My Love My Princess รักหมดใจ เจ้าหญิงของพวกผม [Final]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ
โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม

Title - My Love My Princess รักหมดใจ เจ้าหญิงของพวกผม
Author - Kapunoii Rate - R18
Genre - Yaoi Pairing - All x Hyuk
Type - Thailand fic Status - Ending

Chapter Final

ย้อนความสักเล็กน้อย
“น่าอิจฉาชะมัดเลย ไอ้ปลามันได้อุ้มลูกไก่น้อยคนเดียว” คยูฮยอนบ่นขึ้นมาก่อนจะปรายตาไปมองร่างบางที่หลับอยู่ในอกแกร่งของอีกคน

“เออ ว่ะ ไรเตอร์แมร่งเอาเปรียบกันเห็นๆ พอออกมาทีได้บทดีเชียว” (แหนะอย่าเหน็บไรเตอร์ซิ ก็เขาชอบเฮอึนอ่ะ เลยต้องใส่คู่นี้เยอะๆหน่อยดิ #ลำเอียง! : พระเอกทุกคน)





“อื้อ...อื้ม...นี้เราอยู่ที่ไหนนิ เพดานห้องแปลกตาชะมัด” ร่างบางปรือตาขึ้นมามอง เมื่อสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของห้องก็ต้องตกใจ

“ห้องพักของพวกเราเอง” ปริ้นที่อยู่ข้างๆเตียงของร่างบางทุกคนพูดขึ้นเสียงดังพร้อมกัน

“พวก นายอีกแล้วหรอ จะอะไรกับฉันนักหนาเนี้ย” ร่างบางเบ้ปากก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง แต่เพราะความหล่อนี้ซิทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ต้องเต้นแรงจนป็นจังหวะเพลง sory sory อยู่ล่ะ
(เพลงเก่าเอามาเล่นใหม่ 55+)

“อ๊ะ!” ร้องด้วยความตกใจเล็กน้อย เมื่อหันไปก็เจอหน้าหนุ่มหล่ออีก เมื่อร่างบางทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่ก้มหน้าหนีเท่านั้น

‘ปฏิกิริยาน่ารักชะมัด’ บรรดา เหล่าปริ้นต่างก็คิดอย่างเดียวกัน พร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ ในความน่ารักของร่างบาง แม้แต่คิบอมที่แสนจะยิ้มยาก ก็อดจะยิ้มบางๆ ไม่ได้เมื่อเห็นร่างบางตรงหน้าเขินอาย

“ละ แล้วจับฉันมาทำไรล่ะ” เมื่อความเงียบปกคลุมร่างบางจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนี้ซะ เพราะกลัวว่าเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเพลง sory sory มันจะดังจนคนข้างๆ ตัวแต่ละคนได้ยินนี้ซิ

“ก็ไม่มีอะไรหรอก พวกเราแค่ตกหลุมรักเธอน่ะ เลยอยากให้เธอเป็นควีนของพวกเรา” ร่างอวบพูดจบก็ยิ้มอย่างน่ารักส่งไปให้

“พะ พวกนายเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลยนะ แล้วอยู่ๆ ก็มาบอกรักฉันเนี้ยนะ” แย้งว่าออกมาอย่างติดขัด แต่หน้าของร่างบางก็ยังไม่ลืมที่จะก้มหนีแสงความหล่อ = =lll

“ห๊า!!~ นี้ เธอไม่รู้จักพวกเราหรอ เป็นไปไม่ได้หน่า” คยูฮยอนร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะส่ายหัวเป็นเชิงว่าไม่มีทางที่ร่างบางตรงหน้าจะไม่รู้จักพวกเขา พวกเขาออกจะดังใครไม่รู้จักนี้เชยชะมัด

“กะ ก็ไม่รู้จักนะเซ่ ถ้ารู้จักแล้วจะถามหรอ” ตวัดหน้าสวยๆ ขึ้นมาแว๊ดใส่ ก่อนจะกอดอกตัวเองไว้ พร้อมกับยู่ปากเล็กน้อย แต่แค่นั้นล่ะมันก็น่ารักสำหรับเหล่าเมะตรงหน้าแล้ว

‘อ๊ากกก ลืมไปเลยว่าตอนนี้หน้าเรามันร้อนๆ พวกนั้นจะสังเกตุเห็นเปล่าว่ะ’ ร่าง บางที่มัวแต่เถียงคนตรงหน้าดันลืมไปเลย ว่าตัวเองน่ะ กำลังหน้าแดงเพราะเขินคนหน้าหล่อๆ ที่รุมจ้องหน้าเขาอยู่เนี้ยซิ
แล้วก็เป็นอันต้องก้มหน้าหนีอีกครั้ง

“พวก เราน่ะเป็นปริ้นของโรงเรียนฮยองนิมแห่งนี้” เหล่าบรรดาปริ้นต่างตอบเป็นเสียงเดียวกัน พร้อมกับเหลือบมองร่างบางตรงหน้าว่าจะมีปฏิกิริยาแบบไหน

“อืม...เป็นปริ้น...............ปริ้นหรอ...เห้ยปริ้น” ร้องออกมาอย่างตกใจ ถลึงตาใส่จนตาแถบจะร่วงหลุดออกมากลิ้งเล่นก็ว่าได้

“ฉะ...ฉัน ขอโทษนะ....ระ...เรื่องเมื่อเช้าน่ะ” กล่าวขอโทษขอโพยแทบจะไม่เป็นภาษา ก็เขาลือกันว่าถ้าใครทำให้ปริ้นโกรธอย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอด ต้องจนตรอกเหมือนหมาข้างถนนนี้ซิ เขาก็กลัว
เป็นเหมือนกันนะ

“เรื่องนั้นชั่งมันเหอะ แล้วนี้เมื่อไหร่จะตอบพวกฉันซะที” นางพญาว่าจบก็จับคางมนของร่างบางให้เงยหน้ามาสบตากับพวกเขา

“กะ...อะ...เออ...” ร่างบางทีไม่รู้จะตอบอะไรดีหน้าแดง x10 เป็น ที่เรียบร้อยไปแล้ว ใจนึงก็กลัว แต่อีกใจก็อาย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟน ยังไม่เคยมีความรักเลย แล้วอาการใจเต้นแรงเนี้ย จะเรียกว่า
เผลอรักได้หรือเปล่าน่ะ?

“ฉะ...ฉัน ไม่รู้..............ฉันยังไม่เคยมีความรักมาก่อนเลย แถมไม่รู้ว่าคนรักกันเขาต้องทำไงด้วย” พูดจบก็หน้าง่ำงอเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว ใช่เขายังไม่เคยมีความรัก ในเมื่อความรักมันเชื่อใจไม่ได้นิ
มีรักก็ต้องทนเจ็บ

แล้วอย่างนี้จะมีไปทำไมล่ะ ขนาดพ่อเขาที่เขารักมาก ยังทิ้งเขาไปเพราะความรักบ้าๆ นั้นเลย ร่าง บางแอบตัดพ้อตัวเองอยู่ในใจ ตอนนี้ขอบตาของร่างบางเริ่มร้อนผ่าวซะแล้วซิ คงจะเพราะนึกถึงเรื่องพวกนั้นล่ะมั้ง มันเลยทำให้น้ำตาใสๆ ต้องกลิ้งลงจากขอบตาคู่สวย

“ฮะ เฮ้ นี้ยัยลูกไก่จะร้องไห้ทำไมน่ะ พวกฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ” เหล่าปริ้นต่างร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน นี้เขาทำให้ร่างบางต้องลำบากใจหรอ? หรือว่ามีสิ่งอื่นที่กวนใจร่างบางอยู่กันแน่

เมื่อ คนเป็นปริ้นไม่เคยเห็นใครร้องไห้มาก่อน จึงทำให้ทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์แบบนี้เหลือเกิน แค่เห็นก็เจ็บแปลบที่ใจของพวกเขาแล้ว พวกเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้ร่างบางต้องร้องไห้จริงๆ หรอคิดได้ไม่ทันไร มือแกร่งของปริ้นคนหนึ่งก็เกลี่ยน้ำตาที่กลิ้งลงมาให้กับร่างบางตรงหน้า

“อย่า ร้องเลย” คิบอมพูดเสียงเรียบ ก่อนจะบรรจงเช็ดน้ำตาที่ร้อนผ่าวให้เหมือนเดิม เขาชอบเวลาที่ร่างบางตรงหน้าแว๊ดๆเสียงดัง มากกว่าจะนั่งร้องไห้แบบนี้

“อึก...พวก ...อึก....นาย....อึก” ร่างบางที่ได้รับสัมผัสอบอุ่นก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองทุกๆ คนตอนนี้ทำหน้าเหมือนปวดร้าวอย่างมาก นี้เพราะเขาร้องไห้งั้นหรอ หรือความรักมันจะสามารถเชื่อใจได้จริงๆ

“ถ้า.... นายลำบากใจ พวกเรารอได้นะ” ซีวอนเป็นคนพูดขึ้นมา เพราะพวกเขาไม่อยากฝืนใจของร่างบางให้มารักเขา ถ้าได้ร่างกายมา แต่กลับไม่ได้หัวใจ ให้พวกเขาตายไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิต
ที่ต้องเห็นร่างบางเป็นทุกข์

“ถ้า...... ฉันจะลองมีรัก.......” เว้นช่วงสักพักก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง “.........พวกนายจะช่วยดูแลฉันได้หรือเปล่า” ร่างบางยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ไม่ใช่ว่าเขาเสียใจที่จะได้รัก แต่กลับดีใจที่จะได้ลองรักลองเสี่ยงเชื่อความรู้สึกพวกเขาดู ลองเสี่ยงว่าพวกเขาจะปกป้องร่างบางตรงหน้านี้ได้มั้ย ถ้าจะเรียนรู้ความรักเขาจะลองขอให้พวกนี้สอนได้มั้ยนะ

“ครับองค์หญิง” ร่างหนาหน้าหล่อตรงหน้าแต่ละคนรับคำก่อนจะตะเบะท่าเหมือนตำรวจ





“เฮ้ พวกนายนี้มันชักช้าอืดอาดจริงๆ เดี๋ยวฉันก็ไปเรียนสายหรอก” ร่างบางหันหน้าไปตะโกนใส่ร่างหนาแต่ละคนก่อนจะทำท่าเท้าเอวเสมือนคุณนายไม่มีผิดเพี้ยน

“คร๊าบบบ พวกผมเป็นปริ้นนะครับ ไม่ใช่คนใช้ พวกผมลดสถานะไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยลูกไก่น้อย” เสียงหนุ่มจีนตะโกนเถียงร่างบางข้างหน้า นี้แฟนหรือคนใช้ว่ะ ไม่ต่างกันเลยชีวิตเจ้าชายของพวกตรู

“นี้พวกนายกล้าเถียงฉันหรอ ฮ่ะ!” ตะโกนกลับมาพร้อมถลึงตาใส่ ทำหน้าเอาเรื่องซะเต็มที่ ตั้งแต่วันนั้น ร่างบางก็ไม่ลดความซ่าลงเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีความน่ารักอยู่เสียเมื่อไหร่ล่ะ(ล่ะมั้ง)

“ใครจะกล้าเถียงคุณนาย ลี ฮยอกแจละครับ” ทงเฮเสริม ไม่วายทำหน้ากวนๆ พร้อมยักคิ้วส่งไปให้ทีนึง

“ไอ้ปลา แกกล้าทำหน้ากวนฉันหรอฮะ......ย๊า~~” แว้ดๆ เสร็จร่างบางก็วิ่งเข้าไปทำร้ายทงเฮเต็มที่ เป็นแบบนี้มาได้อาทิตย์นึงแล้ว จนเหล่าเคะ ชะนี และเมะ ต่างก็ยังไม่ชิน.......ก็จะให้ชินได้ไงในเมื่อเจ้าชายสุดหล่อของพวกเขา ต้องยอมตามใจร่างบางสุดแสนจะแสบซ่าคนนี้ทุกวัน เนี้ย.........................อิจฉาโว้ยยย ทั้งปริ้นทั้งลูกไก่น้อยเลย

“เหนื่อย อ่ะ....เฮ้อ” บ่นเสร็จก็ถอนหายใจออกทีนึงยาวๆ ก่อนจะหันไปออดอ้อนฮีซอล ซึ่งทำหน้าที่คอยตามใจร่างบางตรงหน้า ถ้าไม่ใช่ร่างบางอย่าหวังจะได้การตามใจจากเขาแม้แต่น้อย

“แล้วจะให้ทำอะไรล่ะลูกไก่น้อย” อมยิ้มในความน่ารักชั่งอ้อนน้อยๆ ก่อนจะกดจูบไปที่แก้มใสของร่างบางทีนึง

“อยากกินนมสตอเบอร์รี่อ่ะ” เงยหน้าขึ้นมาทำตาแป๋วๆ ใส่ซีวอน ซึ่งเจ้าตัวก็รู้ดีอยู่แล้วจึงต้องรีบไปหยิบนมมาให้โดยไว

“ลูก ไก่น้อย ผมยุ่งหมดแล้วนะ มาๆเดี๋ยวเขาหวีให้” กระต่ายอวบร้องทักขึ้นมา ก่อนจะหยิบหวี และบรรดาของใช้เพื่อเสริมความน่ารักของร่างบางมาแต่งองค์ทรงเครื่องเหมือนที่ทำอยู่ประจำ

“ฮัน~~ มากอด เขาหน่อยดิ เขาอยากให้กอดอ่า” ร้องทักออกมาอย่างน่ารัก พร้อมกับทำตาปริบๆ เป็นลูกอ้อนส่งไปให้หนุ่มหล่อหน้าจีน ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ปฏิเสธกลับรีบสวมแขนแกร่งเข้าไปที่เอวบางๆ ของคนตัวเล็กตรงหน้า ไม่พอยังกดปากหยักจูบไปที่กลีบผมนุ่มของร่างบางทีนึง

“เยเย่~~” ร้องเรียกด้วยเสียงน่ารักหวานๆ ก่อนจะยิ้มละลายใจไปให้ทีนึง “เขาอยากฟังเพลง ร้องเพลงให้เขาฟังหน่อย” เยซองก็ไม่บ่น ร้องเพลงตามที่ร่างบางช่างอ้อนขอแต่โดยดี

“คิบอมมานี้ซิ ถ้าไม่มีนายฉันก็นั่งจนก้นเจ็บพอดี” กวักมือเรียกเจ้าชายน้ำแข็งไหวๆ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ม้าหินอ่อน ก็ร่างบางต้องการเบาะนั่งประจำนี้ ถ้าไม่มีก็นั่งไม่ได้ดิ จริงป่ะ?

คิบอมมีหน้าที่หลักคือเป็นเก้าอี้ประจำให้แก่ร่างบางตรงหน้า อมยิ้มน้อยๆ ให้กับร่างบางก่อนจะหอมแก้มใสเพราะความหมันเขี้ยวไปฟอดนึง

ส่วน คยูนะหรอหน้าที่ประจำเลย คืออ้อนร่างเล็กตรงหน้าต่ออีกทีนึง “ลูกไก่น้อยยย เขาอยากจะหนุนตักอ่ะ” นั้นไงหน้าที่อ้อนประจำการอีกคนเสริมมาแล้ว

“อยาก หนุนก็มาหนุนซิ” ยิ้มรับคำก่อนจะให้ร่างสูงจอมเจ่เล่ห์หนุนตักเพื่อสูดดมความหอมจากท้องน้อยๆ ของร่างบาง ร่างบางก็ไม่แพ้กัน ยีผมนุ่มจนยุ่งเหยิงไปหมด

ก็ จะเหลือแต่ทงเฮเนี้ยล่ะ หน้าที่ประจำที่ทำเอาคนอื่นๆ ต่างอิจฉากันไปหมด ก็จะอะไรซะอีกล่ะไอ้นี้มันหนักสุดเลย ได้หน้าที่ดีอยู่คนเดียว นั้นก็คือ..................

“ด๊องงงง~~ ป้อนสตเบอร์รี่ให้เขาหน่อย” เรียกเสียงใสก่อนจะหันไปหาเจ้าของร่างแกร่งข้างๆ ซึ่งตอนนี้ก็กำลังหยิบสตอเบอร์รี่ลูกช่ำเข้าปากตัวเอง ก่อนที่จะป้อนเข้าไปยังโพลงปากหวานแอบชิมกลีบปากบางไปด้วย แต่ละลูกชั่งหวานช่ำจนเมะคนอื่นๆ ต่างพากันอิจฉากันหมด

‘ก็จะให้ทำไงได้ล่ะครับ ไรเตอร์เขาชอบคู่ผมเป็นที่สุดนิ จริงมั้ยครับรีดเดอร์’ แอบยกยิ้มมีชัยอยู่ในใจ ก่อนจะหยิบสตอเบอร์รี่ลูกใหม่ส่งไปให้คนตัวเล็กตรงหน้าอีกครา......

ความ รักของคนตัวเล็กได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว และคาดว่าเหล่าบรรดาเจ้าชายคงจะดูแลร่างบางให้พ้นจากทุกข์ที่เคยมีอยู่ได้ เป็นอย่างดี และจะเป็นแบบนี้ตราบจนกว่าพวกเขาจะสลายเป็นผุยผงก็จะยังคงรัก และพร้อมจะปกป้อง แม้ตัวจะห่างไกล แต่ใจยังคงอยู่ใกล้กับคนตัวเล็กตรงหน้านี้อย่างแน่นอน ไม่มีเสื่อมคลาย

‘นี้ซินะ ที่เขาเรียกว่าความรัก........มันหวานแบบนี้นี่เอง’ ร่างบางอมยิ้มไปกับความน่ารักของเหล่าเจ้าชายตรงหน้า และยังจะคงรักมากขึ้นไปอีกทุกๆ วัน อย่างนี้ตลอดไป........................

“รักนะเจ้าชายของฉัน”

Fin.

ถ้าว่างๆผมจะมารีไรท์ใหม่นะครับ
สำหรับตอนแรกและตอนจบ