี้เขาคงไม่ต้องทนมันพอดี

ตืดดดด!!

เสียงโทรศัพท์ยี่ห้อผลไม้แหว่งราคาแพงที่คุณมาร์คซื้อให้ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่าคนเป็นของเล่นก็ต้องใช้ของเล่นที่เจ้าตัวซื้อให้ใช้เหมือนกันสั่นขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีข้อความที่เขาไม่อยากจะกดอ่านมันเหมือนๆ กับทุกครั้ง ลมหายใจที่ถูกพรูออกเล็กน้อยบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหนักใจ มือสวยสั่นไหวนิดหน่อยก่อนจะกดเปิดอ่านข้อความที่เจ้าตัวเม็มชื่อเบอร์มือถือไว้ว่า ‘เจ้าชีวิต’

[พักเที่ยงมาหากูด้วยที่เดิม อย่าช้าไม่งั้นมึงได้เจ็บตัว]

ไหล่บางสั่นไหวเล็กน้อยกับข้อความที่โชว์เด่นหรา ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยชินกับมันสักที ได้แต่นึกโทษคนใจร้ายที่คอยจ้องแต่จะทำร้ายชีวิตเขา บางทีก็เคยนึกนะว่าเขาไปทำอะไรให้คุณมาร์คกันทำไมคุณมาร์คถึงต้องคอยตามจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้ แต่ก็นะคำถามที่ไม่เคยได้ถามออกไปมันจะไปมีคำตอบได้ยังไงกัน แต่ถึงไม่ถามก็เดาคำตอบได้อยู่แล้วละก็เป็นแค่เพียงของเล่นที่ตอนนี้คุณมาร์คสนอกสนใจอยู่นี่นา

เป็นแค่ของเล่นก็เจ็บปวดเกินทนอยู่แล้ว อย่าให้เป็นมากกว่านี้เลยเขากลัวจะอดทนไม่ไหว...

สองขาที่สาวเท้ายาวๆ อย่างเร่งรีบก่อนจะกลายเป็นวิ่งไปในที่สุด ถ้าไปสายเขาจะโดนหนักแต่ถ้าไปถึงเร็วเขาอาจจะโชคดีอยู่บ้าง เม็ดเหงื่อที่ค่อยๆ ผุดขึ้นมาจากไรผมตรงหน้าผากบ่งบอกว่าเจ้าตัวเริ่มออกอาการเหนื่อยอยู่บ้าง ตึกเขากับตึกที่คุณมาร์คเรียกไปอยู่คนละตึกกันแม้จะไม่ไกลแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเดินแค่สามก้าวแล้วถึงเสียเมื่อไหร่

ตลอดคาบเช้าตั้งแต่คุณมาร์คส่งข้อความมาหาเขาก็เรียนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เพราะภายในใจมันมัวแต่พะวงเรื่องคุณมาร์คไปหมด กลัวว่าตัวเขาจะไปไม่ทันเหมือนคราวที่แล้วและผลที่ได้รับมันเลวร้ายเอาการสำหรับคนอย่างเขา เท้าหนักๆ ที่คุณมาร์คจงใจประเคนใส่เพื่อระบายอารมณ์ของคนขี้โมโห ทั้งเจ็บทั้งจุกแถมยังระบมมือไม้ก็ได้แต่ยกขึ้นไหว้ขอร้องอย่างอ้อนวอนแต่มันก็ไม่ได้ทำให้คนใจร้ายหยุดกระทำเรื่องร้ายกาจได้ ภายในห้องที่เขาโดนซ้อมเขายังจำสายตาของเพื่อนๆ คุณมาร์คที่ส่งมาให้ได้ดีอย่างไม่มีวันลืมสายตาที่บ่งบอกว่าสงสารแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้...

เสียงเปิดประตูดังครืนเป็นสัญญาณว่าเจ้าของร่างบางได้มาถึงห้องที่คุณมาร์คนัดแนะแล้วเรียบร้อย ภายในห้องเป็นห้องเรียนธรรมดาทั่วๆ ไปแต่พิเศษตรงที่ห้องนี้ไม่ได้เปิดให้นักเรียนไว้ใช้ แต่เปิดให้พวกคุณมาร์คได้ไว้ใช้พักผ่อนเวลาเบื่อๆ เดากันไม่ผิดหรอกมันเป็นห้องของคุณมาร์คกับเพื่อนๆ ของเจ้าตัวนั่นเอง

“แฮ่กๆ..ม...มาถึงแล้ว...แฮ่กๆ...ครับ..” เสียงหอบหายใจจนตัวโยนเพราะผ่านการวิ่งอย่างหนัก ใบหน้าหวานติดซีดนิดๆ เนื่องจากหายใจไม่ทันมือไม้ยกขึ้นแปะป่ายไปทั่วใบหน้ามนเพื่อเช็ดเหงื่อที่ซึมออกตั้งแต่วิ่งมา

“มาไวจังนะเจ้าหน้าหวาน” เสียงขี้เล่นของคนในห้องที่ร้อยทั้งร้อยเขาก็เดาออกว่าต้องไม่ใช่คุณมาร์คพูดแน่ๆ ต่อให้นอนยันนั่งยันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ล้านเปอร์เซ็น คนที่เอ่ยทักเขาคือคุณแจ็คสันที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของคุณมาร์ค นิสัยที่ขี้เล่นทำให้เขารู้สึกอุ่นใจเล็กๆ เวลาต้องอยู่กับคุณมาร์ค

“ครับผม” รอยยิ้มบางๆ ถูกจุดขึ้นที่ใบหน้าหวานเพื่อส่งไปให้คนร่าเริงตรงหน้า มือที่ผายเข้าตัวของคุณแจ็คสันบ่งบอกให้เขาสามารถเดินเข้าไปหาบุคคลที่ใหญ่ที่สุดในกลุ่มได้ ศรีษะเล็กๆ ของแบมแบมโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณมาร์คที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องพิเศษอยู่ก่อนแล้ว

สายตาคมตวัดหันมาหาบุคคลมาใหม่เล็กน้อยให้แบมแบมสะดุ้งตัวเล่น นิ้วชี้กระดิกเรียกร่างบางสองสามทีเจ้าตัวก็เดินตามสัญญาณนิ้วมาหาเขา ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห่างจากระยะเท้าของร่างสูงเล็กน้อยอย่างกล้าๆ กลัวๆ เรียกเสียงหัวเราะให้เพื่อนๆ ของคุณมาร์คที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นให้กับท่าทางน่ารักซื่อๆ และความขี้กลัวของแบมแบมได้เป็นอย่างดี

“ไหงไปนั่งกับพื้นอย่างนั้นละ” จินยองเอ่ยถามร่างเล็กข้างๆ มือคู่สวยฉุดคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นจากพื้นก่อนจะดันหลังบางให้เดินไปหาคุณมาร์ค แบมแบมหันมาส่ายหัวเล็กๆ และส่งสายตาเป็นเชิงว่าไม่อยากจะไปนั่งข้างคุณมาร์ค ขาบางพยายามขืนไว้สุดฤทธิ์แต่ก็ไม่เป็นผลต่อจินยองสักนิด

“ปล่อยมันไม่อยากนั่งดีๆ ก็ไม่ต้องนั่ง!” คุณมาร์คสั่งเสียงแข็งเมื่อเห็นท่าทางดื้อดึงของคนตัวบางไม่ยอมโอนอ่อนตามง่ายๆ ไม่อยากนั่งก็ไม่ต้องนั่งดีจะตายให้ยืนค้างซะให้เข็ด

“ไอ้มาร์คเพราะมึงเป็นงี้ไงตัวเล็กเขาถึงไม่กล้านั่ง” คุณแจบอมหันไปบอกกับคุณมาร์คก่อนจะหันกลับมากวักมือเรียกให้ผมและคุณจินยองเดินเข้ามาใกล้ ผมหันไปมองพวกคุณๆ ทุกคนก่อนจะค่อยๆ เดินขยับเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้ อย่างน้อยพวกคุณๆ เขาก็ไม่น่ากลัวเท่าคุณมาร์ค

ผมยืนมาหยุดอยู่ข้างหน้าคุณมาร์คเราสองคนห่างกันเล็กน้อย ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปนั่งตรงไหนดีของโซฟาในเมื่อข้างซ้ายคุณมาร์คก็เป็นคุณแจบอมข้างขวาก็เป็นคุณยองแจ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะนั่งตรงไหนดีจนในที่สุดผมตัดสินใจค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งกับพื้นข้างหน้าคุณมาร์ค ยังไม่ทันที่ก้นผมจะแตะถึงพื้นปูนเย็นๆ มือแกร่งของคุณมาร์คก็ฉุดผมขึ้นมาและจับผมลงที่ตักคุณมาร์คแทน

“อ...เอ่อ..” ใบหน้าผมขึ้นสีเล็กๆ ยอมรับว่าตัวเองเขินกับการกระทำของคุณมาร์คมากๆ เดี๋ยวก็ใจร้ายแต่เดี๋ยวก็อ่อนโยนผมตามอารมณ์ของผู้ชายคนนี้ไม่ทันจริงๆ

“ฮิ้ววว ดูคุณชายมาร์คของเราดิเห้ย กอดของเล่นไม่ยอมปล่อยเลยเว้ยย” เสียงคุณแจ็คสันล้อเลียนพร้อมกับคุณๆ คนอื่นคอยแซวตลอดจนทำให้ผมต้องก้มหน้างุดจนหน้าแทบจะรวมร่างกับอกผมอยู่แล้ว ผมทนความเขอะเขินและเสียงแซวไม่ไหวจนต้องพยายามยันตัวลุกออกจากตักแกร่งของคุณมาร์ค แต่ก็โดนมือปลาหมึกที่สอดเข้ามาที่เอวตอนไหนไม่รู้คอยรั้งไว้ไม่ให้ลุกไปไหน 

สุดท้ายตลอดช่วงพักก็กลายเป็นว่าผมต้องจำใจนั่งตักคุณมาร์คอย่างช่วยไม่ได้ แม้แต่ตอนทานข้าวผมก็ต้องนั่งทานท่านั้นหรือแม้แต่ตอนที่คุณมาร์คสั่งให้ผมป้อนเขา คำสั่งห้วนๆ และสายตาดุดันที่ส่งมาให้ทำให้ผมไม่สามารถขัดคำสั่งประกาศิตของคุณมาร์คได้เลย...  

To be con.