เรื่องวุ่นๆ ของผมกับยัยคุณหนูโอตาคุ [Intro]

Fiction นี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนการ
โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านงับป๋ม

Title - เรื่องวุ่นๆของผมกับยัยคุณหนูโอตาคุ
Author - Junior - Rate - PG13
Genre - Nomal
Type - Thailand fic Status - Ongoing



ผมโฮตารุ โคตะ อายุ16 ตอนนี้อยู่ ม.ปลายปี1 ครับ เมื่อแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ โคตะก็เริ่มลุกขึ้นจากเตียงนอนของตนอย่างไม่รีรอทันที สายตามองไปที่นาฬิกาปลุกลายลูกเจี๊ยบที่แม่ของเขาซื้อมาให้

ลายคิขุซะไม่มี

“อ้ากกกก แย่แล้ว สายแล้วๆ” มีนาฬิกาปลุกก็เหมือนไม่มี ตั้งไว้ไม่เคยจะปลุกตรงเวลา โคตะกระโดดออกจากที่นอนอย่างรวดเร็วและเข้าไปห้องน้ำเพื่อทำธุระประจำตัวอย่างด่วนจี๋ เมื่อทำกิจวัตรประจำวันเสร็จเจ้าตัวก็วิ่งลงมาทานอาหารที่โต๊ะทานข้าว

“ทำไมวันนี้เงียบแบบแปลกๆ” หันซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นมีใครอยู่เลย ทั้งที่ทุกๆ เช้า จะมีพ่อและแม่ของเขาที่คอยกวนประสาททำอาหารรอแล้วแท้ๆ

แปลกชะมัด?

ปริ้น...ปริ้น!!!

“เสียงอะไรน่ะ” โคตะพูดด้วยความงงและสงสัย เมื่ออยู่ดีๆ ก็มีเสียงบีบแตรของรถดังมาจากด้านนอกบ้าน เจ้าตัวจึงเดินไปดูเมื่อเปิดประตูออกไปก็เห็นรถยี่ห้ออะไรก็ไม่รู้ ที่พวกเศรษฐีเขาชอบนั่งกันมาจอดอยู่หน้าบ้านเขา

รถหรูจังแหะ

“โคตะ!! เร็วๆสิลูก เดี๋ยวไม่ทันกันพอดี” เมื่อหญิงสาวรูปร่างวัยทำงานเปิดประตูรถตะโดนมาหาลูกชายของตัวเอง มือหยาบกร้านกวักรัวๆ เพื่อเรียกโคตะที่ยืนอยู่หน้าบ้านให้มาหาตนอย่างด่วน

“ฮะ!? เฮ้นี่แม่จะพาผมไปไหนเนี้ย?” โคตะถามด้วยความสงสัย เมื่อเดินมาถึงแม่ของเขาก็รีบฉุดกระชากและออกแรงลากทันที

“ตามมาเหอะน่า เดี๋ยวลูกก็รู้เองล่ะ” แม่ของโคตะพูดออกมาอย่างรีบร้อน แต่มือก็ไม่วายลากลูกชายเพียงคนเดียวให้ไหลถากไปกับพื้น

เห็นผมนิ่งๆ อย่าคิดว่าจะไม่เจ็บน่ะครับแม่ = v =a

“โอ้ย เจ็บๆๆ ทำอะไรของแม่เนี่ย” โคตะตะโกนออกมาด้วยความเจ็บ ที่เจ้าตัวทนการลากไปกับพื้นไม่ไหว แอบมีสำออยและสตอเบอร์รี่อยู่นิดๆ ด้วยอ่ะน่ะ

“โคตะ! ช่วยพ่อกับแม่หน่อยนะลูก” เสียงขอร้องอ้อนวอนออกมาจากคนเป็นพ่อ ตอนนี้เขาได้ขึ้นมานั่งในรถคันหรูแล้ว

“เรื่องอะไรหรอครับพ่อ?” โคตะถามออกมาด้วยความสงสัย

“ลูกจะต้องไปอยู่ที่โตเกียว” กลับกลายเป็นว่า คนที่ตอบคำถามของเขาดันแม่เป็นตนเองแทน

“เหวอ!! ไปทำไมล่ะ ไปเพื่ออะไร แล้วจะไปอยู่ที่ไหน?” ออกปากถามรัวๆ จนคนเป็นแม่อดที่จะเขกกะโหลกลูกชายตัวเองไม่ได้

“ถ้าจะถามช่วยถามทีละคำถาม มันจะตายไหม” ต่อว่าคนเป็นลูกอย่างหงุดหงิด

“ตายดิแม่” โคตะตอบออกมาอย่างกวนประสาท ปกติก็เถียงกันอยู่แล้วสองแม่ลูกคู่นี้

“ไอ้...” เสียงของแม่พูดยังไม่ทันจบเมื่อคนเป็นพ่อพูดแทรกออกมาซะก่อน

“ทั้งคู่ช่วยหยุดทะเลาะกันก่อนจะได้ไหม!!” ออกปากมาห้ามทัพซะก่อน ก่อนที่รถหรูของเจ้านายจะกลายเป็นเศษเหล็กล่ะน่ะ แต่สองแม่ลูกก็ยังไม่วายเขม่นกันทางสายตาแทน

“แล้วเมื่อไหร่จะได้อธิบายให้โคตะมันฟังกันล่ะ!?” เสียงที่จริงจังจากพ่อพูดขึ้นมาจนต้องทำให้สองแม่ลูกสงบศึกกันอย่างช่วยไม่ได้

“ขอโทษครับ/ค่ะ” ทั้งคู่ออกปากขอโทษผู้เป็นพ่ออย่างพร้อมเพียงกัน

“พอดีมีเรื่องจากบริษัทพ่อกับแม่น่ะลูก” เสียงของผู้เป็นพ่อเริ่มกลับมาอ่อนโยนดังเดิม โคตะเริ่มตั้งใจฟังหลังจากที่พ่อของเขาทำการเล่าเรื่อง ตั้งแต่ต้นจนจบว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงต้องมานั่งอยู่บนรถคันหรูและต้องไปคอยดูแลลูกของเจ้านายของพ่อกับแม่

กว่าพ่อของเขาเล่ารายละเอียดมากมายจนหมดตอนนี้รถคันหรูได้มาจอดเทียบท่าอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่หลังสวยโดยโคตะก็พึ่งจะรู้ตัว เจ้าตัวจ้องมองคฤหาสน์อย่างตกใจ เกิดมาก็พึ่งจะรู้ว่ามีบ้านไม่ใช่สิคฤหาสน์แบบนี้ตั้งอยู่ใจกลางกรุงโตเกียวด้วย

สุดยอดดดด!!

To be con.