Slave Love...ทาสรัก [Ch.1]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ
โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม

Title - Slave Love...ทาสรัก
Author - Kapunoii Rate - PG15
Genre - Yaoi Pairing - Hae x Eun x Kyu
Type - Thailand fic Status - Ending

Ch.1 พบเจอ

ครืดดดดด~~

เสียงเปิดประตูห้องเรียนดังขึ้นพร้อมกับมีเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาสองคนเดินเข้ามา
“ขออนุญาติคร้าบบ” พูดขออนุญาติแบบขอไปทีก่อนจะเดินมาทางโต๊ะนั่งซึ่งอยู่หลังห้อง

“นั้นไงเจ้าของโต๊ะ” เสียงเรียบจากโต๊ะตัวหน้าแต่คนละคนกับร่างอวบเมื่อกี้พูดแทรก พอดีกับที่ชายหนุ่มมาใหม่สองคนยืนจ้องมองร่างบางผู้มาใหม่

“เห...นักเรียนใหม่หรอเนี้ย” ร่างหนาที่มีใบหน้าหล่อร้ายหนึ่งในสองคนนั้นหันมาจับที่หน้าผม หันซ้ายที ขวาที ก่อนที่หมอนั้นจะเดินวนผมจนครบหนึ่งรอบ ถ้าสามรอบคงส่งผมไปเผาได้เลยล่ะให้ตายเหอะ

“แปลกมากหรอไง ที่มีเด็กเข้ามาเรียนใหม่นะ” ผมตอบกลับหมอนั่นไม่ถูกชะตากับไอ้สองคนนี้เลยจริงๆ ให้ตายเหอะ

“...แปลก” เสียงเย็นเจ้าเล่ห์กับใบหน้าหล่อของอีกคนนึง ที่มาพร้อมกับหมอนั้นพูดขึ้นตอนนี้ภายในห้องผมเริ่มรู้สึกได้ถึงกลิ่นมาคุแหม่งๆ แบบบอกไม่ถูก แค่คุยธรรมดาปานจะกัดกันนิดเดียว ไหงเพื่อนร่วมห้องถึงมีหน้าตาตายซากเหมือนซากศพงี้ละ

“ไม่เห็นจะแปลก ก็แค่ย้ายเข้ามาเรียนแบบชาวบ้านทั่วไป” ผมตอบก่อนจะหย่อนก้นนั่งใครจะสนละนาทีนี้ตูเมื่อยง่ะ

“ใครใช้ให้นั่งโต๊ะตัวนั้น” เสียงเย็นเจ้าเล่ห์ว่าผมแต่ใครมันจะสนคนจะนั่งพ่อแม่เราหรือก็ไม่ใช่ ผมไหวไหล่อย่างไม่สนใจคนทั้งคู่ก่อนจะทำท่านั่งลงไปอีก


โครมมม!!

เสียงผมนั่งวืดเก้าอี้ครับเมื่อเก้าอี้ที่ผมนั่งมันโดนร่างหนาของไอ้คนหน้าหล่อแต่นิสัยเสียจับเลื่อนถอยกรูดไปด้านหลัง

“อะไรวะ หาเรื่องกันนี่หว่า” ผมเงยหน้ามาตะคอกใส่ทั้งคู่ พร้อมทั้งลูบก้นตัวเองปอยๆ จะไม่ให้เจ็บได้ไงละก็ผมเล่นนั่งวืดซะเต็มที่เลยนิ

“ก็พวกเราบอกแล้วว่าห้ามนั่ง โทษฐานที่ไม่เชื่อกัน” ไอ้หน้าหล่อตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นมาทำหน้ายียวนกวนส้นเท้าผมซะไม่มี

“อาจารย์สั่งให้ฉันนั่ง พวกนายมีปัญหาหรอไง” ผมว่าเสียงเย็นพลางท่องยุบหนอพองหนอไปด้วย ใจเย็นไว้ฮยอกแจวันนี้วันแรกห้ามมีเรื่องๆ

“อาจารย์คนไหน ก็ไม่มีสิทธิ์ไปมากกว่าพวกเรา” ไอ้หน้าหล่อเสียงเย็นมันบอกครับ นี่พวกคุณมึงใหญ่กันมาจากไหนฟระ

“ใหญ่มากหรอไงพวกนายอ่ะ แม้แต่อาจารย์ยังต้องยอมงั้นดิ” ผมเชิดหน้ายืนเท้าสะเอวเตรียมตั้งท่าจะแว๊ดได้ทันที ท่ามันเหลืออดจริงๆ อะนะครับ

“นั้นสิน้าา...ใหญ่ไม่ใหญ่ไม่รู้ รู้แต่เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนนี้” เป็นไอ้คนที่ชอบกวนส้นเท้าผมพูดขึ้น เออพวกมึงใหญ่ตูมันต่ำต้อย...อีเชี่ยฝากไว้ก่อนเหอะ

“ทงเฮ คยูฮยอน...พอได้แล้วพวกเธอทั้งสองนะ” อาจารย์ตะโกนพูดขึ้นมาห้ามปรามพวกผม แต่ไอ้สองตัวนี้มันดันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกัดกับผมแต่อย่างใดนี่สิ

“พวกผมสองคนจำเป็นต้องฟังอาจารย์หรอครับ แค่พวกผมมาเข้าเรียนได้ป๊าพวกเราก็แทบจะกราบตีนอยู่แล้วนะเนี่ย” ไอ้หล่อกวนส้นเท้ามันหันไปต่อล้อต่อเถียงอาจารย์ นี่ขนาดอาจารย์นะเนี้ยมันยังไม่กลัวเลย

“ถ้าอาจารย์ยังไม่อยากโดนไล่ออก ผมว่าอยู่นิ่งๆ ไว้ดีกว่านะครับ” ไอ้หล่อเสียงเย็นมันพูดข่มขู่อาจารย์ครับ ดูมันๆ อาจารย์มีไว้ให้เคารพ มันเสรือกให้อาจารย์เคารพมันแทน เออดีพวกมึงสองตัวใหญ่ชิบหาย ตอนนี้ห้องทั้งห้องยิ่งกว่าซากศพอีก ไม่มีใครกล้าจะปริปากพูดหรือห้ามปามเลย จะมีก็ผมเนี้ยละที่ยังทะเลาะกับหมาบ้าสองตัวไม่เลิก

“ส่วนนาย...ไอ้หน้าหวาน นายต้องนั่งเรียนที่พื้น!!” สิ้นคำไอ้ตัวกวนเท้ากับไอ้เสียงเย็นมันก็จัดแจงนั่งโต๊ะตัวที่ว่างอยู่สองที่โดยไม่สนใจผม ส่วนที่อีกที่อ่ะหรอ มีไว้ให้ผีมันนั่งเรียนเรียบร้อยแล้วครับ

เชี่ยเอ้ยวันนี้ตูต้องนั่งเรียนที่พื้น พรุ่งนี้ตูไม่ต้องหอบหมอนผ้าห่มมาเลยหรอวะ...สึทเอ้ย!!!

ผมได้แต่สบถอยู่ในใจ ไม่อยากมีเรื่องกับหมาสองตัวหรอกครับ เพราะถึงจะมีไปยังไงมันก็คงจะไม่จบเรื่องแน่ๆ เอาวะเดี๋ยวพักเที่ยงผมไปขอโต๊ะตัวใหม่มาก็ได้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะนั่งเรียนกับพื้นตามที่พวกนั้นมันบอก

ตูเกิดมาหล่อยังไม่พอใจสินะ สวรรค์ถึงได้ส่งไอ้มารนรกสองตัวมาทำลายความสงบสุขของผมเนี่ย...เฮ้อตูละงิ๊ด

ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าห้องพักอาจารย์ครับ กะว่าจะมาขอโต๊ะตัวใหม่ซะหน่อย ขี้เกียจจะนั่งพื้นเพราะอย่างน้อยผมก็ยังมียางอาย ว่าง่ายๆ ก็คือผมอายคนในห้องนั่นละครับเป็นใครมันก็ต้องอายทั้งนั้นละ ก็ได้นั่งเรียนที่ VIP โดยเฉพาะนิ แต่คงจะไม่มีใครอยากจะนั่งที่ VIP แบบผมแน่นอนละแล้วผมก็คนนึงละนะที่ไม่อยากจะนั่งไอ้ที่นั่ง VIP ตรงนั้นต่อนะ

“อาจารย์ครับ ผมมาขอเบิกโต๊ะเรียนหน่อยครับ พอดีว่าผมพึ่งเข้ามาเรียนใหม่แล้วโต๊ะมันไม่พอ” ผมพูดกับอาจารย์สาวสวยท่านหนึ่งด้วยสายตาเว้าวอน หวังว่าอาจารย์เขาจะเข้าใจจิตใจผมนะครับอาจารย์คนสวย

“อ่า...งั้นหรอห้องไหนละ เดี๋ยวครูจะจัดแจงให้”

“ห้อง...” ผมยังไม่ทันจะพูดจบเลยก็มีมารผจญเหมือนมันจะรู้เลยว่าผมจะต้องมาหวังพึ่งอาจารย์คนไหนสักคนในห้องนี้เลยแหะ

“พวกเราไม่ให้!!!” เสียงของเจ้าหมาสองตัวนั้นบอกอาจารย์สาว ดูเหมือนอาจารย์แกจะเข้าใจสถานการณ์นะครับ ถึงได้หันมาส่งสายตาขอโทษกับผม ก็แน่ละพ่อมันใหญ่นิครับ ไอ้พวกกากๆ แบบผมหรือจะสู้ได้

“นี่ตูจ่ายค่าเทอมแล้วนะเฟ้ย กับแค่โต๊ะทำไมถึงไม่ได้” ผมแว้งบอกกับหมาสองตัวนั้น จ่ายค่าเทอมให้แล้วยังไม่มีโต๊ะให้ผมเรียน แล้วผมจะเรียนเชี่ยไรละครับ โรงเรียนก็หรูแต่ทำยังกับผมเป็นหมาข้างถนนเลยให้ตายเหอะ

“ก็พวกเราไม่ให้ มีไรป่ะ” พวกมันสองตัวตอบผมซะชัดท้อยชัดคำเชียว ผมไม่ง้อมันก็ได้โรงเรียนเฮงซวยผมจะลาออกครับ

“งั้นฉันจะลาออก จ่ายค่าเทอมคืนมาด้วย” ผมแบมือขอเงินค่าเทอมคืนจากเจ้าสองตัวนั้นก่อน พวกมันหันไปมองหน้ากันแล้วก็ขำกันเอง บ้าป่าววะสงสัยสติไม่อยากจะเต็มบาทสินะ

“ค่าเทอมอะไรนั้นนะ พวกเราไม่คืนหรอกนะรู้ไว้ซะด้วย ถ้าอยากจะไปก็ไปแต่ตัวแต่เงินไม่ให้” พวกมันสองตัวหันกลับมาตอบผมอย่างถือไพ่เหนือกว่า

เชี่ยเอ้ย ตูไม่มีเงินเรียนแล้วนะเฟ้ย เงินนั้นก็เป็นเงินก้อนสุดท้ายของค่าเทอมแรกที่ผมมี ส่วนที่เหลือผมกะว่าจะหางานพิเศษทำเพื่อจ่ายค่าเล่าเรียนซะหน่อย ผมได้แต่กำมือที่สั่นไหวของตัวเองแน่นกลัวจะพาลไปชกใส่หน้าหมาสองตัวนี้เอานะสิครับ

“ฉันเสียหายนะเฟ้ย งี้จะย้ายได้ไงไม่มีตังค์แล้ว แล้วอีกอย่างฉันเรียนยังไม่ถึงวันด้วยซ้ำนะ” ผมเหวใส่เจ้าสองคนนั้นถ้าไม่ติดว่าพวกมันเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนนะ ผมเสยหน้าพวกมันสองตัวไปแล้วให้ตายเหอะ คนห่านไรกวนส้นเท้าผมชะมัด แค่คิดเท้าผมมันก็คันยิกๆ ละเนี่ย

“ชั่งนายสิ พวกเราไม่แคร์!!” ดูพวกมันสิครับเห็นความลำบากของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกสนาน ตูหน้าด้านอยู่เรียนต่อก็ได้ฟระ

“งั้นอาจารย์ครับ ผมอยากย้ายห้องช่วยทำเรื่อง...” ผมหันหน้าไปพูดกับอาจารย์สาวกะจะขอย้ายห้องแต่ดันมีหมามันมาขัดขวางอีกละ สงสัยผมคงต้องทนเรียนกับไอ้หมาบ้าสองตัวนี้ทั้งเทอมแน่ๆ

“ไม่ให้ย้าย!! อยากเรียนก็เรียนห้องเดิม ไม่อยากเรียนก็ออกไป” ไอ้หมาสองตัวบอกก่อนจะยักคิ้วพร้อมๆ กันแล้วเดินฮัมเพลงออกไป ผมละเพลียกับชีวิต ไม่น่าคิดผิดมาเข้าที่นี่เลยให้ตายเหอะ

ตอนนี้ผมลงมาอยู่ที่โรงอาหารแล้วเพราะรู้ว่าถึงอ้อนวอนขออาจารย์แค่ไหน เขาก็คงไม่กล้าที่จะทำให้ผมหรอก ก็ลูกเจ้าของโรงเรียนมันค้ำคอร์อาจารย์คนสวยเขาอยู่นิ ถ้าอาจารย์แกไม่อยากตกงานก็ต้องจำใจทำตามไอ้หมาสองตัวที่เอาแต่ใจนั้นละครับ ส่วนผมนะหรอก็คงต้องทนเรียนให้จบชั้นนั้นละครับ ชั้นปีหน้าคงจะได้เปลี่ยนห้องเรียนเพราะโรงเรียนนี้จะเปลี่ยนแยกห้องเรียนทุกๆ ปี อย่างน้อยก็มีโอกาสหนีไอ้หมาสองตัวนั้นอยู่ซัก 60% ละนะ










ผมถือถาดอาหารค้างไว้เพื่อส่องหาที่นั่งที่ว่างๆ ภายในโรงอาหารผู้คนต่างหันมามองผมเป็นตาเดียวกันหมด แถมแอบมีกระซิบกระซาบกันด้วยแต่ผมก็ไม่ได้สนใจกับเรื่องพวกนี้หรอกนะ สายตาผมก็พลันไปเห็นเพื่อนในห้องตรงที่อยู่โต๊ะตัวหน้าเมื่อเช้าเรียกผม ผมเลยไม่รีรอที่จะสาวเท้าก้าวไปหาคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่ในโรงอาหาร

“ไงฮยอกแจ” หนุ่มหน้าติดจะหวานแต่ร่างอวบพูดขึ้นทักทายผมก่อน สนิทกันมาจากไหนวะ เรียกซะนึกว่าสนิทกันมาจากชาติปางก่อนเลย

“ไง เอ่อ...” ผมค้างไปสักแปบเมื่อผมยังไม่รู้ชื่อคนตรงหน้าผมเลยด้วยซ้ำ

“ฉันซองมิน ส่วนนี้คิบอม” ซองมินชี้นิ้วอวบไปที่คนข้างๆ ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

“ฉัน อี...”

“รู้แล้ว นั่งเหอะ” คิบอมพูดโดยที่ตาหมอนี่ยังไม่ทันจะมองผมด้วยซ้ำ ผมนั่งลงตรงข้ามคนทั้งคู่ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

“มาวันแรกนายก็ดังเลยนะฮยอกแจ” ผมเลิกคิ้วขึ้นทำท่าสงสัย ดังเรื่องไรหว่าหรือเราหล่อจนติดท๊อปของโรงเรียนใหม่กันฟระ ถึงว่าละพวกคนในโรงอาหารงี้มองเราตาเป็นมันเชียว ผมแอบยิ้มให้กับตัวเองเล็กน้อยในความหลงตัวเอง เห็นงี้ตอนอยู่โรงเรียนเก่านะผมอ่ะไม่อยากจะคุยสาวๆ งี้ ติดตรึมครับ ก็คนมันหล่อจะให้ทำไงได้ละ

“ก็ที่นายไปเถียงทงเฮกับคยูฮยอนไงล่ะ” ซองมินพูดเสียงเบาลงเล็กน้อย จากที่ผมแอบยิ้มกับตัวเองคนเดียวหน้าผมงี้บอกบุญไม่รับเลย นึกว่าเป็นเรื่องความหล่อของผมซะอีกที่ไหนได้เรื่องของหมาบ้าสองตัว แถมซองมินทำยังกับอยากให้รู้แค่พวกผมสามคนงั้นละ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ก็บอกอยู่ว่าดังทั้งโรงเรียน แค่คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วก็เมื่อกี้อีกพาลจะทำให้ผมกินข้าวไม่ลงเอาซะดื้อๆ ละ

“หมาสองตัวนั้นชื่อ ทงเฮ กับ คยูฮยอนหรอ?” ผมถามกลับแต่ดูท่าสีหน้าของซองมินจะซีดลงเมื่อผมพูดถึงชื่อของสองคนนั้น นี้แค่พูดถึงชื่อนะยังหน้าซีดขนาดนี้ แล้วถ้าผมนินทาฉอดๆ ใส่ไฟให้ซองมินรู้จะไม่ขนาดไหนละเนี้ย

“อะ...เอ่อ...ฮยอกแจ...” ซองมินเรียกผมอย่างไม่เต็มปากนัก ทำยังกับเจอผีมางั้นละ หน้างี้งิ๊ดเชียว

“หืมอะไร...อย่าให้ฉันเดานะ ถ้าฉันเดาคงเดาว่ามีหมาสองตัวที่ชื่อ ทงเฮ กับ คยูฮยอนอยู่ด้านหลังฉันนะ” ผมพูดกับซองมินทีเล่นทีจริง ก็แหม๋ผมว่าผมคงไม่ซวยวันละหลายๆ รอบหรอกครับ ผมยักไหล่ให้กับคำพูดของผมก่อนพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก























“ไอ้หมาสองตัวที่นายพูดเนี้ยหมายถึงพวกฉันสองคนหรือป่าว...”

To be con.