This is love นี่คือรัก

Fanfiction นี้อาจมีเนื้อหาและคำที่ไม่สุภาพ
กรุณาใช้วิจรณญาณในการอ่านด้วยงับ

Title - This is love นี่คือรัก
Author - Kapunoii Rate - PG15
Genre - Yaoi Pairing - Hibari x Gokudera
Type - Thailand fic Status - Ending



“ร้อน” เสียงหวานหูบ่นอู้อี้ออกมาเพียงเบาๆ ถ้าคิดถึงหน้าร้อนหลายๆ คนคงคิดถึงทะเล คิดถึงช่วงเวลาปิดเทอม คิดถึงเสียงจิ้งหรีดที่ขับขานเสียงดังระงมแต่สำหรับเขาแล้วคงจะไม่ใช่

มือเล็กยกขึ้นมาปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตรงหน้า ใบหน้าที่ขาวละเอียดติดจะหวานแต่ตอนนี้กลับซีดเผือกเพราะแสงแดดที่ร้อนแรงสาดส่องลงมาจนหน้าซีดจาง

“ทำไมตูถึงต้องซวยอยู่คนเดียวด้วยว่ะ ปิดเทอมหน้าร้อนแท้ๆ แต่กลับต้องมายืนทำความสะอาดสระว่ายน้ำอยู่แบบนี้” ปากเรียวสวยเบ้บ่นอย่างหงุดหงิดส่วนมือเล็กก็กำชับไม้ม็อบอย่างแน่นหนาแล้วออกแรงถูลงไปที่พื้นของสระว่ายน้ำตามเดิม

“เพราะไอ้เจ้านั่นคนเดียว ไอ้กรรมการคุมกฎจอมเผด็จการ!!” ปากสวยยังคงสารธยายคำบ่นออกมาอยู่เรื่อยๆ อย่างไม่คิดที่จะหยุด พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ก่อนที่เจ้าตัวจะต้องมารับหน้าที่เป็นเบ๊ถูสระว่ายน้ำอย่างตอนนี้

“ชิ! เจ็บใจชะมัดวันนี้ไอ้เจ้ากรรมการรักษากฎระเบียบ ก็มาหาเรื่องเล่นงานเราอีกแล้ว” ปากบางบ่นอุบออกมาอย่างหงุดหงิด ทุกวันตัวเขาจะต้องโดนไอ้คนบ้าอำนาจที่ขึ้นชื่อว่าน่ากลัวที่สุดในโรงเรียนนามิโมริหรือที่เหล่านักเรียนต่างๆ รู้จักก็คือ ‘ฮิบาริ เคียวยะ’ ซึ่งเจ้าตัวก็ควบตำแหน่งเป็นกรรมการรักษากฎระเบียบที่คอยจิกหัวเขาลากเข้าไปนั่งอยู่ในห้องกรรมการนักเรียนบ่อยๆ

ส่วนเรื่องที่เขาโดนเรียกไปนั้นก็มีแต่เรื่องเดิมๆ เหมือนกับทุกๆ วันที่มาโรงเรียนนั่นแหละ เช่นเรื่องเครื่องแบบผิดกฎเอย แอบโดดเรียนหรือแอบไปสูบบุหรี่บนดาดฟ้าของโรงเรียนเอย หรือแม้แต่เรื่องพกอาวุทอันตรายอย่างไดนาไมท์ติดกระเป๋ามาโรงเรียนเป็นต้น

เจ้าตัวโดนเรียกอยู่เป็นประจำจนหลับตาเดินมาเองยังทำได้เลยแต่มีหรอโดนแบบนี้ตัวเขาจะไม่เบื่อ บางทีอีกคนนึกอยากจะเรียกก็เรียก พอเรียกมาก็ให้นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในห้องหรูจนตอนนี้เขาสนิทกับเหล่าลูกน้องของหมอนั่นไปแล้ว

“คอยดูเหอะ ครั้งหน้าฉันจะจัดการนายด้วยระเบิดคู่ใจของฉัน จนนายต้องขอยอมแพ้เลยคอยดู!!” เมื่อปฏิญาณตนเองเสร็จสรรพ เจ้าตัวก็ตวัดขาเข้าไปเตะเจ้ากระเป๋าน้ำดื่มข้างกายตนอย่างเต็มแรง

โคร้มมม!!

แล้วดูเหมือนว่าเจ้ากระป๋องน้ำที่เขาดันเตะเพื่อระบายโทสะ มันจะเหวี่ยงตัวได้แม่นยำไปโดนคนข้างหน้าเข้าอย่างจัง รังสีอำมหิตของคนผมดำขลับแผ่ออกมาอย่างโมโห น้ำในกระป๋องกระเซ็นโดนเขาอย่างเต็มๆ เสื้อผ้าหน้าผมที่เปียกไปด้วยน้ำจากกระป๋องทำให้โทสะเลือดในตัวของเขาสูบฉูดอย่างรวดเร็ว

ทอนฟาสีเงินถูกชักออกมาจากใต้เสื้อคลุมสีทึบ ร่างสูงสปีดเข้าไปหาร่างบางอย่างรวดเร็วจนคนตัวขาวไม่สามารถขยับหนีได้ ทอนฟาถูกส่งไปจ่อตะครุบเข้าที่รำคอระหงษ์ของตัวเขา ร่างสูงออกแรงกดลงที่ทอนฟาจนร้องบางต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อั่กกก!!” หน้าของโกคุเดระบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เสียงที่กร่นดังออกมาเป็นระยะๆ ตามแรงกดของร่างสูงตรงหน้า โกคุเดระรู้ขึ้นมาทันทีว่าคนที่โดนเจ้ากระป๋องน้ำของเขาจะเป็นใครไปไม่ได้ เพราะทอนฟาสีเงินที่กดทับอยู่บนคอของเขามีเจ้าของคนเดียวคือ ‘ฮิบาระ เคียวยะ’

“แกแสบมากน่ะที่ทำให้ตัวฉันต้องเปียกไปหมด เจ้าสัตว์กินพืชชั้นต่ำ” น้ำเสียงเย็บเสียบที่รอดไรฟันถูกส่งออกมาจากปากหยักของฮิบาริ สายตาสื่ออารมณ์ว่าหงุดหงิดเรื่องนี้สุดๆ ถ้าเป็นไปได้เขาจะจับคนตัวขาวมาขย้ำเล่นซะเดียวนี้เลย

“ฉ...ฉัน...ไม่ได้...ตั้งใจ” น้ำเสียงที่ออกมาไม่เต็มที่นักเพราะโดนทอนฟาตรึงไว้ทำให้ต้องพูดติดขัด โกคุเดระส่งสายตาสื่อความหมายว่ามันเป็นเรื่องจริงที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้ไปโดนฮิบาริสักนิดเดียว แต่ถ้าเป็นคนอื่นก็ชั่งมันเขาไม่แคร์

เมื่อเห็นสายตาที่สื่อความจริงใจ? ของโกคุเดระที่ส่งมาให้เขาเจ้าตัวจึงได้ลดโทสะลง แต่ยังไงก็ต้องทำโทษคนในทอนฟานี้อยู่ดี ที่บังอาจทำให้ตัวเขาเปียกซะได้

“ฉันจะลงโทษเจ้าสัตว์กินพืชสมองต่ำแบบแกยังไงดี” สายตากรอกขึ้นอย่างใช้ความคิดไม่นานรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็กระตุกขึ้นมาเพียงแวบเดียวจึงทำให้โกคุเดระไม่ทันสังเกตเห็น ฮิบาริโน้มหน้าลงไปอย่างอ่อยอิ่งพาลทำให้คนใต้ทอนฟาต้องตกใจเมื่อสิ่งที่เขาคิดมันเป็นจริง ฮิบาริโน้มใบหน้าลงไปจูบที่กลีบปากบางของโกคุเดระ

คนข้างใต้ขัดขืนเล็กน้อยและพยายามจะส่งเสียงร้องห้ามการกระทำ แต่กลับกลายเป็นว่าเผยให้คนข้างหน้ามีโอกาสได้ชกชิมความหวานจากในโพรงปากไม่หยุด ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปหยอกล้อกับคนข้างใต้จนเจ้าตัวเผลอตอบรับกลับด้วยลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสาผิดกับคนข้างหน้า

จูบกันอยู่นานจนโกคุเดระเริ่มจะหมดอากาศหายใจ ใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีอากาศที่จะเข้าปอดเหลือริบหรี่เต็มที เจ้าตัวใช้มือทุบไปที่อกแกร่งของคนข้างหน้าเพื่อบ่งบอกว่าเขาใกล้จะหมดลมหายใจจนทำให้ร่างสูงต้องผละออกมาอย่างเสียดาย แต่ก็ยังแอบขบเม้มที่ริมฝีปากร่างของคนข้างใต้เล่นอีกนิดจนละออกมาอย่างจริงจัง

“หวานดีนิ เจ้าสัตว์กินพืช” โน้มหน้าเข้าไปกระซิบที่กกหูก่อนจะผละออกมาแลบเลียริมฝีปากตัวเองอย่างจงใจให้คนข้างใต้ทอนฟามอง โกคุเดระเมื่อเห็นท่าทีออกคนข้างหน้าใบหน้าก็ขึ้นสีแดงรามไปจนถึงใบหูอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาพลาดท่าดันให้คนตรงหน้าเขาแย่งชิมริมฝีปากของเจ้าตัว ใบหน้าที่แสดงอารมณ์ออกมาไม่ถูกทำให้เขาเหมือนเป็นคนแพ้อย่างหลีกไม่ได้

ได้แต่กร่นด่าตัวเองอย่างเจ็บใจแค่ในความคิด สมองประมวลผลว่าควรจะหนีห่างจากคนช่วยโอกาสข้างหน้านี้อย่างไรดี สายตาคู่สวยตวัดขึ้นไปมองอีกคนที่อยู่ตรงหน้าเมื่อเห็นใบหน้าของฮิบาริเหมือนกับครุ่นคิดอะไรอยู่มันจึงเป็นสัญญาณว่าข้างหน้านี้กำลังเผลอ ร่างบางจึงจัดการปัดทอนฟาที่ลดแรงลงมาทิ้งและกระโดดหนีออกมาตั้งหลัก เพราะไดนาไมท์ไม่สามารถใช้ได้ในระยะประชิดกับคนๆ นี้ โกคุเดระกำลังจะงัดไดนาไมท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่พกติดตัวไว้ทุกวันมาปาใส่

ทอนฟาที่ถูกปัดออกดึงความคิดของร่างสูงกลับคืนมา เมื่อเห็นเหยื่อหนีออกไปได้ฮิบาริจึงใช้ความเร็วของทอนฟาปัดไดนาไมท์นับสิบที่โกคุเดระปาใส่ออกไป และวิ่งเข้าไปโอบคนตัวบางจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว การต่อสู้เป็นอันต้องยุติเมื่อรู้ผลแพ้ชนะและคนชนะก็คือฮิบาริคนนี้

“อื้อ...อื้อ...ปล่อยฉันนะเว้ยไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า ไอ้เฮงซวย” ร่างในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลักพร้อมทั้งตะโกนด่าร่างสูงปาวๆ ยิ่งดิ้นฮิบาริก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้นจนตัวเขาเริ่มอึดอัด เรี่ยวแรงที่มีก็ดูเหมือนจะหมดลงจากการต่อสู้เมื่อกี้และการดิ้นโวยวายของตัวเขาเอง

“แฮ่ก...แฮ่ก...คะ..ครั้งนี้จะถือว่าฉัน...ยอมนายน่ะไอ้เจ้าบ้า!!” ร่างบางหอบระรัวเล็กน้อยหลังจากผ่านศึกการดิ้นรนของเจ้าตัว ใบหน้าที่แดงขึ้นสีเพราะความเหนื่อยอ่อนจากการดื้อรั้นของเขาเองมันทำให้ฮิบาริชอบใจและแอบลอบขำท่าทีของคนในอ้อมกอดนี้

“วันนี้ฉันจะปล่อยแกไปก็ได้น่ะเพราะฉันได้กำไรมาเยอะแล้ว แต่พรุ่งนี้แกต้องมารับโทษจากฉัน...ถ้าหนีฉันจะขย้ำแกทิ้งแน่!!” เสียงกระซิบเข้าที่ใบหูของคนในอ้อมกอดมันทั้งเย็นและหนักแน่นบอกให้รู้ว่าคนๆ นี้ไม่ได้พูดเล่นแต่อย่างใด โกคุเดระพยักหน้ารับอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกรังสีกดดันได้จากน้ำเสียง ใบหน้าขึ้นสีแดงมะเขือเมื่อรับรู้ได้ถึงลมร้อนที่เป่ารดแก้มเขาก่อนจะจางหายไปเพราะฮิบาริปล่อยตัวเขาให้เป็นอิสระและเดินจากไปแล้ว มือบางทั้งสองยกขึ้นมาทาบทับกับแก้มใสที่เป็นสีแดงระเรื่อกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา

เขาไม่ได้เขินอายนะ ไม่มีวันจะเขินให้กับไอ้กรรมการรักษากฎคนนั้นหรอก!!

และเพราะจากเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ร่างบางถึงต้องมารับบทลงโทษ ที่ทำให้เจ้าตัวมายืนเหงื่อไหลพลั่กๆ อยู่ที่สระว่ายน้ำที่โรงเรียนนามิโมริในวันหยุดหน้าร้อนแห่งนี้ คงจะพูดได้คำเดียวว่าซวย ซวยและก็ซวย แต่มันก็ยังดีกว่าที่จะต้องโดนลงโทษด้วยวิธีอื่นๆ นั่นล่ะ ไอ้เจ้านั่นยิ่งชอบคิดอะไรพิเรณๆ อยู่แล้วด้วย

“ร้อนชะมัดรีบๆ ทำดีกว่าจะได้รีบกลับไปหารุ่นที่สิบ” ถอนหายใจออกเล็กน้อยก่อนจะเริ่มกระชับไม้ม็อบขึ้นอีกครั้งเพื่อเตรียมพร้อมจะลงมือถือมันต่อไป ร่างบางคงไม่มีทางรู้เลยว่าทุกการกระทำได้ถูกฮิบาริเฝ้าจับตาดูอยู่ห่างๆ จากบานหน้าต่างของห้องกรรมการนักเรียน

สีหน้านิ่งเรียบแต่ดวงตาคมกลับจ้องมองอย่างด้วยสายตาที่อ่อนโยนผิดกับมองสัตว์กินพืชคนอื่นๆ คงไม่มีใครคาดคิดเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา ที่มันไม่ใช่แค่กรรมการรักษากฎระเบียบหรือสมาชิกของวองโกเล่ แต่มันคือความสัมพันธ์ที่เรียกว่าคนรัก

เขาทั้งคู่คือคนรักกันและถึงแม้มันจะดูไม่เหมือนคนรักกันสักนิดก็ตาม แต่นั้นก็คือเรื่องจริงที่เขาสองคนคบกันแล้ว พวกเขาสองคนต่างมีนิสัยที่คล้ายคลึงกันในหลายๆ อย่าง เพียงแต่ติดที่ว่าโกคุเดระจะเป็นประเภทชอบแหกปากโวยวายไปเรื่อยก็แค่นั้น แต่ก็ไม่ทำให้เขาคิดจะเบื่อคนที่ถูสระว่ายน้ำอยู่เลยสักนิดเดียวกลับยิ่งทำให้เขาชอบใจเวลาที่เห็นโกคุเดระหงุดหงิดเพราะตัวเขา พวกเขาทั้งคู่เป็นคนไม่ชอบแสดงความรู้สึกออกมาแต่ก็ไม่ทำให้พวกเขาหมดรักกัน พวกเขาสามารถสื่อความรู้สึกถึงกันได้โดยใช้สิ่งที่เรียกว่าความเข้าใจ

หลังจากที่ฮิบาริทอดสายตามองโกคุเดระผ่านทางบานหน้าต่างอยู่นาน เขาก็ต้องตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านเข้ามาในสายตาคม ขายาวของเจ้าตัวก้าววิ่งออกไปจากห้องกรรมการอย่างร้อนรน เมื่อสายตาคมมองเห็นร่างของคนที่ยืนขัดพื้นสระล้มลงไปต่อหน้าต่อตา ความเร็วที่เจ้าตัวพยายามเพิ่มสปีดขึ้นอีกเพื่อให้ไปหาคนในสระได้ไวขึ้น

“แก...ไอ้เจ้าสัตว์กินพืนชั้นต่ำ” ตอนนี้ฮิบาริเข้าวิ่งเข้ามาถึงและจัดการลงไปอุ้มคนที่เป็นลมเพราะความร้อนจากแสงแดดที่สาดส่องลงมาที่คนทั้งคู่อย่างเบามือ ขายาวก้าวออกมาจากสระน้ำอย่างร้อนใจโดยมีมือแกร่งโอบอุ้มคนสลบเข้าไปพักที่ห้องกรรมการนักเรียน

“ถ้ารู้ว่ามันร้อน ทำไมไม่รู้จักพักบ้าง!!” ฮิบาริก้มใบหน้าคมลงไปดุโกคุเดระที่สลบอยู่บนตักเขาภาในห้องกรรมการนักเรียน แอร์ภายในห้องถูกเปิดขึ้นเพื่อคลายความร้อนให้กับร่างที่หลับใหลอยู่บนตักเขา

“เพราะแกมันเป็นสัตว์กินพืชชั้นต่ำ ฉันถึงต้องคอยดูแลแกอยู่ไม่ห่างนี่ไง” มือแกร่งยื่นมาปัดไรผมที่ปรกใบหน้าหวานของคนที่สลบออกก่อนจะโน้มหน้าลงเพื่อฝังจุมพิตไปที่หน้าผากมนของร่างบนตัก ฮิบาริปิดเปลือกตาของตัวเองลงอย่างช้าๆ กับงานของกรรมการนักเรียนและเจ้าสัตว์กินพืชตัวนี้

โกคุเดระที่เริ่มรู้สึกตัวตั้งแต่ฮิบาริดุเขาก็ต้องหน้าแดงขึ้นมา เมื่อคนรักของเขาที่ไม่ชอบแสดงอารมณ์และความรู้สึกออกมาเสมอๆ กลับพูดจาเป็นห่วงและอ่อนโยนกับเขาได้ขนาดนี้ มือบางเอื้อมมาบีบแก้มตัวแรงอย่างไม่เต็มแรง

ไม่ได้ฝันไปแฮะ

รอยยิ้มสวยฉาบขึ้นใบหน้าหวานอย่างคนมีความสุขทั่วๆ ไปอย่างปิดไม่มิดกับการกระทำของฮิบาริ โกคุเดระเลือกที่จะลุกขึ้นนั่งข้างๆ เจ้าของตักที่อบอุ่นเพื่อแอบลอบมองใบหน้ายามหลับของคนที่มักจะบ้างานและหาเรื่องเขาที่เป็นแฟนของคนข้างหน้านี้

“ขอบ...ใจน่ะ” คำขอบคุณเบาๆ ที่ร่างบางพูดออกมาเหมือนกับให้รับรู้เพียงคนเดียวเจ้าตัวคงจะไม่รู้ว่าคนที่เจ้าตัวเห็นว่าหลับจริงๆ แล้วแค่พักสายตาไปเท่านั้น

โกคุเดระเอื้อมหน้าเข้าไปอย่างอ้อยอิ่งเพื่อประทับริมฝีปากเข้าที่แก้มของคนที่แกล้งหลับ แล้วนำศรีษะของตัวเองวางกลับไปที่ตักของฮิบาริตามเดิม เปลือกตาบางปิดลงพร้อมกับจมลงไปสู่ห้วงนิทรา ร่างสูงกระตุกยิ้มชอบใจกับการกระทำของโกคุเดระเป็นอย่างมาก

สงสัยคงเราจะต้องหลับจริงๆ แล้วละมั้ง

ถึงจะไม่เคยแสดงออกว่ารักกัน

ถึงจะต้องทะเลาะกันทุกครั้งที่เห็นหน้า

แค่ความรู้สึกที่แกกับฉันมีให้กัน

แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้ว

กับคำว่ารักของเรา

Fin.

จบแล้วกับเรื่องนี้
กระผมรีไรท์ใหม่ตั้งแต่ต้นจนจบ
อาจจะไม่เหมือนในบลอค exteen ที่เคยลงนะครับ
ส่วนตัวว่าเวอร์ชั่นนี้ ดีกว่าอันเก่ามาก
เพราะตอนนั้นพึ่งหัดแต่ง
ตอนนี้ก็พึ่งหัดแต่งเหมือนกันฮาาา